Van Synthesis zag ik een beest van een versterker, de NYC 175i. Prijs op aanvraag kreeg ik te horen.

Heel normaal hoor, 30.000 Euro voor een platenspeler. Het is haast mode in dat soort prijzen te gaan rekenen begin ik te geloven als ik de Horo zie. In de vorm van een vleugel met een heel diepe kast. De arm is een strijkstok van een viool. Geen grapje, heel apart.

Haast net zo apart als de inhoud van Angstrom Research versterkers. Wat een buizen en wat een componenten. Buitengewoon indrukwekkend. Het netfilter van Angstrom is erg goed, als de versterkers in dezelfde klasse zitten beloven die het Walhalla op aarde in geluidkwaliteit. Ensemble, voor zover ik weet verdwenen uit Nederland, bestaat nog. Dure hybride componenten van 9.000 Euro per stuk. Wel mooi, als je van grijs houdt dan.

De Natura luidspreker van Ensemble zag ik nog niet eerder. Buiten de show was de set te horen, maar daartoe ontbrak de tijd.

Twee merken nog die ik ontdekte. Ortofon met de SPU type elementen in een vitrine en Air Tight versterkers omgeven door Japanners. “Als ik toch eens rijk was” zong Anatevka al. Beide juweeltje die, haal mijn tekst maar terug uit de kop van dit artikel, oude kennis paren aan moderne inzichten.

Dat was het. Mijn 3-delig verslag van de zesde High End Show editie in München. Het was een feest van herkenning, een oase aan apparatuur, een droom om drie dagen in rond te lopen. Het was er druk, maar het M,O,C, is groot genoeg om veel mensen tegelijk te herbergen. Strak georganiseerd, veel aanbod van betaalbaar tot aan onbetaalbaar.

Geen dramatische nieuwigheden, eerder een consistente opbouw die jaren eerder is ingezet. Een beurs die je niet mag overslaan als je echt van muziek houdt op hoogwaardig niveau. Haast zonder beeld, vrijwel vrij van surround. Puur en eigenzinnig.

Deel 1 van het beursverslag kunt u hier lezen, en voor deel 2 klikt u hier.