High-end machine
BenQ W10000

Als je ons een paar jaar geleden was komen vertellen dat BenQ een plaats zou gaan innemen bij de topklasse projectoren, hadden we daar waarschijnlijk smakelijk om kunnen lachen. Maar kijk, de BenQ W10000 kost 5.999 euro en hoort qua prijsstelling dus zeker in dat segment thuis. Nu de rest nog. Eens we de W10000 uit zijn verpakking hebben gehaald, staan we versteld van de afmetingen van de machine. De W10000 is zo’n 40 cm lang, 50 cm breed en 19.5 cm hoog, en zet bijna tien kilogram op de weegschaal. Het toestel heeft gemotoriseerde zoom- en focusregelingen en een – eveneens gemotoriseerde – verticale lensshiftregeling. Behoorlijk high-end, dit alles.

Op het achterpaneel van de W10000 is slechts één HDMI-ingang voorzien, maar er zitten bijvoorbeeld wel twee component videoingangen op. Eentje met de gebruikelijke drie cinch-stekkers en een andere met vijf vergulde BNC-stekkers. Sexy, maar we hadden liever één (of meer) extra HDMI-ingang(en) gezien. Bij het installeren valt op dat de W10000 een uitgesproken long throw-machine is en dat het regelbereik van de zoomlens erg beperkt is. De beeldopwekking wordt overgelaten aan een DarkChip 3 DLPchip met een resolutie van 1.920 bij 1.080 pixels. Full HD, dus. Een Faroudja DCDi-circuit zorgt indien nodig voor de-interlacing. Enigszins verwarrend is het feit dat er in de GUI sprake is van ‘lens wisselen’ terwijl dat eigenlijk ‘lensshift’ moet zijn.

Buiten die eigenaardigheid laat de W10000 zich vlot bedienen. Het is een ongeschreven wet dat projectoren stiller worden naarmate ze groter uitvallen, met uitzondering van de echte lichtkanonnen – genre 10.000 lumen en meer – tenminste. Die regel gaat duidelijk ook op voor de W10000, want de machine is érg stil. Over naar het beeld. De detaillering in het zwart is gewoonweg excellent en ook het natuurlijke kleurenpallet bevalt ons erg. Minpunt is de gevoeligheid voor regenbogen, een fenomeen waar zelfs de beste single chip DLP-machines niet helemaal aan schijnen te ontsnappen. Kortom, BenQ zet hier een zeer knappe prestatie neer, maar de hierna besproken JVC kost niet eens zoveel méér en gaat de BenQ op het vlak van beeldkwaliteit nog voorbij.


De referentie
JVC DLA-HD1

Over de JVC DLA-HD1 kunnen we veel vertellen, maar het feit dat we deze machine zelf als referentie gebruiken in onze testopstelling maakt meteen duidelijk dat we hem érg hoog inschatten.

Daar komt bij dat zijn prijs – ook al is die op zich zeker niet mals te noemen – in verhouding tot het geboden prestatieniveau bijzonder scherp is. Maar laten we bij het begin beginnen. De JVC is een grote jongen, maar door zijn zwarte behuizing lijkt hij slanker dan hij in werkelijkheid is. Het apparaat beschikt over een verticale- en een horizontale lensshiftregeling, al zijn die niet gemotoriseerd. Ook de zoom- en focusregelingen werken manueel. Op de achterkant biedt de DLA-HD1 de gebruikelijke aansluitingen, waaronder twee HDMI-poorten. Prima, maar drie was beter geweest. De afstandsbediening, dan. Die is opmerkelijk gebruiksvriendelijk, door de grote hoeveelheid knoppen-vooréén- functie en de duidelijke lay-out en vlotte werking.

Voor de beeldopwekking maakt JVC gebruik van DILA-techniek. DILA staat voor Digital Image Light Amplifier en is eigenlijk een soort afgeleide van de lcd-techniek. DILA heeft altijd al een prima reputatie gehad als het op kleurenweergave aankomt, en staat verder bekend om zijn zachte, filmachtige beeldweergave. Nadeel was dat de zwartwaarden behoorlijk achterop hinkten. Het is dan ook opmerkelijk dat JVC er niet alleen in geslaagd is om met de DLA-HD1 die achterstand volledig weg te werken, maar dat ze meteen ook het complete peloton én de kopgroep voorbij gefietst zijn, zodat ze nu plots helemaal vooraan het ‘zwartklassement’ staan. En dat zelfs zonder gebruik te maken van een dynamische iris. Daarbij neemt de DLA-HD1 de bekende voordelen van zijn DILA-voorgangers over én heeft hij ook een uitstekende Gennum VXP-scaler aan boord. Het resultaat is een verbluffende beeldkwaliteit.


Oogstrelend
SIM2 C3XE

We kunnen maar niet genoeg krijgen van de oogstrelende vormgeving van deze knappe machine. Tegen de zijkant van de ‘lensbobbel’ zit een draaiknopje waarmee de verticale lensshift kan geregeld worden. Een horizontale lensshiftregeling ontbreekt. De zoom- en focusregelingen zijn gemotoriseerd, wat betekent dat je ze met de afstandsbediening kan instellen. De achterzijde van de machine is rijkelijk bezaaid met aansluitingen, waaronder twee HDMI-ingangen, twee trigger-uitgangen en een optische digitale uitgang voor audio. Deze laatste dient om geluid dat samen met het beeld via HDMI is komen binnenwaaien weer naar buiten te sturen. De C3XE is een DLP-projector die drie beeldchips van het HD2+ DarkChip 3-type aan boord heeft. Goed voor een resolutie van 1.280 bij 720 pixels. Zo komen we meteen bij het minst sterke punt van deze projector. De resolutie is namelijk onvoldoende om HD-bronnen – zoals Blu-ray en HD-DVD – verliesvrij te kunnen weergeven. Nu zijn er heel wat projectoren uit de test die dat niet kunnen, maar die kosten dan ook geen 19.000 euro...

Al moeten we wel toegeven dat de C3XE met HD-materiaal als bron zijn 720p-bovengrens erg goed weet te maskeren. Voor de volledigheid vermelden we nog even dat de C3XE met twee lenzen kan geleverd worden: de T2-lens, die standaard bij het toestel geleverd wordt en een throw ratio heeft van 2.0:1 tot 3.0:1, en de T1-lens, met een throw ratio van 1.5:1 tot 2.0:1. De zwartweergave van deze SIM2 is trouwens verpletterend goed. Oké, het is nog niet helemaal 100% Oost-Indisch zwart, maar de eerste DLP-projector die het beter doet moeten we nog tegenkomen. Door zijn driechiparchitectuur heeft de machine bovendien totaal geen last van het regenboogeffect. Wel heeft het beeld een zekere hardheid, wat het minder ‘filmlike’ maakt dan dat van bijvoorbeeld de JVC DLA-HD1.