Op de techniek wil ik niet al te ver ingaan. Er is namelijk altijd wel iemand die iets aan te merken heeft op de gekozen componenten. Bijvoorbeeld op de hier - in mijn oren uitstekend - toegepaste dubbele Wolfson WM8740 D/A converter. Dat is niet de allernieuwste, maar na veel luisteren heeft het ontwerpteam van Cambridge Audio geconstateerd dat het klankmatig de beste keuze was. En waar het de meeste eindgebruikers toch echt om gaat is hoe een apparaat klinkt.
Toch zijn er een paar dingen die ik hier even wil aanstippen. Allereerst de optionele BT-100 Bluetooth ontvanger, die ofwel direct (als een dongel) of via een kabeltje in een van de USB-A ingangen gestoken kan worden. Een magneetje aan de onderkant van de antenne maakt dat hij netjes rechtop blijft staan als je hem op de kast neerzet. Door de knop in de vorm van het Cambridge Audio logo in te drukken kun je snel en eenvoudig een verbinding tussen de speler en bijvoorbeeld je iPhone maken, en kun je draadloos muziek afspelen. Werkt fantastisch, de connectie is uiterst stabiel en als je afpeelapparaat beschikt over de apt-X codec klinkt het zelfs nog beter. De maximale resolutie is 16/44.1. Voor de honderd euro die de BT-100 kost koop je jezelf een erg leuk en nuttig extra stuk functionaliteit.
Over bitrates en samplingfrequenties is trouwens veel onduidelijkheid en discussie. Nadat we het bijna dertig jaar tot volle tevredenheid met 44.1kHz en 16 bits gedaan hebben moet het opeens allemaal Hi-Res zijn. Nu zal ik de eerste zijn om toe te geven dat Hi-Res audiofiles inderdaad veel beter kunnen klinken dan hun 'gewone' soortgenoten, maar het lijkt een doel op zich te worden. 24bit/192kHz is vandaag de dag zo’n beetje de norm, maar sommige audiofielen verlangen zelfs al naar 24/384. Denk je eens in wat voor enorme opslagcapaciteit dat inneemt op je harde schijf...
Over de zin en onzin van Hi-Res wordt vurig gedebatteerd op diverse internetfora en zelfs in professionele audiokringen, maar er bestaat ook serieuze twijfel of het menselijk brein het resolutieverschil tussen 24/96 en 24/192 wel kan waarnemen. Dan hebben we het dus nog niet eens gehad over 24/384. De - al dan niet zelfverklaarde - audiogeleerden zijn er nog niet helemaal uit, maar ik behoor beslist tot het kamp der twijfelaars.
Volgens de gebruiksaanwijzing heeft de Stream Magic 6 een zeer hoogwaardige ingebouwde upsampler aan boord die elk binnenkomend signaal transformeert naar een resolutie van 24 bit 384 kHz. Nu heb ik net een beetje misprijzend gedaan over de bitrace (nee, dat is geen typefout), maar Cambridge Audio heeft wel degelijk een goede reden voor deze upsampling. Haar in samenwerking met Anagram Technologies uit Zwitserland ontwikkelde systeem ATF2 (Adaptive Time Filtering) past een uiterst verfijnde combinatie van databuffering en herklokken toe, die het signaal volledig ontdoet van jitter. Die 'grote schoonmaak' vindt plaats tijdens het upsamplen. Jitter, zo weten we inmiddels, is de grootste vijand van digitale audio omdat het een vervorming van het audiosignaal veroorzaakt die opnames vlak en futloos laat klinken.
Een bijkomend voordeel van de ATF2 chip is dat er een digitaal filter met drie voorkeursposities in zit waar de luisteraar subtiele doch goed waarneembare verschillen in de geluidsweergave mee kan kiezen. Er is een lineair filter, een minimal phase filter en een steil filter. Ook hiervoor geldt: wie wil weten wat ze precies doen moet de gebruiksaanwijzing maar lezen of de website van Cambridge Audio bezoeken, ik zal me beperken tot de klankmatige uitwerking ervan.
