Jheena Lodwick’s “Getting to know you” wordt vooral in Duitsland bestempeld als één der mooiste opnames op zowel vinyl als cd. Om het daar mee eens te zijn is een Manley Steelhead versterker niet eens nodig. Artistiek gezien in de plaat niet veel meer dan de zoveelste vertolking van evergreens, al weet Jheena een zekere sensualiteit aan de muziek toe te voegen met haar stem. Wat de opname blootlegt is hoe fraai de Steelhead in staat is om menselijkheid te combineren met detailweergave. De stem van Jheena staat op enige afstand van de band en is gekleurd met alle geluidjes die nodig zijn om een stem om te vormen van een opname tot “echt”. De microfoon belicht mondbewegingen en maakt ze haast visueel. Daaromheen speelt de band op een losse manier. Waarmee de Steelhead zoveel informatie prijsgeeft dat duidelijk is dat de opnametechnici zich meer hebben gericht op een technisch hoogstandje dan op een lp met gevoel. Hoe mooi Lodwick ook probeert te zingen.
De Steelhead is tot veel meer muziek in staat en dat haal ik onder meer uit de laatste lp van Holly Cole. Het korte “Be carefull, it’s my heart” waarop Holly slechts begeleid door een piano zingt, ontlokt iedereen die hier ten tijde van de aanwezigheid van de Steelhead langskwam dezelfde woorden: “Er staat een mens en er staat een piano”. De stem kruipt volkomen in je, daaraan is geen ontsnappen mogelijk.
De volgende track “It’s allright with me” is veel meer een druk uptempo nummer dat op een niet uitgebalanceerde set druk en irritant kan zijn. Met de Steelhead is het “slechts” boeiend en fascinerend. Mooie blazers op saxofoon, trombone, klarinet en hoorn. Holly Cole heeft vele kanten, voor mij is deze plaat een hoogtepunt in haar carrière. Mede omdat ze hiermede uit het keurslijf van haar trio stapt. Meer instrumenten om haar stem geeft de ruimte haar zangtalent in een groter bereik te etaleren. De Steelhead laat dat op een meesterlijke wijze blijken. Geen moment mechanisch, geen moment onecht. Wat de luidsprekers laten horen is een cumulatie van kwaliteit, detail en muziek. Wat tot gevolg heeft dat de muziek spannender is dan ooit, dat de stem meer en meer indruk maakt, dat de band op enige afstand achter Cole aan te raken is.
Het idiote is dat mijn standaard repertoire aan audiofiele opmerkingen mij niet in gedachten wil schieten. Het is uitermate moeilijk te beschrijven wat de Steelhead precies doet met muziek. Hij gaat verder dan precisie, transparantie, vermogen details weer te geven. De Steelhead transformeert een lp tot een beleving, Een mini concert. Een reis naar een zaal waar wordt opgetreden. Het woord “weergeven” dekt de lading eenvoudig niet. Herscheppen is wellicht beter. Omdat de Steelhead dat doet binnen de context van de set die hier staat, vraag ik mij oprecht af hoever je nog kunt gaan met nog betere componenten dan mij ter beschikking staan. Ik prijs mij niettemin gelukkig met het resultaat van mijn speler, versterkers en luidsprekers rondom de Steelhead.
Als u net als ik uw exemplaar van Fleetwood Mac’s “Tango in the night” uit de 2e hands bakken hebt gevist zit u ook niet te wachten op ruis en tikken. Het mooie van de Steelhead is dat hij zo zuiver weet weer te geven dat hij ondanks zijn enorme transparantie in staat is de aandacht bij de muziek te houden. Waardoor een ruisje en een tikje lijken te verdwijnen in het geheel. Mocht ik al een punt van kritiek hebben op de Steelhead dan kan dat hoogstens zijn dat Fleetwood Mac iets te lief uit de luidsprekers komt en een tikje in gedrevenheid te kort schiet. De plaat is aan de scherpe kant en dat aspect vind ik niet terug via de Steelhead. Op zich is dat heel prettig, aan de andere kant mag het niet leiden tot valse romantiek.
Over ritme, snelheid, directheid heb ik geen klagen. Op deze lp is percussie sterk aanwezig, ondersteund door een basgitaar, waarop de zang en gitaar drijven. Ik bedenk dat de Steelhead meer een versterker is die doet luisteren dan een versterker waarmee je luchtgitaar gaat spelen. Eens kijken of dat gevoel blijft met Dire Straits. Van “Love over gold” kies ik eerst “Private investigations”. Elk woord dat Knopfler uitspreekt is verstaanbaar. Dat is vaak anders op phonoversterkers, die de tekst half doen verdwijnen in de getokkelde gitaar, bas en drum. Tijdens de gehele track verbaas ik mij over de enorme snelheid en transparantie van de Steelhead. Wat een geweldige phonoversterker is dit. Zo wijd open, zoveel inzicht in de muziek en telkens opnieuw boeiend.
