Please?
Oké, ik zal wat concreter ingaan op mijn luisterervaringen. Naast het reeds beschreven effect laten de A/C Master Couplers beter horen welke details er in de nulletjes en eentjes, dan wel groeven verborgen liggen dan mijn eigen Lapp netsnoeren. De Lapp’s betekenen een stapje vooruit wanneer zij vergeleken worden met standaard wisselstroomgeleiders. Maar de stap van standaard naar A/C Master Coupler is duidelijk een grotere. Hoger oplossend vermogen, een schoner geluid en meer druk.
Via de hier geteste lichtblauwkleurige Looking Glass Phase II interconnect levert het nummer “Stimela” van de lp “Hope” van Hugh Masekela misschien een fractie ruimtelijkheid in maar het krijgt daarentegen wel meer drive en body en doortekening in het lage middengebied en de bassen. Een toegenomen pace & rythm is opvallend bij het draaien van de lp van Robbie Williams. Bijvoorbeeld in het nummer “Straighten up and fly right.” De grotere kracht in het laag en de toegenomen definitie zijn ook opvallend bij het afspelen van de eerste kant van “Svarta Bjorn”. Op de eerste avond dat ik deze phonokabel kritisch beluister heb ik twee phonotrappen aan het net hangen omdat er een potentiële koper van mijn Clearaudio Basic langskomt. Op het moment dat ik deze voortrap via de Synergistic Research kabel hoor vraag ik me af waarom ik hem eigenlijk wegdoe. De te grote helderheid waar ik me enige tijd aan geërgerd heb is volledig verdwenen en het geluid is zoals ik het me wens.
Het tweede analoge interconnect van Synergistic Research zorgt ervoor dat mijn verwachtingen hoog gespannen zijn. De lichtgroen gekleurde Designers’ Reference “5” is tenslotte een kabel die ruim twee maal zo duur is als mijn referentie van de afgelopen jaren. Qua ruimtelijkheid ontlopen de twee elkaar niet veel en zou ik in een blinde test het antwoord schuldig moeten blijven op de vraag welke hierin nu meer excelleert. Mijn eigen kabel is helderder. Het is de body en de doortekening in met name het laag van de Synergistic Research die indruk maken. De zangeres Marlena Shaw in het eerste nummer van de cd Tourist is meer mens, haar stem krijgt meer borst. Datzelfde geldt voor Ella Fitzgerald en haar bigband op de cd waarop zij songs van Cole Porter vertolkt. Op deze manier wil ik inderdaad “All through the night.”
De imposant uitziende zwartkleurige Kaleidoscope Phase II wordt tussen de beide Densens geplaatst teneinde de signalen voor versterking aan te leveren die uiteindelijk via de woofers van de Concerto’s tot leven moeten komen. Dat dit met verve gebeurt blijkt o.a. uit de fraai gedetailleerde, gecontroleerd strakke weergave van de werkelijk prachtige barokwerken van Boccherini, Sammartini, Scarlatti, Vivaldi, Biber en Corelli zoals die vastgelegd zijn op de tijdelijk geleende, geheel met buizen apparatuur opgenomen, lp “Die Röhre”.
Enige tijd geleden heb ik tijdelijk de gebalanceerde digitale Apogee Wide Eye in mijn systeem uit mogen proberen. Die kabel liet op alle audiofiele parameters mijn eigen Gotham GAC-2 exemplaren achter zich en ik heb serieus overwogen om er twee aan te schaffen. Wat me daarvan weerhield was de wetenschap dat ik op korte termijn minimaal twee andere merken zou kunnen beoordelen waaronder Synergistic Research. Met de witte Digital Corridor Reference klinkt Jane Monheit in “Somewhere over the Rainbow” niet alleen dichterbij, maar ook sterker in de ruimte aanwezig. Hetzelfde geldt voor haar piano. Stem en instrument hebben een duidelijke contour die eerder vloeiend dan scherp afgebakend is. Geen sprake van het zo gevreesde digitale randje. Aanzet en uitklinken van tonen zijn goed te volgen. De definitie en natuurlijke vanzelfsprekendheid die ik me herinner van de 110 Ohm’s Apogee kabels komen terug in het geluidsbeeld. Het toont wederom aan hoe goed de Apogee’s zijn. Met hun 1 meter prijs van 62 euro zijn ze iets duurder dan de Gotham’s maar bijna 300 euro goedkoper dan het hier geteste type. Of het extra stukje drive en doortekening dat ik met de Digital Corridor Reference hoor die 300 euro meerprijs waard is kan ik voor een ander niet beoordelen. Feit blijft dat, nu ik er eenmaal kennis mee gemaakt heb, ik dat stukje zeker zal missen op het moment dat de kabels retour moeten naar de USA.
En dan de Signature Ten luidsprekerkabels. Ze vervangen mijn StraightWire’s die ongeveer de helft kosten. Rachelle Ferrell heeft dit jaar een cd uitgebracht met live opnamen die gemaakt zijn in de jaren 1991-1997. Eén van de nummers, “Don’t waste your time”is een stukje stem acrobatiek waar ik rillingen van krijg. Nu is dat nog erger geworden. Het hoog is zonder rafeltjes of harde randjes, loepzuiver en zeer gedetailleerd zonder dat het scherp of vermoeiend wordt. Ik ken mensen die dit wel vermoeiend vinden maar dat heeft meer met het genre muziek te maken. Ook de gitaar in het eerste nummer van kant twee van de dubbel lp van Pink Floyd “The Wall”, “Goodbye Blue Sky”, klinkt zuiver als bronwater. Het op mij af stromende laag in het nummer “Another Brick in the Wall”op kant één is massief, fraai doortekend, en heeft drive. De op de achtergrond klinkende, op het schoolplein spelende, kinderen in datzelfde nummer lijken plotseling beter te kunnen articuleren. Datzelfde geldt voor de kinderen die even later zingen; “Hé teacher, leave those kids alone!”. Ook de term “uit volle borst” krijgt hier reliëf.
