Om de kosten in beeld te brengen dient het volgende ruwe staatje:

Totaal ongeveer 1000 euro, voor een MC phono versterker met 42 + 26 = 68 dB versterking (gelijk aan 125 x 20 = 2500 maal). Het netsnoer laat ik even buiten beschouwing, want juist voor die kabels gaat op: zoveel hoofden zoveel zinnen (al durf ik een lans te breken voor een Supra LoRad/Xindak combinatie). Voorwaar niet al te veel geld voor een volledige buizen-phonoversterker. De vraag is nu: "Welk eindresultaat we hebben behaald?"

Opnieuw luisteren en luisteren

De opstelling is vrijwel gelijk als destijds. Nieuw is, dat ik de Siltech MXT interconnects ruil voor Linn Analogue, omdat die in deze setting lekkerder klinken. Ik zorg dat beide phono’s een eigen Supra LoRad kabel hebben. Het element is ditmaal een Transrotor Cantare. Neem Ulla maar weer bij de kop. Wat anders is geworden, is het vermogen dieper in de details te gaan, een natuurlijker geluid neer te zetten. Maar ten opzichte van de EAR verliest de Xindak, wanneer het om een groot stereobeeld gaat. De EAR heeft daarin iets heel speciaals meegekregen van Tim de Paravicini. Toch zijn de beide phonotrappen dicht naar elkaar gegroeid en is het een kwestie van smaak, welke ik op de lange duur prefereer.

Ik experimenteer nog wat verder: fase omkeren van het netsnoer, wel of niet een SEEC filter gebruiken in de stroomtoevoer. Het resultaat van de stekker omdraaien is een groter beeld, met een bijna overdreven grote Holly Cole die zingt. Het SEEC filter haalt de nare slisgeluiden weg, die in de Xindak zitten met deze plaat. Ik hou er nu mee op de phono’s te vergelijken. Ze zijn anders ten opzichte van elkaar. Welke is beter? Dat is maar de vraag. De Xindak is bijvoorbeeld directer en sneller. De EAR is romantischer, ronder, eerlijker, maar daarmee ook minder opwindend. Ik ga vanaf nu verder met de Xindak.

Nieuwe muziek, nieuwe indrukken. Sara K. zingt haar Water Falls en het valt me op, dat het laag niet zo heel diep gaat. Verder is de piano heel mooi, staat de stem als een huis in het geheel. De tweede stem is prachtig aanwezig, beter dan ik mij herinner met de Xindak in de oorspronkelijke vorm. Het is allemaal heel erg aangenaam om naar te luisteren. Heel compleet. Ook de harp staat centraal en is als zodanig eenvoudig herkenbaar. Het zijn de stemmen die de show stelen op deze plaat. De Xindak heeft de neiging, het middengebied naar voren te brengen. Vandaar de kritische opstelling wat stroomtoevoer betreft en de indruk, dat het laag achterblijft. Het midden maakt de weergave heel open en vol met details. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat de Xindak een beetje aan de speakers kleeft (dat doet een EAR helemaal niet). Ik hoor precies wat de Ruark luidsprekers doen en waar zij staan. De meespelende sub van Dynaudio mag een streepje hoger in volume dan normaal. Iets vetter is aangenaam. Langzaam raak ik gewend aan de Xindak, hij doet echt zijn uiterste best mij plezierig te vermaken. Ik kan niet anders zeggen dan dat hij daar prima in slaagt.

Gezien het aantal variabelen in vinylweergave (platenspeler, arm, element, afstelling, versterker, speakers, akoestiek) is een definitief oordeel haast niet te geven over een phonoversterker. Er zijn echter dingen die je wel uit ervaring kunt bepalen. Bijvoorbeeld met de Carpenters, op Sing maken ze dankbaar gebruik van een kinderkoor. Soms kun je elk stemmetje toewijzen aan een kind en de leeftijd inschatten. Dat haalt deze set niet. Is dat alleen de Xindak? Nee, het is het geheel. Een track verder is het puur genieten met This Masquerade. De piano is duidelijk het elektronische ding van Richard Carpenter. De fluit op het randje van overstuurd de microfoon in. Zet de Xindak in als phonoversterker en de vraag "vinyl of cd" is binnen 5 minuten beslecht in het voordeel van de lp.