Bij het beluisteren van een gitaar-duet van Leo Kottke en Michael Hedges klonk het snarenspel van beide gitaristen `menselijker` dan door de meeste andere hoogwaardige weergevers, inclusief de LS 3/5a. Men zou kunnen spreken van een stap dichter bij werkelijkheidsweergave, want de handen die de snaren op meesterlijke wijze bespeelden waren op vrijwel plastische wijze aanwezig.

De flow van het snarenspel kwam zo goed tot zijn recht dat het lastig werd om kritisch te luisteren zodat er uiteindelijk simpelweg naar de stroom van klanken werd geluisterd. Veel moderne weergevers zijn zó toegespitst op `schoonheid` of `strakheid` dat men bijna zou vergeten dat het creeren van muzikale betrokkenheid hun eigenlijke doel is. Bij Harbeth is men dat blijkbaar niet vergeten.

De Fleetwood Mac LP Tusk werd op het Schotse vilt gelegd om de track Honey Hi af te tasten. Het melancholieke stemgeluid van Christine McVie werd op ongedwongen en timbraal natuurlijke wijze weergegeven terwijl het Hammond orgel bijzonder vloeiend klonk. De harde triangel-tik die halverwege deze track voorkomt kwam met een holografische afbeelding en een kristalheldere `ping` naar voren. Deze muziek kwam zowel ontspannen als gearticuleerd over waarbij de harmonie tussen de instrumenten goed uit de verf kwam. Het geheel werd met Harbeth`s kenmerkende tonale coherentie gepresenteerd en ondanks de visuele aanwezigheid was er geen sprake van auditieve dominantie.