De uiteindelijke luistersessie liet in eerste instantie even op zich wachten omdat de DAC-7 een flinke inspeeltijd nodig had. Dit is bekend bij producten van Goldenote, koud uit de verpakking is de klank wat kil en steriel. Na enkele weken mijn NAS en Squeezebox Touch continu te hebben laten streamen en af en toe wat gewisseld te hebben met bekabeling en mijn eigen dac bleek de combinatie van InAkustik digitale bekabeling, een Cassiopeia netvoedingskabel en de door de importeur meegeleverde Supra XLR-interlink de juiste.

Beginnend met mijn Denon DVD-2900 als loopwerk in te zetten klinkt Smile van David Gilmour zijn album On An Island in mijn luisterruimte. Opvallend is het gemak waarmee de DAC-7 de signalen van het loopwerk omzet in geluid. De omzetter geeft vrijwel geen enkele kleuring aan de muziek. De snelheid ven de weergave is een sterk punt, de snaren van de akoestische gitaar die Gilmour bespeelt sterven snel uit terwijl de stem droog en direct uit mijn speakers komt. Ik mis wel de verfijnde saus van de buis in mijn eigen dac, maar het timbre en de plaatsing kloppen wel.

Ook met klassiek kloppen eerdere bevindingen. De DAC-7 laat het op Reference Recordings geperste Requiem van John Rutter door. Het Agnus Dei op dit –overigens wat zachter opgenomen- album is pakkend, de plaatsing van het koor is juist. Het aanzwellen van de lage regionen (pauken met orgel) en het inzetten van het forte zanggedeelte kenmerkt zich door een strakke weergave, waarin wel enig gemis aan fijndynamiek opvalt. De Goldenote is direct, heel direct. Ook het uitsterven van klanken is wat korter dan ik gewend ben van mijn eigen dac.

Ook niet-audiofiel werk komt veelvuldig voor in mijn digitale collectie. Mijn NAS vult zich steeds meer met muziek van divers pluimage. Onlangs nog ripte ik Seal zijn debuutalbum. Met daarop het mooie nummer Deep Water. De duidelijk gekleurde soulstem van de zanger met het pokdalige gezicht was op dit album nog wat zoekende en mixte verwachte commercie met zijn eigen wensen. De hoge belletjes in het nummer en de akoestische gitaren vermengen zich met de elektronische klanken van een keyboard en digitale percussie. Ook nu de droogte in de weergave, het korte uitsterven van de klanken en de zeer snelle en strakke baspartij. Vermoeiend of opdringerig wordt de DAC-7 in ieder geval niet. De droogte in de vocalen van de toen nog wat jongere Afro-Amerikaan is herkenbaar en de jaren negentig van de vorige eeuw komen me in elk geval weer voor de geest.

Over op high definition muziek. Love Over Gold van de Dire Straits in 24/96 weergave vergeleken met de gewone cd-rip biedt meer diepgang en plaatsing. Hi-hats en geluidseffecten op het nummer Private Investigations worden beter gedefinieerd en hoewel het middengebied wat nadruk krijgt van de DAC-7 is de weergave niet storend helder in de vocalen of het gitaarspel van Knopfer. Waar het album op vinyl wat meer warmte met zich meekrijgt heeft de digitale versie –zelfs in high definition- een licht metaalachtige klank, wat door de Goldenote niet wordt verbloemd maar droog wordt weergegeven.