High Definition Televisie is bepaald niet nieuw te noemen. We moeten flink terug in de historie om de oorsprong te vinden en reizen daarvoor af naar Japan, waar voor het eerst door Sony op 16 september 1989 een complete High Definition productlijn werd geïntroduceerd. Kort daarna, op 25 november 1989, werd in hetzelfde land de eerste HD uitzending voltooid. De bakermat van HDTV ligt dus in Japan en specifiek bij het televisiestation NHK. Deze zonden uit op een systeem met 1125 beeldlijnen, hetgeen een enorme vooruitgang in kwaliteit betekende; met name de detaillering was ongekend groot. Nieuw voor die tijd was ook het breedbeeldformaat, aangezien deze eerste HDTV uitzending in 16:9 werd gepresenteerd.
Ook in Nederland werd begin jaren ‘90 geëxperimenteerd met HDTV-uitzendingen, gebruik makend van het analoge D2 Mac-uitzendsysteem. Deze experimenten bleken echter gedoemd te mislukken met de introductie van het spectrumefficiëntere MPEG transmissieprincipe. Bij Philips hadden ze de toekomst zo mooi uitgestippeld: van analoog D2 MAC naar analoog HD MAC en dat alles in een breedbeeld 16:9 verhouding, want dat was de toekomst! Deze tegenslag stond de verkoop van breedbeeldtelevisies echter niet in de weg. Met het ‘PAL Plus’ uitzendsysteem werd er een soort tussenstap geïntroduceerd. Er werd en wordt echter slechts zeer minimaal gebruik gemaakt en was ook niet echt een grote stap voorwaarts.
Laten we eerst de term ‘High Definition’ eens definiëren, aangezien het tegenwoordig op alle mogelijke manieren misbruikt wordt. De definitie ‘High Definition’ heeft alles te maken met de weergegeven resolutie van het videomateriaal, oftewel: de definitie of oplossend vermogen van het beeld. Volgens de Van Dale staat resolutie voor: “eenheid voor de scherpte van een beeld, uitgedrukt in aantal lijnen of beeldpunten per inch of centimeter”. Een DVD in PAL-formaat heeft een resolutie van 720 x 576, terwijl de resolutie van ‘High Definition’ videomateriaal maximaal 1920 x 1080 is. Er is een lineair verband tussen de mogelijkheid tot weergeven van details en de geboden resolutie.
Sinds de introductie van het kabelnetwerk in kleur is de beeldkwaliteit van standaard TV-uitzendingen amper veranderd. Hoewel het huidige kabelnetwerk voorzichtig wordt overwogen voor HDTV televisieaanbod, staat het digitale satellietnetwerk al jaren voorop om nu direct content te bieden. Dit digitale satellietnetwerk is essentieel voor een ruim aanbod van zenders. Het kabelnetwerk heeft namelijk een bandbreedtebeperking. Naast deze digitale vierbaanssnelweg zijn er echter nog andere voorwaarden voor het genieten van ‘High Defintion’.
