In mijn laatste review heb ik nogal vaak het woord 'magisch' gebruikt, dus om inflatie van dat begrip te voorkomen zal ik me deze keer proberen in te houden. Dat gezegd hebbende: het album en de muziek van de voor mij onbekende Maria Somerville doet nogal uh, nou ja, vul zelf het woord maar in dan.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Maria Somerville

Eerst maar eens iets over Maria Somerville zelf. Waar komt die zo 'plotseling' vandaan, of heb ik iets over het hoofd gezien? Dat lijkt mee te vallen. De muzikante komt uit het Ierse Connemara. Ik heb het even moeten opzoeken, maar dat ligt ergens boven het mid-west van Ierland, vlak boven Galway. Het gebied schijnt nogal afgeschermd van de rest van Ierland te leven, wat verklaart waarom de Ierse taal zich hier zo lang heeft weten te handhaven. Somerville zingt trouwens ‘gewoon’ in het Engels, hoewel ik die zekerheid niet voor alle songs durf mee te geven. Want het zanggeluid is bij vlagen helemaal ingebakken in een wall of sound.

Hoe de muziek van Somerville kort te omschrijven? Nou, even heel kort dan: Brian Eno meets Clannad meets Slowdive. Ik besef dat ik daarmee grote namen noem, maar dat is meer ter indicatie. Or is it?

Nog even terug naar de muzikante Somerville en haar afkomst. Als ik de natuurfoto’s bekijk van de omgeving van waar ze vandaan komt, dan snap ik helemaal haar inspiratiebron(nen). Het zijn foto’s van een overweldigend landschap, waarin je zo zou willen wegdromen. Dream pop is dan ook de vaak gebezigde term voor Somerville’s muziek. In 2019 kwam ze uit met haar debuutalbum All my People, in eigen beheer. Daarna is ze veel gaan toeren. Nu zes jaar later heeft ze getekend bij het 4AD label en keert ze weer terug naar haar geboorteplek.

Op het tweede album Luster onderzoekt ze wat het is om weer terug te keren naar haar roots. Het is enerzijds het terugvinden van een vertrouwde omgeving, maar anderzijds ook de wedekering van een soort eenzaamheid. De droompop lijkt daarbij de ideale muziekstijl voor Somerville om zich in bloot te geven. De ene keer komt ze met redelijk verstaanbare teksten, de andere keer lijkt haar stem helemaal op te gaan in de muzikale begeleiding en krijg je een soort Sigur Rós, om nog maar eens een andere naam te noemen.

Maar hè, wat is dit een heerlijk album om bij weg te dromen. Het begint bij openingsnummer ‘Réalt’, waarbij je je waant bij het eerste ambiant album van Brian Eno (Music for Airports). Bij ‘Projections’ wordt die typische new wave bas (a la The Cure) toegevoegd, die klinkt alsof die een steile berg moet beklimmen en eindigt in ijle lucht. Bovenop die berg gekomen treft Somerville haar jeugdhelden, of zo klinkt het toch: The Cocteau Twins. Ze heeft niet die unieke stem van Elisabeth Fraser, maar hanteert een meer ingetogen fluisterend stemgeluid, begeleid met die heerlijke shoegaze geluiden rondom.

Op het nummer ‘Corrib’ kruipt ze nog dieper in haar eigen huid en vind ik haar muziek het meest indrukwekkend. Dat geldt evenzeer voor het nummer erna: ‘Halo’. Mocht je nu te veel in trance (of in gewoon in slaap) geraakt zijn, dan is daar het prijsnummer ‘Stonefly’ om je er weer uit te halen. De toegevoegde ritmebox en nog wat extra gitaren zorgen voor de nodige pit. ‘Flutter’ (video hierboven) toont Somerville van haar meer experimentele kant en ‘Violet’ is gewoon een fantastisch nummer in de traditie van bijvoorbeeld Warpaint.

Luster staat voor glans. Niet bepaald het eerste begrip waaraan ik zou denken als ik de muziek van Somerville beluister. Wèl als ze bedoelt dat zonder wrijving geen glans ontstaat. Luister maar naar afsluiter ‘October Moon’.

Muziek: 8,5
Klank cd: 8,0
Label: 4AD
Speelduur: 38 min. 25 sec.  
Te bestellen bij Kroese-Online