Na 24 jaar maar weer eens met een nieuw album aankomen, je moet het maar durven – en kunnen. En wie zit er dan nog op je te wachten? Hopelijk nog veel echte muziekliefhebbers, want het album More van Pulp is niets minder dan een meesterwerk.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Pulp

Geen idee of hier een Guinness Book of Record-vermelding aan de orde is, maar ik heb niet het idee dat veel bands of artiesten zich bijna een kwart eeuw koest kunnen houden vooraleer weer met een nieuw album te komen. Pulp doet het gewoon. En kennelijk is er een platenmaatschappij die er noghet volste vertrouwen in heeft om een album van deze Britse band te promoten en uit te geven. Gelukkig maar…

Ooit behorende bij de ‘Big Four’ van de Britpop: Oasis, Blur, Suede en Pulp. Tjeetje, wat een tijden waren dat in de jaren negentig. Wat mij betreft hoorde daar ook Supergrass nog bij. In een poll gehouden in 2016 in Engeland, zie ik dat het album Different Class van Pulp zelfs op nummer twee stond in de ranglijst van beste albums van diezelfde Britpop, na nummer één (What’s the story) Morning Glory van Oasis en nog vóór Definitely Maybe van dezelfde makers. Ach, het is maar een lijstje, maar toch denk ik dat het duidelijk maakt dat Pulp ooit heel groot was in Engeland, en toch zeker veel groter dan bij ons in Nederland.

Toch eerst nog een kleine introductie, al was het ook maar voor een kleine opfriscursus voor mezelf. Do you remember the first time…? Nou, zelf ben ik pas ingestapt bij de single ‘Babies’ die Pulp in 1992 uitbracht, ter ‘promotie’ van het succesvolle album His’N’Hers dat in 1994 zou verschijnen.

‘Babies’ werd destijds uitentreuren gedraaid bij het alternatieve muziekprogramma 120 Minutes van MTV. De bijbehorende clip had alles wat een moderne band destijds nodig had: het was snel, simpel en grappig. Geen idee waarom destijds dat nummer en die muziek als alternatief beschouwd werden. Het is gewoon honderd procent hapklare ‘pop’ dat zo iedere hitparade in kan. Maar goed, andere tijden, andere smaken.

Wat me ook bijgebleven is, was het uiterlijk van de inmiddels overleden bassist Steve Mackey in die clip: die leek rechtstreeks uit de band Sparks te komen. Nu ik bezig ben met mijn opfriscursus, ontdek ik tot mijn eigen verbazing dat de band al in 1978 is opgestart. Pas in 1984 volgde het eerste officiële debuutalbum It, nog eens tien jaar later brak de band echt door met His’N’Hers.

Daarna was er geen houden meer aan de groeiende populariteit. Different Class (1995) en This is Hardcore (1998) werden bestsellers, singles als ‘Common People’ en ‘This is Hardcore’ groeiden uit tot evergreens. Waarbij ‘This is Hardcore’ wat mij betreft het beste James Bond nummer is dat nooit in een Bond-film gezeten heeft. Toch zonde. In 1999 leverde de band nog wel een memorabel muzikale bijdrage aan de film Great Expectations (hoofdrollen Ethan Hawke en Gwyneth Paltrow) met de song ‘Like a Friend’.

Pulp behoorde inmiddels tot de ‘Big Four’. Wellicht een plek waar bandleider Jarvis Cocker zich helemaal niet bij thuis voelde. De band ging kort erna uit elkaar en Cocker ging verder met een solocarrière en met zijn eerdere rol: als journalist. Die solocarrière is nooit zo goed van de grond gekomen, volgens Cocker mede door corona, want op dat moment had hij, volgens zichzelf, echt wel een heel goed album uitgebracht…wat niks deed. Dus toen ging het bloed toch weer kruipen en werd de band Pulp weer opgetuigd. Eerst door weer te gaan touren. Dat leverde eind verleden jaar ook weer een concert in Nederland op, in AFAS Live. Mensen die erbij waren spraken van een legendarische avond. Ik was er niet bij, helaas, maar ik geloof het graag. Toen werden ook al een paar nieuwe nummers gespeeld en ontstond de hoop bij fans dat er weer een nieuw album zou komen. Die is er nu met More. Tijdens de liveoptredens bleek al hoe populair de band nog steeds was, en dus zeker niet vergeten.

Met de release van More bleek vervolgens uit de enorme media-aandacht ook dat dit album niet onopgemerkt zou blijven. Na 24 jaar dus een nieuw album. Dan reist natuurlijk meteen de vraag: ‘Kunnen ze het nog?’ Ja, die vraag wil ik met een volmondig ja beantwoorden. Sterker: ze kunnen het wat mij betreft beter dan ooit.

Hoe is in het kort de formule van Pulp muziek te omschrijven? Eigenlijk vrij eenvoudig: een Pulp song valt op door een catchie opbouw me dito refrein. Die ingrediënten tref je al gelijk bij de opener ‘Spike Island’. Soms is een song iets minder, maar wordt ie opgetild door de fantastische verhalende Cocker, die ook op dit album weer met geweldige lyrics strooit. En soms krijg je allebei, zoals bij de single ‘Got to have Love’, een onweerstaanbare meezinger. Tja, die lyrics, daar is Jarvis Cocker toch wel een grootmeester in. In drie zinnen iets zinnigs zeggen met daarbij (ook nog) een hoog gehalte aan humor:  

Without love, you're just making a fool of yourself
Without love, you're just jerking off inside someone else
I got nothing else to say about it, are you in or are you out of it?

Jammer dat de band niet op festivals hier in de buurt speelt, maar het kan niet anders dat dit de meezinger van deze zomer wordt op de grasvelden, dat moeten we dan helaas beperken tot op Engelse bodem (waar Pulp wel volop acte de présence geeft). Wat doet dat met een band, als je bijna een kwart eeuw later pas weer met een album komt? Dat heeft Cocker uitgebreid aangegeven in de interviews die hij recentelijk gaf. ‘We zijn niet meer jong, we kijken niet meer zo vooruit’. En ja, dat gevoel van sterfelijkheid krijg je ook wel als je de zestig gepasseerd bent en als je vaste bassist Steve Mackey inmiddels overleden is. Dan ligt terugblikken meer voor de hand. Zanger en frontman van de band Cocker gaf ook aan dat hij ‘het’ een tijdje ‘kwijt’ was, hij wist niet meer hoe hij goed moest zingen, hij kon ook niet meer goed ‘in het hoog’. Dus dat deed ie dan ook maar niet meer. Maar daardoor verloor zijn zang aan kracht, ontdekte hij. Dus op dit album zoekt hij toch weer veelvuldig de hoge registers op. En het klopt: énerzijds ligt de kracht van Cocker in de verhalende praatzang. Maar pas wanneer hij zijn stem laat overslaan, wordt die bijzonder. Een beetje als bij Bowie, zeg maar.

Het album More is bijna over de hele linie sterk te noemen. Uitschieters wat mij betreft: ‘Farmers Market’, het al genoemde ‘Got to have Love’ en ‘Background Noise’. En dan zit er nog een song bij uit de buitencategorie: ‘The Hymn of the North’. Bij deze Pulp song valt alles samen. De invloeden van Scott Walker en Burt Bacharach. De tekst van de song lijkt me vrij duidelijk: een dochter of zoon van Cocker verlaat het ouderlijke huis en pa wil nog wat wijze adviezen meegeven. Ik denk dat dit zelden zo mooi beschreven is. En van iconische muziek voorzien.

Muziek: 9,0
Klank cd: 9,0
Label: Rough Trade
Speelduur: 50 minuten
Te bestellen bij Kroese-Online