- Mijn hifi-set: “KEF-speakers, Myryad-versterker, radio & cd-speler. Platenspeler van Denon.
- Favoriete genre: “Van Dylan tot AC/DC, van Cash tot Rage Against The Machine.’
- All time favourite: “Dylan met The Band, live. Bruce Springsteen & E Street Band live ’75-’85. Beggars Banquet van The Stones, Trouble van Ray LaMontagne.”
- Gruwel echt van… “House, meeste popmuziek van nu, R&B van nu en zielloze, gelikte, nietszeggende liedjes.”
- Guilty pleasure: “Bonnie St. Clair. Ik zat een keer na het uitgaan te kijken naar de Toppers, waar Bonnie Doktor Bernhard zong met Ron Brandsteder. Ze zong alles en iedereen weg. Door al het gedoe om haar heen zou je vergeten dat ze echt ontzettend goed kan zingen. Brabant Party, da’s ook erg lekker na het stappen trouwens.”
- Omvang muziekcollectie: “1000 cd’s, 50 platen.”
- Verzamelaar? “Ik heb Queen compleet. Wil Dylan en Stones nog compleet.”
- Vinyl of cd? “Vinyl. Laatst heb ik nog Let it Bleed van The Stones gekocht, zo’n mooie nieuwe dikke plaat. Van Ray LaMontagne wil ik ook cd én lp hebben. Dat het geluid beter is, daar geloof ik niet zo in, maar het kraken, de handeling, de hoes, dat is zo lekker aan de plaat. We hebben hier gelukkig nog Memory Music, verder zijn veel van die specialistische, lekker rommelige platenzaakjes allemaal verdwenen. Heel jammer. Je kon er lekker in de bakken struinen, en kreeg allerlei tips. Bij Jake’s Music Center hier in Eindhoven kreeg ik vroeger vaak goeie tips. ‘Hier, Damien Rice, moet je luisteren, dat vind jij goed.’ Toch stukken leuker muziek kopen dan via Bol of iTunes.”
- Meest memorabele muziekbeleving: “Het benefiet 25th Anniversary Rock & Roll Hall of Fame Concert in Madison Square Garden in New York, oktober vorig jaar. Een cadeau van mijn vriendin voor mijn verjaardag, en omdat we vijftien jaar samen waren. We zaten op dertig meter van het podium, Tom Hanks kondigde de acts aan. Springsteen, Simon & Garfunkel, Crosby, Stills & Nash. En Bonnie Raitt, die zong zo verschrikkelijk goed, dat was echt tranen met tuiten. Ik zei tegen mijn vriendin: ‘het zou gaaf zijn als ook John Fogerty nog zou komen’. Wat denk je, hij kwam vervolgens bij Bruce het podium oplopen. Nou, daarna kun je rustig sterven. Op een goede tweede plek kwam het concert van Ray LaMontagne in de Playhouse in Edinburgh, een cadeau van mij voor mijn vriendin. Er heerste daar een heel aparte sfeer, iedereen was ontdaan en barstte in tranen uit. Dat ging zo een heel concert door. Na afloop had het publiek zoiets van: maar je kan ons zó toch niet achterlaten… We moeten even knuffelen, of wat dan ook... Bij Springsteen vooraan op Pinkpop heerste een zelfde soort aparte energie, al klinkt dat misschien wat zweverig.”
- Mijn hifi-/luistertip: “Luister naar Allez Soldaat!”
|
