Met een totaal ingespeelde en qua lichtnetpolariteit correct aangesloten Uphorik mocht de Sondek/Zene platenspeler de spits afbijten. De residentiele Moth phonotrap is een hoogwaardige klassieker die bekend staat om een organische, energieke presentatie. Met name akoestische Jazz, blues en singer-songwriter muziek komt goed tot z`n recht met dat Stan Curtis ontwerp. De verbazing van ondergetekende was dan ook niet gering, toen bij het beluisteren van het Keb` Mo debuutalbum via de Uphorik die bijzondere opnamesessie meer levensecht en tastbaar overkwam. Het werd ervaren als een meer persoonlijke overdracht, met name bij de track Every Morning.
(Foto: Linn)
De zang kreeg een vrij ingetogen presentatie mee terwijl de slide-uithalen onverwacht expressief klonken. Ook bij de 200 grams heruitgave van het Buddy Holly album zonder titel stak de eerder genoemde hoge muzikale betrokkenheid de kop op. Bij de track Everyday kwam de xylofoon op delicate en kristalheldere wijze naar voren. Qua algeheel karakter doet de Uphorik zeker denken aan de Urika, met name wat betreft souplesse en articulatie. De Uphorik is een phonotrap van pure fijnzinnigheid; het zet een stereobeeld niet met grote penseelstreken neer, het gaat eerder te werk met de aandacht voor detail van een kalligrafeur. Heel prettig om dit soort weergave tegen te komen, wetende dat menig phono-pre een minder duidelijk klankmatig statement neerzet. De Uphorik is wat dat betreft in exclusief maar goed gezelschap, waartoe versterkers als de RCM Sensor Prelude IC en de Audio Research PH5 behoren. Goed. De Uphorik scoort dus bovengemiddeld hoog op akoestische, puristisch opgenomen muziek maar hoe zou de sophisticated Schot omgaan met `70`s poprock?
De tweede schijf van de onvolprezen Fleetwood Mac dubbel-LP Tusk werd op het vilt gelegd om een aantal lekker losgeslagen tracks te beluisteren. That`s Enough For Me en I Know I`m Not Wrong zijn goede voorbeelden van de improvisorische en zeer spontane werkwijze die Fleetwood Mac ten tijde van de Tusk Opnamen nog hanteerde. De amusante georganiseerde chaos van maximaal overstuurde gitaar-amps en Mick Fleetwood`s gejaagde drumspel kwam via de Uphorik doeltreffend over, waardoor de uitbarstingen van Christine McVie des te overtuigender klonken. De zeer opzwepende `drive` van de Moth phonotrap werd met de Linn trap echter niet in die mate verkregen. Positief punt is, dat dergelijke puinmuziek niet wordt bekritiseerd door de Uphorik, iets waar veel hei-ent zich helaas niet van kan weerhouden. Men zou met hoogstaande HiFi nog altijd in staat moeten zijn om zonder auditieve bestraffing naar goed gearrangeerde `lofi` muziek te kunnen luisteren. Linn blijkt dat te begrijpen. Wellicht dat echte rock-liefhebbers de Uphorik als iets te geciviliseerd ervaren, fans van akoestische muziek worden met deze voortrap in ieder geval zeer goed bediend. Circle-time. De Wilson-Benesh platenspeler met Origin Live arm plus Ortofon aftaster werd aangesloten en met de Nic Jones LP Penguin Eggs op het plateau werd de track Canadee-I-O afgespeeld.
(Foto: Audio Excellence)
De fraaie Engels/Deense platenspeler is ten opzichte van de Schotse/Hongaarse vinyldraaider over het algemeen lichtvoetiger en luchtiger, met een zeer strak laag (dat laatste is mede te danken aan de MC15 Super II speurneus). Nic Jones bespeelt zijn akoestische gitaar in klassieke fingerpicking-stijl, afgewisseld met stompen of kloppen tegen de klankkast. Wat het meeste opviel aan de weergave met de Circle/Uphorik combo, was hoe overduidelijk elk accoord naar voren kwam, met loepzuivere en opvallend rijke toon. Elke stomp kreeg een solide `punch` mee, die korter en droger klonk dan met de Moth RIAA. Ook in combinatie met de Engelse platenspeler werd zang telkens geheel vrij afgebeeld, zonder een spoor van hoogfrequent-slis. De Moth scoort hoog op stemweergave maar de Uphorik gaat nog net even verder. Van het Lou Reed album Transformer werd de verplichte track Walk On The Wildside afgetast. Het plukspel van bassist Herbie Flowers werd hier zelden zo fraai weergegeven, met buikige brommen en een goede belichting van de klapperende snaren. De kenmerkende toonloze voordracht van de heer Reed was zelfs interessant om naar te luisteren en dat zegt wat.
Toen de track Diamond on the Soles Of Her Shoes van Paul Simon`s Graceland LP werd beluisterd, diende Ladysmith Black Mambazo zich met grootse ruimtelijke opzet en natuurlijke body aan. Paul Simon zette in... en alweer; dat klonk schitterend. Deze phonotrap heeft echt wat met stemmen. Dat was een kolfje naar de hand van de toegepaste weergevers (LS 3/5a) maar wat de bron niet aangeeft, kan nimmer worden weergegeven. Jim Keltner`s drumgeweld tijdens The Boy In The Bubble klonk strak en impulsief maar minder explosief of `spannend` dan met de residentiele phonotrap. De PRaT-factor (Pace, Rhythm and Timing) was in hoge mate aanwezig met de cirkelvormige bron plus Uphorik. Qua pure boogie-factor was de weergave nog niet op het Sondek-niveau maar belangrijker is het feit dat met de Uphorik als versterker & RIAA de-emphasis de meer bescheiden geprijsde Engelse platenspeler voor een bijna even meeslepende en niet minder interessante luisterervaring zorgde. De Uphorik heeft daarmee zijn inzetbaarheid buiten het Linn domijn bewezen; niet alleen kan het aan uiteenlopende afsluitwensen voldoen, het is niet eenkennig wat betreft het klankkarakter van de bron. Kortom: de platenspeler`s wil is wet en zo zou het moeten zijn met een omnivoor-phonotrap.
