The Psalms Of David is een koorwerk uit vervlogen tijden, toen vinyl naast de cassetteband het enige medium was waarop muziek werd uitgegeven. De plaat koester ik al jaren vanwege de stemmen en het orgel. Hoe vaak ben ik niet aan het ontdekken geweest hoeveel stemmen er in het koor zitten. Mijn telling kwam vaak een heel eind, maar met dit element hoor ik er nog een paar meer. Omgeven door zoveel gemak en gebrek aan stress. Zo zuiver en zeldzaam correct. De kerk kan ik onmogelijk in huis halen, maar in gedachten zit ik wel in de kerk, wat een groot compliment is aan de weergaveketen. Voor het eerst zijn trouwens de keiharde S-klanken minder opvallend dan normaal. Zonder afbreuk te doen aan duidelijkheid van de zang, sterker nog, zelden heb ik de teksten beter kunnen verstaan. Geachte orgelliefhebber, de Strain Gauge gaat erg diep en brengt een orgel tot leven. Ik zou er niet over durven klagen in deze opzet. Dan Vivaldi met een werk voor cello’s. ik overdrijf niet als ik u vertel dat ze tot leven komen.
Dit heeft niets te maken met ingeblikte muziek, maar alles met echtheid, natuurlijkheid en zuiverheid. Precies datgene, dat het onderscheid maakt tussen muziekweergave en live-muziek weet de Strain Gauge uit de groef te trekken, waarmee de term werkelijkheidsweergave een nieuwe dimensie krijgt. Is mijn lofzang te groot? Wie het element ooit zal horen, mag het beoordelen en mij desnoods veroordelen. Op deze aardbol is een aantal apparaten verkrijgbaar, waarmee het weergeven van muziek of stem een groot feest is. Voor mij behoort dit element tot die kleine, zeldzame groep die eenzaam aan de top staat. Hoe ver kun je nog gaan? Wat kan een betere platenspeler of arm, zoals een Montegiro Legno met DaVinci arm nog verbeteren? Dat kan ik niet voorspellen en ik geloof dat ik het niet eens wil weten. Ik wil nog rustig kunnen slapen. Voor ik begin met een herhaling van Gréco eerst een stuk Bach, de Goldberg Variaties op een hele oude opname. Klavecimbel heeft precies die hardheid van de metalen delen, tegelijk een zachtheid die het instrument voor mij zo mooi maakt. Het heldere getinkel is letterlijk muziek in de oren. Het zou onzin zijn om te stellen dat ik nooit eerder plezier heb beleefd aan platen draaien, grote onzin, aan de andere kant vraag ik mij af waarom het zolang heeft moeten duren tot eindelijk eens iemand het lef had buiten de gangbare paden te gaan lopen en innovatief te denken.
Terug naar het allereerste begin van mijn samenzijn met de Soundsmith, Juliette siert opnieuw het plateau van de platenspeler. Wat ik daags eerder beluisterde komt in volle glorie terug. Net zo hevig pakt het me opnieuw. De zuiverheid, de stem, de overvloed aan detail, de weergave van de sfeer van Parijs, de instrumenten die het geheel tot leven wekken. De tranen komen terug in de ogen en ik besluit dat ik net zo lang ga sparen tot ik zelf eigenaar ben van dit element. Het zal wel even duren en met pijn in het hart zal ik afscheid moeten nemen van mijn huidige phonotrap en element. Ik weet echter dat ik luister naar een unieke manier van lp`s weergeven, die ik niet eerder heb ontdekt. Don’t try this at home! De weg terug is zwaar, lang en eenzaam.
