Time Out met Take Five van het Dave Brubeck Quartet staat klaar. Die draaide ik voor het eerst toen ik 14 jaar oud was. Maar niet zo zuiver en helder als nu. Zo pakkend en tijdloos. In technische zin is het meest opvallende van de Soundsmith dat er geen, of haast geen, plaatruis is. Daardoor is de achtergrond zó akelig stil, dat elk detail ten volle tot zijn recht komt. Slagwerk is daarmee indrukwekkend met schitterende bekkens, laag is schoon, piano heeft een eigen plaats. De sax van Paul Desmond lijkt aanraakbaar in de kamer te staan. Met zo`n gemak, dat je jezelf afvraagt wat er nog te wensen overblijft.
Eva Cassidy met Autumn Leaves heeft een onaardse schoonheid. De dame met de stem van een engel beroert ieders hart. Het blijft vinyl en een lichte beschadiging van de plaat zet je terug op aarde. Maar die stem, allemachtig wat een weergave haal je met dit element. Ik ben bijna terug op de eerste middag met Gréco. Geen enkel onderdeel van een stereo-installatie is geheel kleurloos, maar dit element doet je beseffen hoe een MC of een MM normaliter het geluid kleurt. De Soundsmith is vrijwel ongekleurd en dat is even wennen. Want je mist iets wat je liever nooit gehoord zou hebben. Omdat MM of MC het geheugen heeft geïnfiltreerd en als een zwerm piranha`s rond blijft spoken. Alles staat ook als een huis. De stem mooi vastgenageld. Instrumenten vrij daar omheen. Van hoog tot laag in balans. Niet altijd even mooi, want waar de plaat steken laat vallen, keldert het element mee. Eerlijkheid staat voorop. Zuiver en zonder kleuring.
Heel vaak verwarren wij hard met vervorming. Het kleine radiotoestel op het strand met zijn 0,5 Watt staat niet hard, het staat ongekend te vervormen. Daar moet ik aan denken, wanneer ik vind dat Dire Straits een tikkie dynamischer mag. Het gaat hier om een element dat zo weinig vervormt, dat `hard` een ander begrip is. Bovendien zijn mijn huidige eindversterkers net zo schoon en dat maakt, dat `hard` alleen hard is als de beuk erin gaat. Bovendien is het aan alle kanten dynamisch, het blijft zuiver en daardoor valt het mij niet echt op, dat het volume hoog staat; mijn huisgenoten, die iets anders aan het doen zijn, merken het des te meer. Ik heb mijn muziek 100% in de oren. Wat ik voorgeschoteld krijg, is een brok muziek waarvan ik nauwelijks weet hoe ik het moet beschrijven. Natuurlijkheid is een heel belangrijk aspect van deze weergave. Snelheid is volop aanwezig. Compleetheid is er ontegenzeggelijk. Wensen? Geen idee, ik kan ze niet verzinnen. Toch knaagt er iets. De weergave doet niet denken aan analoog. Eerder aan het afdraaien van een cd op een topklasse cd-speler. Vanwege de stilte op de achtergrond. Vanwege de rust in het beeld. Tegelijk staat het een eind van de cd af, omdat we nog steeds analoog afspelen.
Iemand heeft over dit element gezegd: "Als een cd vanaf het begin zó had geklonken, dan was niemand ooit met vinyl doorgegaan". In die woorden schuilt meer dan een kern van waarheid. Het is de Soundsmith Strain Gauge die pijnlijk duidelijk maakt op welke manier vinyl en cd falen. Zelfs als ik in gedachten een mooie Koetsu neem van ruim 4 mille, of mijn eigen elementen, of een Manley Steelhead phonotrap of de fraaiste cd-spelers die mijn audiorack hebben gesierd. Menigmaal ontbrak er `iets`; dat `iets` is hier aanwezig in de vorm van pure muziek. De maker van de Strain Gauge weet kennelijk de vinger precies op de juiste plek te leggen. Dit blokje tekst sluit ik graag af met Dave Grusin omdat ik daarop zo goed het stereobeeld en de mate van detaillering in de uithoeken kan bepalen. Gecombineerd met een krachtig en droog laag waar basdrumklappen in opvallen. Het is droog, het is zuiver, het stereobeeld zo breed als met de beste componenten, microdetails liggen voor het oprapen. Tegelijk is het zo angstwekkend realistisch dat mij de kriebels over de rug lopen. Is dit het einde van MM en MC? Geen idee of het ieders meug is, maar mij bevalt het prima.
