Verstaanbaarheid van stemmen is vrijwel optimaal. Woord voor woord is elke gezongen track te volgen. Het duet tussen stem en fluit is fraai, de manier waarop Jheena uitdrukking geeft aan haar gevoel in Everything I Own is volkomen geloofwaardig. Daarentegen is de weergave in verhouding tot de prijs van de Leema, samen met het bescheiden formaat, vrij ongeloofwaardig. Oren en ogen zijn het niet met elkaar eens. Maar we moeten voorzichtig zijn en dat vooral stilhouden, voor je het weet gaat marketing aan de slag, komt er een gefreesde kast omheen, gaat de stekkertrafovoeding in de afvalbak en zwelgen we in VA’s en µF’s. Met als enig resultaat een hogere prijs. Indruk maken op de buren met de kleine Leema is er niet bij, behalve als de buurman graag muziek luistert en u iets voor hem op mag zetten. Niets verklappen en pas bij de cognac later op de avond achteloos `de kleine` tonen. Ongeloof is gegarandeerd.
Het is misschien vals en vuil spel, maar toch wil elke recensent in zijn hart iets hebben om af te kraken en aanmerkingen op te maken. In een naarstige zoektocht naar een voorbeeld van ellende ben ik hopeloos verdwaald in een stapel lp’s. Of ik nu nieuw werk pakte, moderne 180 grams persingen, of oude half versleten platen, de Elements Phono trekt zich er niets van aan. Jazz, pop, klassiek, het speelt allemaal even gemakkelijk. Neem nu eens de Peer-Gynt Suites 1&2 als voorbeeld. Het is ronduit indrukwekkend hoe indringend, teder en stemmig Ases Tod naar de luisteraar wordt gebracht. Het is echt waar, het kippenvel staat op de armen. Met het grootste gemak zwelt het orkest aan, mooi weggezet in de diepte, breed als in de zaal. De donkere muziek vormt een fraai contrast tegen de lichtheid van Anitras Tanz die er op volgt. Wat een mooie muziek van Edvard Grieg. Opgenomen in 1973 en uitgebracht op DGG, gespeeld door de Berliner Philharmoniker onder Herbert von Karajan. Onderhand voor mij een soort jeugdsentiment. In alle eerlijkheid, het deel In Der Halle Des Bergkönings sla ik meestal over. Op 9 van de 10 sets is het niet om aan te horen. Een complete kakofonie. Vlag en wimpel voor de Elements Phono, verdikkeme Leema, je flikt het gewoon weer! Ik hap haast naar adem aan het eind van het vierde deel van de suites. Puur voor mijn plezier en voor niets anders draai ik de net op de Hanss gewassen originele Three Blind Mice uitgave van het Tsuyoshi Yamamoto Trio met Misty. Ik weet hoe ontzettend veel wordt gevraagd van de set als je dit hard zet. De piano is ongenadig dichtbij opgenomen. Ik liet er vroeger, in de tijd dat speakers een rendement hadden van onder of rond de 80dB, vele versterkers op klippen. Phonotrappen schieten ervan in de stress. De Leema laat me hardop een naam roepen die bij BNN in elke context wordt gebruikt en bij de EO slechts met respect. Mensenlief, ik hou op, deze Leema is echt niet normaal.
