Wanneer ik luidsprekers moet beoordelen dan vraag ik altijd uitdrukkelijk om ingespeelde exemplaren omdat je alleen op die wijze een betrouwbaar beeld van de speaker kunt krijgen. Dit heeft echter ook een nadeel. Het lijkt namelijk alsof luidsprekers een soort van korte termijn geheugen hebben waarin tijdelijk de klanksignatuur verankerd ligt van de versterker die hen het laatst aangestuurd heeft. Op andere apparatuur ingespeelde luidsprekers moeten dus in feite eerst ‘vrijgespeeld’ worden alvorens zij de signatuur van de nieuwe versterker door kunnen geven. Om nog maar niet te praten over de invloeden die vervoer, het kantelen en hanteren van de speaker, temperatuurverschillen en wisselingen in vochtigheidsgraad op de luidsprekers hebben. In die fase houd ik mij vooral bezig met het opstellen van de luidsprekers. Soms gaat dat heel makkelijk maar met deze luidsprekers duurt het even voordat ik de optimale positie gevonden heb. Uiteindelijk staan ze vrij in de ruimte op een onderlinge afstand van iets meer dan twee meter waarbij ze minimaal ingedraaid staan.
Op deze wijze bieden ze tijdens de weergave van de meest recente Patricia Barber CD een beeld dat net buiten de luidsprekers komt. Meteen valt op hoe Patricia’s stem uitermate fraai uitgelicht en omlijnd wordt vanuit een inktzwarte achtergrond. De door haar interpretatie toegevoegde samba, bossa en tango accenten geven de overbekende Cole Porter composities een verfrissend nieuw tintje en ik beweeg genietend met mijn voet mee op het aanstekelijke, door de piano gedicteerde ritme. Er is iets in de stem, de pianoakkoorden en de gitaarnoten dat me extra raakt. Pas wanneer ik vervolgens Janis Ian’s ‘Tattoo’ vanaf 180 gram vinyl laat klinken kan ik het benoemen. Het is met name het hoog dat me zo raakt. De vanaf 3 KHz werkende bandtweeter heeft de voor dit type hoog weergever zo kenmerkende rust en ongedwongenheid en is van een uitzonderlijke kwaliteit. Hij loopt kaarsrecht door zonder dipje, hobbeltje of andere onrechtmatigheid. Voor ongeoefende oren kan dit misschien wat tam klinken maar het is daarentegen juist de totale afwezigheid van vervorming die hierin doorklinkt. Als vanzelf ga ik verder met het draaien van (SA)CD’s en LP’s waarop veel van dit prachtige hoog te horen is.
Daardoor valt op een gegeven moment op dat de verslavend werkende grote mate van openheid, die zo kenmerkend is voor deze tweeter, in fractioneel mindere mate aanwezig lijkt te zijn in de woofer. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting tijdens het draaien van Chris Jones’ No Sanctuary Here op zowel LP als CD. Wat verder de aandacht trekt is de hoogteplaatsing van het beeld. Doordat de Ayra stands uitzonderlijk hoog zijn, de midden/laagweergever bovendien schuin omhoog afstraalt en ik bij het luisteren gebruik maak van mijn favoriete, comfortabele en lage luisterstoel, lijkt het of het geluidsbeeld pas begint op een halve meter hoogte. De eerder genoemde ‘mier’ van Arne Jacobsen heb ik niet bij de hand maar wel een andere zetel met een iets hoger gelegen zitvlak. Nu ligt de basis van het beeld wel op vloerniveau. Chris heeft ondertussen onverstoorbaar doorgezongen en is inmiddels aangeland bij Hoof Jelly. De klank van de tuba maakt dat ik me sterker bewust wordt van het ontbreken van informatie beneden de 50 Hz. Ook begint steeds duidelijker te worden dat dit weergevers zijn van een geluid dat nog het best als ‘beschaafd’ getypeerd kan worden. Ook klinkt de P70 nu minder dynamisch dan ik via mijn eigen MC Systems M3 gewend ben.
