Twee Focal-JMlabs staan te smachten naar klank. Dus verhuist alles terug naar de huiskamer en sluit ik daar de PrimaLuna aan. Met in de oren nog de ruimtelijkheid die de PL2 mede kenmerkt, kan ik het niet laten een Chesky opname van Christy Baron in de Teac te schuiven. Precies wat ik verwachtte: stem naar voren, percussie heel ver achterin, bas in het midden met een grommende nadruk, sterk ritmische weergave, een overvloed aan dynamiek en heel langzaam wegstervende tonen. Zonder een randje scherpte. Meegenomen zijn ook de eerder gedraaide CD’s. Dus Mary nog eens in de speler. De ProLogue Two groeit gewoon mee met de luidsprekers. Meer details laten zich gemakkelijker blootleggen via de beryllium tweeter conussen. Iets wat zich mede uit in het veel meer uiteenrafelen van stemmen tijdens close harmony zingen. Eveneens in een ritmischer percussie en vollere bas. De tegenstrijdigheid van compactheid van de band ten opzichte van de ruimtelijke weergave, is niet anders dan daarnet op Impulse (2-weg), alleen veel meer aanwezig uit vier woofers (3-weg met dubbele woofer). Via de Focals is de zaalecho heel duidelijk waarneembaar, wat de eerste set niet wilde bieden. Natuurlijk volgt Cassidy op Black. Haar “Fever” is in deze setting bij vlagen hard door de gedreven stem en het plezierige onvermogen van de PL2 om niets met saus te overgieten. Waar, sterk generaliserend, Duitse buizen versterkers nog wel eens de neiging hebben om te gaan sissen en Franse buizenversterkers liever de zaak met de mantel der liefde bedekken, staat de PL2 eenzaam en nuchter zijn werk te doen. Ongekleurd en met het grootste gemak. Hollandse boeren nuchterheid. Zoet waar het zoet moet zijn. Snel en hard als de bron dat eist. Zichzelf soepel wegcijferend uit de keten. Probeer ook maar eens een SA-CD van Diana Krall. Het speelt gemakkelijk en eerlijk. Dan bedoel ik niet het gelikte orkestwerk en het valse sentiment van de laatste CD’s, maar het werk van Krall waar de nadruk nog lag op de stem, de piano en de kleine bezetting. Met Krall waag ik een uitstapje naar 8 Ohm taps. Het speelt harder en directer. 4 Ohm is subtieler en beter van klank. Beide standen hebben een eigen charme, persoonlijk hou ik het op 4 Ohm. 8 Ohm is meer voor headbangers. Hoe dan ook, het geluid komt mooi los van de luidsprekers, al kan het daarin niet mee met de allerbesten, legt een breed en diep beeld neer en maakt vooral muziek.
Juist vanwege de eerlijke weergave van de ProLogue Two is Liebermann een tikkie aan de te kale kant. Inherent aan de opname. Mogelijk is er gemixt op monitoren die de bas wat aanzetten of forse basrijke USA systemen. En zonder een pre out op de versterker kan ik mijn subwoofer niet bijzetten voor een extra zet in de onderste regionen. Wat blijft is de tederheid in de zang, het zachte en gevoelige en de intimiteit waarin je als luisteraar wordt meegezogen. Aan het eind is geen recensie compleet zonder aandacht te geven aan klassieke muziek. Daartoe komt onder meer het Combattimento Consort Amsterdam om de hoek kijken. Hun SA-CD “Exceptional masterpieces” biedt via de PL2 een mooie grote stage. Veel detail en een hoog oplossend vermogen. Veel van de afzonderlijke instrumenten zijn beluisterbaar en onafhankelijk van de overige consort leden te volgen. Het vervalt niet in een analytische, enge weergave waarbinnen een orkest wordt gereduceerd tot een klankfabriek. Nee, het geheel vormt een kritische massa waarin subtiliteit en kracht hand in hand gaan met openheid. Samen werkend aan het weergeven van muziek. Het lijkt dat het laag niet zo heel diep gaat, maar door het trillen van de salontafel weet ik dat in de lage regionen voldoende energie aanwezig is. Het laag is strak en toegegeven, minder aanwezig dan met een vette transistor bak. Merkbaar aan het eind van de opname waar de muzikanten na elkaar het podium verlaten. Dan hoor je dat het plankier en de zware deur van de zaal niet zo dreunen en diep gaan als op b.v. mijn Marsh. Is dat erg? Ach, voor de één wel, de ander legt zich neer bij het totaalbeeld dat de PL2 geeft.
