Als de gloednieuwe PM KI Pearl voldoende is ingespeeld door er gedurende een week of drie dagelijks zo`n acht uur allerlei muziek op te draaien kan het echte luisteren beginnen. De lade van de meegeleverde (en later dit voorjaar uitgebreider te bespreken) UD 8004 universele speler zoeft soepel open, waarbij vooral het zacht aanvoelende, dempende polymeer waar hij van gemaakt is in positieve zin opvalt. Het inlezen van de ingelegde schijf duurt vanwege de veelheid aan beschikbare formaten wel wat langer dan bij een dedicated (sa)cd-speler, maar een gemiddelde van ongeveer vijfentwintig seconden voor een cd geldt vandaag de dag toch echt nog als buitengewoon snel voor een multispeler.
Natuurlijk was er al een eerste luister-indruk, en het zal niet verbazen dat die behoorlijk goed was. Zelfs vers aan de stroom produceert de combinatie een geluid dat een milde autoriteit heeft, zonder scherpe kantjes of dichtgelopen geluidsbeeld. Tijdens de inspeelperiode probeer ik dan zo min mogelijk beeldvormend te luisteren om de geleidelijke progressie in kwaliteit niet mee te krijgen. Het is net als opgroeiende kinderen. Ooms en tantes roepen met ruime tussenpozen dat ze nu toch wel heel erg groot zijn geworden, maar als je ze zelf dagelijks om je heen hebt merk je dat niet.
En ik voelde me echt zo`n oom toen de eerste klanken van de eerste serieuze luisterronde de ruimte vulden. De milde autoriteit was er nog steeds, maar was gewoon een factor twee gegroeid. Het geluid zou je kunnen omschrijven als laid-back, maar met een enorme hoeveelheid informatie. Ik weet van een gesprek dat ik een paar jaar geleden met hem had dat Ishiwata graag op deze manier naar muziek luistert, en dus kun je zeggen dat zijn hand in de klank heel erg herkenbaar is. Niet in-your face, maar zeker ook niets verbloemend. Buisachtig misschien? Nee, dat niet, maar zeker ook niet solid-state. De muziek is er gewoon, en wordt op een uiterst plezierige en vanzelfsprekende manier aangereikt.
