Het ritueel rond een recensieapparaat is bijna altijd hetzelfde: nadat het geleverd is, wordt alles eerst geplaatst en neergezet, waarna er er kort wordt geluisterd om evt. aansluit- of plaatsfouten te elimineren. Dan volgt een periode van inspelen, waarbij ik vaak nieuwsgierig even kijk of luister of er veranderingen merkbaar zijn. Na een dag of vier besluit ik bij deze Pathos versterker eens de proef op de som te nemen, waarbij er begonnen wordt met tweekanaals in de vorm van vinyl. Tijdens de VAD-show kreeg ik het prachtige dubbelalbum van Sarah McLachlan ‘Fumbling Towards Ectasy’, gecombineerd met ‘The Freedom Sessions’ in mijn handen. Dit was een album waar ik al een tijd naar op zoek was, uitgegeven in 200 grams kwaliteit.

Ik start met het nummer ‘Good Enough’. Terwijl de naald van het Benz Ace element langzaam in het zwarte goud zakt, ga ik er eens goed voor zitten en beginnen de eerste klanken. Direct valt de enorme rust op in het geluidsbeeld, waarbij er in het complete spectrum nergens kracht wordt gemist. Het geluidsbeeld komt volledig los van de luidsprekers en plaatst zich licht vóór, maar vooral áchter de luidsprekers, waardoor een sterk gevoel van natuurlijke diepte ontstaat. De stem van Sarah McLachlan staat prachtig in het midden, waarbij het ‘fluister’-niveau waarop ze begint met zingen een prachtige intimiteit benadrukt. Het hoog geeft een prachtige zijïge en vloeiende indruk, die ook terug te vinden is in het middengebied, waar expressiviteit en soepelheid de kernwoorden zijn op mijn kladpapier. Het geheel geeft het nummer ‘Good Enough’ een meer romantische indruk dan wellicht de bedoeling is, maar het straalt tegelijkertijd de intimiteit uit waarom gevraagd wordt. Ook het nummer ‘Fear’, waarin Sarah’s stem een kille, bijna eenzame uitstraling heeft, geeft ook hier naast een enorme transparantie een vleugje zachtmoedigheid. De prachtig gestreken cello staat als een huis naast de stem, terwijl de elektrische viool die gebruikt is in dit nummer, licht frivool schuin achter Sarah aanstekelijk opduikt.

De Pathos Cinema X speelt duidelijk met mijn emoties en mijn handen grijpen direct naar een LP die misschien niet heel audiofiel is, maar mij na vele jaren nog steeds aanspreekt, namelijk ‘Pearl Jam – Ten’. Zoals vaker start ik bij het begin van de plaat en laat mij wederom overrompelen door de subtiele kracht van deze multikanaals versterker. Wanneer het nummer ‘Black’ begint, valt de pen van mijn notitieblok. Maar ik blijf doodstil zitten, hangend aan de lippen van Eddie Vedder (bijna) met tranen in mijn ogen. De emotionele beleving wordt duidelijk versterkt door de onconventionele opbouw van de Pathos Cinema X, met zijn combinatie van buizen en mosfet eindversterking. Wel bemerk ik dat het ruwe in de stem van Eddie Vedder wat softer wordt neergezet. Aan detaillering wordt echter niets ingeleverd.

DVD-Video

Romantische films zijn over het algemeen niet aan mij besteed. Wanneer ik ze dan toch kijk, hoop ik maar dat er een vleugje humor in is gemixt, maar zelfs dan zijn de grappen vaak flauw en de romantiek direct uit de Bouquetreeks of Kasteelroman serie gekopieerd. Het was dan ook de cast van `Something’s Gotta Give`, die mij tot deze film aantrok: het acteergeweld van zowel Diane Keaton als Jack Nicholson heeft van deze film een echte acteursfilm gemaakt. Voeg daar overigens de vrouw van één van mijn meest gerespecteerde regisseurs/producenten duo de `Coen Brothers` Frances McDormand aan toe en aan de acteurs zou het dan ook niet meer mogen liggen. Het toefje room op de taart is de soundtrack van de film die door Hans Zimmer (bekend van de prachtige ‘Gladiator’-soundtrack) wordt verzorgd. De handtekening van deze componist is overduidelijk herkenbaar in het gebruik van de verschillende synthesizers.

Hier gaat het echter om de geluidsweergave en ondanks dat het een typische soundtrack is voor een romantische komedie, laat de Pathos Cinema X een geluidsbeeld horen om spreekwoordelijk bij weg te zwijmelen. De weergave is luchtig en prachtig los van de luidsprekers. Wat met de Pathos Cinema X in het bijzonder opvalt, is de weergave van hoog en midhoog, waar microdynamiek en details zorgen voor leven in de brouwerij. Net als bij de stereoweergave valt ook hier de hoge emotiefactor op, die voor mij het technische luisteren op de achtergrond drukt. Ik moet dan ook moeite doen om niet meegesleept te worden tijdens het analyseren van de weergave. De onuitputtelijke kracht die in de stereoweergave naar voren kwam, blijft ook in de meerkanaals weergave duidelijk overeind. Logischerwijs wordt hier wel meer aanspraak gemaakt op de voeding van de versterker. De zijïgheid in het mid-hoog en hoog verklaart deels de emotie-factor: het maakt de weergave onvermoeiend en vloeiend. Bij ‘Something’s Gotta Give’ trekt de soundtrack mij in de film en sleept me mee langs de onverbloemde clichés die anders de grootste storende factor is in dit genre van films.

Het wordt tijd voor een beetje actie in de tent en onlangs viel het exemplaar van het tweede deel van ‘Spider-man’ op de deurmat. Vroeger heb ik de stripverhalen werkelijk verslonden en eigenlijk heb ik enorme spijt dat die ooit verloren zijn gegaan in een opruimwoede. Des te meer kan ik genieten van de verschillende superhelden-films die op dit moment door de grote filmhuizen worden uitgebracht. De film leent zich voor een enorm imposante actie-soundtrack en dat is ook exact wat de kijkers van deze DVD voorgeschoteld krijgen. Het geluidsbeeld is prachtig in balans, waarbij zowel de front-kanalen als de surroundkanalen een breed en diep geluidsbeeld opbouwen. Dit resulteert in een schitterende holografische beleving. De vele explosies, schoten en klappen van Doc Ock vormen een ware training voor je subwoofer, waarbij de verschillende lagen in het laag analytisch worden weergegeven

De Pathos Cinema X laat ook hier horen niet terug te deinzen voor een flinke portie actie. Ten positieve valt hier de snelheid op waarmee de explosies, maar ook andere vormen van actie naar de kijker worden gepresenteerd. De gedetailleerde weergave bouwt het beeld op als een wolk rond de kijker, waar de meeslepende en opzwepende muziek van Danny Elfman, die ook de soundtrack voor het eerste deel componeerde, de kijker vast in zijn stoel laat zitten. Wel valt hier op dat de hoogweergave soms een bepaalde bite en agressiviteit mist, deels te wijten aan de ronding in dit gebied. De emotiefactor speelt hier wederom een rol: de rondheid in de uiterste hoogweergave neem ik voor lief, de betrokkenheid bij de film is naar mijn mening veel belangrijker.

Verschillende DVD’s en andere media hebben de revue gepasseerd tijdens de recensieperiode, waarbij ik ook opvallend veel vinyl heb gedraaid. De stereoweergave maakt het heel aanlokkelijk om soms de films even te laten liggen en gewoon lekker nog eens een LP te draaien. Ook in mij steekt een muziekliefhebber, waarbij ik af en toe gewoon de technologie aan de kant wil schuiven om het analoge bloed harder te laten stromen.