In twee kortere presentaties voor de lunchpauze vertelden Oliver Kriete (marketing) en Rainer Finck (digitale ontwikkeling) respectievelijk over de positie van Marantz binnen de huidige marktontwikkelingen en over de keuzes waarvoor het ontwerpteam zich gesteld zag tijdens de ontwikkeling van de NA-11S1. Het verhaal over marketing (hoewel zeer interessant) zal ik de lezers grotendeels besparen, maar het feit dat ook Marantz een duidelijke verschuiving waarneemt in de manier waarop muziek wordt geconsumeerd blijft een significant gegeven binnen de hele hifi. Hun inzet op streaming audio komt in elk geval niet uit de lucht vallen.
De presentatie van Rainer Finck (tegenwoordig verantwoordelijk voor Boston Acoustics binnen de D+M Group) over de technische opbouw van de NA-11S1 kende een paar aangename verrassingen. Rainer ging onder meer in op de eerder genoemde waarneming dat een niet galvanisch ontkoppelde USB interface een zodanig effect op de geluidskwaliteit bleek te hebben dat daarmee het hele voordeel van de a-synchrone koppeling teniet werd gedaan. Hiermee werd impliciet ook gezegd dat 'a-synchroon' niet meer is dan een aanduiding van het gebruikte systeem en dat het dus niet als kwaliteitsaanduiding mag worden beschouwd. Geen bewering om meteen vrienden mee te maken, maar er is voldoende bewijs om te geloven dat Finck en Ishiwata het bij het rechte eind hebben en de introductie van de NA-11S1 dus niet voor niets een klein jaar lieten verschuiven.
Een andere verrassing was dat Marantz voor de NA-11S1 geen gebruik maakte van een bestaande digitale I/O module, maar dat deze voor de NA-11S1 volledig nieuw is ontwikkeld, met eigen, unieke software. Erg belangrijk daarbij is de ontwikkeling van Marantz Musical Mastering, een proces waarvan ik de details in de binnenkort te verschijnen recensie van de NA-11S1 wat verder uit de doeken zal doen. Hier zal ik me beperken tot de mededeling dat het een erg slimme manier is om via oversampling de digitale stapjes waaruit het signaal is opgebouwd zodanig te verkleinen dat er geen gecompliceerde rekensoftware nodig is om de getalswaarde van elke stapje te berekenen, waardoor veel minder vervorming in het signaal ontstaat.
De speler, waarvan tijdens de presentatie een foto zonder de kap op het scherm werd getoond, bestaat feitelijk uit een digitaal deel (ontwikkeld door Finck), een analoog deel (ontwikkeld door Ishiwata) en een heleboel voedingen. Elk onderdeel van het apparaat heeft zijn eigen, gestabiliseerde power-supply. Het is ook goed om te zien dat de speler relatief weinig lucht bevat, oftewel veel discreet opgebouwde schakelingen gebruikt. Vooral het analoge gedeelte is een lust voor het oog. Daar zitten uitsluitend op klank geselecteerde componenten in, van diverse fabrikanten.
Er zitten zelfs speciaal voor dit apparaat vervaardigde condensatoren in, omdat er geen off-the-shelf component beschikbaar was dat voldeed aan de technische en klankmatige eisen van Ken Ishiwata. In een korte toelichting vertelde hij dat de klank die hij nastreeft niet specifiek op resolutie is getuned, maar dat hij een warmbloedig, dynamisch middengebied en een gulle ruimtelijkheid veel belangrijker vindt. Of hij daar in geslaagd is zou tijdens de luistersessie na de lunch moeten blijken.
