Een probleem met hoornluidsprekers, een veel gehoord verwijt, is het licht nasaal klinken van stemmen. Alsof iemand zingt met de handen als een toeter voor de mond. Cupped hands heet dat zo fraai in het Engels. De La Scala II kent dat effect niet. Jacintha zingt van haar cd Lush Life het fraaie Boulevard Of Broken Dreams. Geen spoor van cupped hands te bekennen. Ruim en direct komt haar stem los van de achtergrond. Het laag zou iets meer body mogen hebben, wat normaliter mogelijk is door de speakers dichter naar de achterwand te brengen. Iets dat nu niet lukt vanwege de aanwezigheid van een paar systemen die tegen de 200 kilo per stuk wegen. Geen van de vier aanwezige mannen heeft de moed ze weg te zetten. Op momenten dat de muziek drukker wordt heeft de La Scala het wat moeilijker met deze cd. S-klanken klinken zoals dat hoort. De stem staat mooi boven de piano en andere instrumenten. Ongeveer op de hoogte van de bekkens.
Een track als Summertime speelt lazy en mellow, maar mist op één of andere manier de echt sexy weergave. Een La Scala II geeft Summertime meer een popmuziekachtige interpretatie. Piano heeft behoorlijk veel kracht en de grootte van het instrument komt tot uiting. Ik bespeur enige onrust in de weergave, mogelijk komt dat uit de cd speler. Ik zit daarom nog niet op het puntje van de stoel en kijk in gedachten niet lui over de Mississippi rivier. Dat ontbreken van een sexy stemgeluid komt terug met de heerlijke Carla Bruni op Quelque u’n ma dit. Er zit zeker warmte in de stem. Haar heesheid blijft overeind. Het echt zwoele laat de Klipsch liggen. Ik denk dat ik wel weet hoe dat komt, veel luidsprekers kleuren met een romantische saus, daar zijn onze oren inmiddels aan gewend geraakt. Een Klipsch is een luidspreker die erg direct weergeeft. Zoals een monitor systeem in een studio dat zal doen. Eerlijker en rauwer. Met behoud van detail. Luister maar eens naar La Dernière Minute. De tweede stem is perfect hoorbaar met al zijn eigen nuances. Dat is maar zelden zo. Het lekker tikkende ritme maakt de 60 seconden precies vol.
Op naar jazz met Keith Jarrett. Zijn Koln Concert is heftig door de directheid. De akoestiek van de zaal is minder aanwezig. Zie de opmerking hierboven over directheid. Podiumgeluiden vallen deels weg omdat de La Scala II zijn beperkingen heeft in het laag. Piano is daarentegen groot en imposant. Mooi van klank. Sterk aanwezig. Het zingen van Jarrett (zijn we daar blij mee?) harmonieert met de piano zonder te verdwijnen in het grotere geheel. Hoge registers zijn werkelijk schitterend weergegeven. Dynamisch en strak. Het met de voeten stampen op het podium is “echt”. Heel echt. Duidelijk blijkt dat Jarrett op een podium zit met een holle ruimte eronder. Een gegeven dat hoorbaar is in de klank van de piano tijdens heftige passages. Daarna Diana Krall Live in Paris. Ze komt heel ver met een live performance, maar heeft nog net niet dat gewicht dat een werkelijk geweldige stage neerzet. Dat kan de versterker zijn, het kan zijn dat meer achtermuur noodzakelijk is. De stem is goed, geluidjes uit de zaal allemaal aanwezig. Opnieuw is de piano krachtig en vol van klank. Het galmt iets in de luisterruimte. Op het oor en puttend uit gedachten haalt deze set 95% van de haalbare dynamiek. Stem en piano zijn los van elkaar en los van de installatie. “Aanraakbaar” is een te groot woord, wat hier gebeurt is het herbeleven van een concert. Diana Krall komt later terug in een surround opstelling met de dvd van hetzelfde concert. Die openbaring leest u verderop.
