Review: David Gilmour – Rattle That Lock (LP)

Het is alweer een flinke tijd geleden dat David Gilmour zijn derde solo-album uitbracht. Nu is nummer vier daar: Rattle That Lock. De krasse zestiger schreef het album samen met zijn vrouw Polly Samson en nam het hele album op in zijn eigen studio. Nog geen jaar nadat het ‘verlate’ afscheidsalbum van zijn oude band Pink Floyd uitkwam, gaat Gilmour met deze plaat weer meer richting de atmosferische rock. Iets waar fans van zijn oude band en solowerk ongetwijfeld blij mee zullen zijn.



Het heeft de 69-jarige Gilmour een periode van negen jaar gekost om na On An Island met een nieuw soloalbum te komen. Na dat album, dat goed in elkaar zat maar achteraf beschouwd niet de spanning opleverde waardoor de plaat na jaren nog steeds veelvuldig uit de luidsprekers van menig fan schalt, was er natuurlijk het Pink Floyd afscheidsalbum The Endless River uit 2014. Feitelijk overblijfselen van opnames na het bekende Floyd-album uit 1994, dat met de overleden toetsenist en Davids vriend Richard Wright in gedachten een dubbel memoriam vormde. 



Hoewel je Rattle That Lock als soloalbum moet beoordelen, ontkom je niet aan vergelijkingen met de afsluiter van het era dat Pink Floyd heet. Mede dankzij de uitspraak van Gilmour dat dit zijn beste werk ooit is, en de flinke referentie door het marketingteam van het platenlabel naar de wereldberoemde band door het benadrukken van Gilmour als ‘The voice and guitar of…’ . De verwachtingen voor het uitkomen van Rattle That Lock varieerden tussen –alweer- een rustige en misschien ook niet zo spannende plaat die in lijn staat met On An Island of The Endless River en juist meer de spannende kant op met een dikke knipoog naar het betere werk uit de flinke carrière van David Gilmour.

Rattle That Lock resultaat

Het resultaat – Rattle That Lock - neigt toch meer naar de tweede optie. Hoewel er duidelijk serene elementen op het album hoorbaar zijn – onder meer in de vorm van de instrumentale tracks - draagt het geheel wel echt de David Gilmour signatuur, die prevaleert boven die van Pink Floyd. Wat opvalt, want wederom was ook Phil Manzanera aanwezig om samen met Gilmour onder andere de productie te verzorgen. Duidelijk is dat het album flink wat autobiografische elementen bevat.



Gilmour blikt op atmosferische en af en toe bijna meditatieve wijze terug op zijn leven, waarbij zijn rauwe stemgeluid verhaalt over vreugde en verdriet of hoop en onzekerheid. Ook leven en dood hoort bij het leven, wat door David middels een ode aan Richard Wright (het erg intense A Boat Lies Waiting, de enige duidelijke knipoog naar het laatste Pink Floyd album) wordt vormgegeven. Niet alleen is hier Wright kort te horen, maar ook de stemmen van David Crosby en Graham Nash die samen met David een geweldig trio vormen.

Rattle That Lock titeltrack

Een misser is de titeltrack, dat met een nogal afgezaagd achtergrondkoortje en meer populaire dan progressieve invloeden duidelijk bedoeld is om het album van de nodige radio-aandacht te voorzien. Ook invloeden van jazz zijn hoorbaar op Rattle That Lock. De track Dancing Right In Front Of Me start en eindigt met rustig toetsenwerk, fraaie gitaren en een orkestrale ondersteuning (met dank aan Zbigniew Preisner), maar heeft een wat vreemd middenstuk.



Toch ademt het nummer helemaal David Gilmour. The Girl In The Yellow Dress is duidelijker van jazzinvloeden voorzien, met onder andere Jools Holland op piano. Leuk, maar niet het beste werk op het album. Pakkender en een stuk memorabeler zijn tracks als het instrumentale Beauty en de afsluiter And Then, samen met Today of In Any Tongue.

Rattle That Lock Conclusie

Hoewel het leeuwendeel van de tracks op Rattle That Lock prima in elkaar zit, haalt het album het niet bij het de eerste Gilmour albums. Ook hoeven Pink Floyd fans geen overtreffende trap te verwachten van de betere werken van de band. En dat hoeft ook helemaal niet. Dit album is van David Gilmour en draagt ook diens signatuur. Gelukkig maar. Ook prettig is het feit dat Rattle That Lock een flink stuk spannender en meeslepender is geworden dan zijn voorganger van negen jaar geleden. De paar minder geslaagde of passende nummers halen het gemiddelde niveau ook zeker niet veel omlaag. In zijn geheel beschouwd is de plaat in staat om de luisteraar geboeid te blijven houden, met natuurlijk veel gitaarwerk en muzikale landschappen met Gilmours (en niet te vergeten Polly Samsons) signatuur. Dít is David Gilmour anno 2015, niet –alweer- een knipoog naar het verleden. Waarvoor hulde.



De persing op Sony/ Columbia klinkt echter minder fraai dan de digitale versie van Rattle That Lock. Of het aan een matige persing of een bewuste keuze om het vinyl extra open te laten klinken ligt, laat ik in het midden, maar sommige tracks klinken zo helder en fel dat alle s-klanken en hoogste tonen oversturen*. Het ergste hoorbaar tijdens de track A Boat Lies Waiting, gevolgd door In Any Tongue 
en The Girl In The Yellow Dress. 

Ook zijn niet alle groeven vrij van ruis en storende artefacten. Zonde, want het doet afbreuk aan de muzikale beleving van de plaat. En aangezien de digitale download die er bij de fraai uitgevoerde gatefold cover inclusief boekwerk slechts een MP3-bestand omvat, valt daar ook niet veel winst te behalen. Het schijnt dat er meerdere versies van deze persing op de markt verschenen zijn en waarschijnlijk verdient een goede luisterbeurt voor aanschaf of het bezoeken van een servicegerichte platenzaak de voorkeur. Ik ga het door mij gekochte exemplaar in ieder geval omruilen. 

Muziek: 7 ½ 
Klank: variërend van 4 tot 8*
Kwaliteit persing: 5
Label: Columbia/ Sony Music
Speelduur: 51:19 minuten
Website: www.davidgilmour.com