Het resultaat – Rattle That Lock - neigt toch meer naar de tweede optie. Hoewel er duidelijk serene elementen op het album hoorbaar zijn – onder meer in de vorm van de instrumentale tracks - draagt het geheel wel echt de David Gilmour signatuur, die prevaleert boven die van Pink Floyd. Wat opvalt, want wederom was ook Phil Manzanera aanwezig om samen met Gilmour onder andere de productie te verzorgen. Duidelijk is dat het album flink wat autobiografische elementen bevat.



Gilmour blikt op atmosferische en af en toe bijna meditatieve wijze terug op zijn leven, waarbij zijn rauwe stemgeluid verhaalt over vreugde en verdriet of hoop en onzekerheid. Ook leven en dood hoort bij het leven, wat door David middels een ode aan Richard Wright (het erg intense A Boat Lies Waiting, de enige duidelijke knipoog naar het laatste Pink Floyd album) wordt vormgegeven. Niet alleen is hier Wright kort te horen, maar ook de stemmen van David Crosby en Graham Nash die samen met David een geweldig trio vormen.