In de bespreking van de nu volgende luidsprekermodellen is de meeste tijd, onderzoek en moeite gestoken van alle testen die ik ooit heb geschreven en dat is niet voor niets. Het luidsprekermerk Bowers & Wilkins is namelijk net als bijvoorbeeld het computermerk Apple, een dermate krachtig en hoogwaardig wereldwijd geaccepteerd stijlicoon, dat je als recensent een grote verantwoordelijkheid hebt om je waarnemingen maximaal te onderbouwen. Als het in dit geval dan ook nog eens de nog nooit in Nederland geteste prestigieuze Diamond topserie betreft, is het zowel smullen geblazen als heel hard werken.
Uit Music Emotion - Juni 2011.
Een illustratief voorbeeld van alle genomen inspanningen zijn de maar liefst 17(!) verschillende gebruikte versterkers in de meest uiteenlopende prijsklassen. Ook de importeur heeft op zijn beurt voor alle mogelijke ondersteuning gezorgd waarvoor hulde en onder meer de luidsprekers gedurende vele maanden ter beschikking gesteld. Eigenlijk de enige echt goede manier om een product helemaal te leren kennen.
Controversieel
Ondanks de liefde voor het vak, het streven naar perfectie, de hoge geboden kwaliteit en de vele goed presterende modellen, is Bowers & Wilkins toch een wat omstreden merk. In de lagere tot middelprijsklasse gaat het zondermeer heel goed en zijn de modellen mateloos populair. In studio’s wereldwijd is het merk ook een veel en graag geziene gast. Maar in het hogere high-end segment zijn de stemmen toch behoorlijk verdeeld. De één loopt met het merk weg, terwijl de ander er zijn neus voor ophaalt. Gevolg is dat tot voor kort het trotse merk eigenlijk nauwelijks in de echt serieuze winkels uit het hoogste marktsegment te vinden was. Een moeilijk te doorbreken situatie.
De rede van deze verdeeldheid zou mogelijk de niet altijd even verfijnde weergave in het laag en moeilijke aanstuurbaarheid van de oudere en vooral grotere Nautilus modellen kunnen zijn. Hierdoor kon zo’n model soms nogal ongecontroleerd uit de hoek komen. Er was wel een oplossing voor, in de vorm van een krachtige en gecontroleerd spelende (eind)versterker, maar het was imagotechnisch al te laat en de toon was daarmee gezet. Mijn eigen ervaringen met deze eerste serie zijn echter veel positiever en stammen af van één van mijn beste muziekvrienden. Hij speelt al sinds jaar en dag met een paar originele Nautilus 804’s. Eerst als onderdeel van een hoogwaardig huiskamer audio systeem en de laatste jaren als hoofdluidsprekers in een serieuze home cinema opstelling. En vanaf het allereerste moment dat ik bij hem deze Nautilus 804 heb gehoord, is mijn waardering voor deze luidsprekers in een stijgende lijn omhoog gegaan.
Niet alleen is het formaat woonkamervriendelijk met een hoogwaardige afwerking, maar het is vooral de uitgewogen weergave zonder grote fouten die indruk maakt. Mijn andere ervaringen met deze luidsprekerserie zijn afkomstig van demo’s tijdens (internationale) audiobeurzen en in verschillende studio opstellingen. Op beurzen zijn het vaak de grote Nautilus topmodellen die in een meerkanaalsopstelling werkelijk op hoog niveau weten te presteren, terwijl in studio’s zoals bijvoorbeeld Polyhymnia in Baarn, het niveau zelfs nog hoger is omdat er direct vanaf de mastertape of harddisk wordt gedraaid in een gecontroleerde akoestische omgeving.
Consistent
Nu wordt het tijd de testmodellen erbij te halen en aan een nader onderzoek te onderwerpen. Zoals u al eerder in mijn rubriek Passie voor muziek met Bowers & Wilkins ontwerper John Dibb (Music Emotion nr. 1-2011) heeft kunnen lezen, gaat het bij de nieuwe Diamond serie niet om zo maar wat detailwijzigingen. Feitelijk kunnen we zelfs zeggen dat buiten de herkenbare en nagenoeg ongewijzigde vormgeving, het complete technische gedeelte op alle mogelijke gebieden is aangepast.
Zondermeer indrukwekkend is daarbij de grote consistentie en hoge kwaliteit van de gebruikte materialen. Hier wordt niet zomaar één enkel onderdeel gewijzigd of vervangen, maar wordt vooral ook gekeken op welke wijze deze wijziging in het totaalconcept past. Inmiddels zit de huidige Diamond serie na twee generaties op een dermate hoog niveau, dat het technische plafond inmiddels zo’n beetje is bereikt. Toch blijft net als bij de voorgaande generaties het ontwerpteam onvermoeibaar en creatief. Dit alles om weer een volgende nog betere generatie te kunnen creëren waarbij trots kan worden gemeld dat de lat wederom weer hoger is gelegd.
