Een stap verder dan bi-wiring is bi-amping. Wij voeren nu het signaal naar twee eindversterkers. Eén van de eindversterkers stuurt de tweeters aan, de tweede eindversterker de woofers. De kosten lopen aardig op omdat nu niet alleen twee kabellengtes per kanaal noodzakelijk zijn, maar tevens twee eindversterkers. De winst in dynamiek en betere geluidskwaliteit is vaak opvallend. Dat komt ook omdat de eindversterkers een eigen specifieke taak krijgen. De versterker die de tweeters aanstuurt hoeft nog nauwelijks vermogen te leveren. De hoge stromen die noodzakelijk zijn om basweergave te bereiken komen in deze versterker niet voor. Het delicate signaal voor de tweeter blijft gevrijwaard van spanningsschommelingen in de voeding. De basversterker voorziet de woofer van energie. Bij tri-amping zien wij versterkers voor de hoge tonen, de midden tonen en de lage tonen.

Het is niet raadzaam om een stereo versterker op te splitsen in een kanaal voor de hoge tonen en een kanaal voor de lage tonen. Dan heeft de zware belasting van de lage tonen nog steeds invloed op de hoge tonen weergave via de gemeenschappelijke voeding. Beter is één stereo versterker te reserveren voor de bassen en één stereo versterker voor de hoge tonen. Waar ook extra aandacht aan dient te worden gegeven is het voorkomen dat er sluiting aan de luidsprekerzijde ontstaat tussen de aansluitingen van de eindversterkers. Mochten de twee plussen of minnen van de verschillende eindversterkers elkaar raken, dan is de kans groot dat beide eindversterkers in rook opgaan.