Remember, it’s still balanced all the way. En zo gaan we ook verder. Daarom laat ik de Aqvox op het toneel verschijnen in combinatie met een mooie phonokabel van Cardas. Deze heeft de neiging om het geluid wat voller te maken maar dat komt mooi uit in combinatie met de Aqvox phono die, wanneer hij gebalanceerd aangesloten wordt, wat minder laag genereert en dus wat slanker overkomt dan wanneer hij single ended ingezet wordt. De gebalanceerde zilver/goud kabel van John van Gent die eerst de SA-10 met de DPA-1 verbond wordt nu ingezet om de Aqvox aan te sluiten op de Lyngdorf. Tussen voor en eind versterker blijft Siltech Classic gebalanceerd voor de verbinding zorgen.
Van Pure Pleasure Records’s re-issue op 180 gram vinyl van Stevie Ray Vaughan’s Couldn’t Stand The Weather draai ik mijn favoriete song Tin Pan Alley en meteen is het weer het wat laidback aandoende karakter dat me opvalt. Vooral Stevie’s gitaar spettert wat minder dan ik van hem gewend ben. Wanneer hij zingt: ‘I heard a pistol shoot’, dan is het normaliter zo dat de gitaar direct na ‘shoot’ echt knalt. Nu klinkt dat ietwat gedempt waardoor er wat kracht uit het nummer verdwijnt. Wel zijn de klankkleuren mooi rijk van zowel de gitaar als de stem. Dit laatste wordt wat minder wanneer ik het nummer voor een tweede maal draai terwijl de versterker in klasse AB geschakeld is. Ook later blijft dit het voornaamste verschil bij heen en weer schakelen waardoor ik uiteindelijk, ondanks de hogere energierekening en de grotere warmteontwikkeling, altijd de voorkeur geef aan klasse A. Als zijstapje vervang ik nog even de gebalanceerde Cardas door een standaard cinch afgemonteerde kabel van SME. Nu klinkt de Aqvox via de single ended aansluitingen fractioneel minder warm en wordt er ook iets ingeleverd op ambiance, zwartheid van de achtergrond en uitgangsvermogen. Er is echter wel weer wat meer laag. Wanneer ik tot slot het signaal single ended ook even via de Goldenote Phono 2 laat lopen krijgt het geluid een meer organisch karakter. Ah, keuzes, keuzes. Onvermijdelijk, zeker waar het de analoge bron betreft. Maar ik dwaal af. Het gaat tenslotte om de XTZ eindversterker.
The single ended approach
De hoogste tijd om eens te beluisteren hoe de XTZ omgaat met single ended aangeboden signalen. Tussen de Lyngford en de AP100 wordt de gebalanceerde Siltech Classic kabel vervangen door zijn met cinch connectoren uitgeruste broertje. De SA-10 blijft zijn signaal gebalanceerd aanleveren zodat zijn klankkarakteristiek gelijk blijft. Bij het afspelen van verschillende ook tijdens de ‘gebalanceerde’ luistersessies gedraaide (SA)CD’s blijkt keer op keer dat er nu toch wel iets ingeleverd wordt. Een mooie Reference recording opname van Rachmaninoff’s Symphonic Dances laat horen dat nu het laag iets minder impact heeft. De stem van Melody Gardot in My One And Only Thrill klinkt, voor zover dat al mogelijk is bij deze dame, net iets minder aangenaam. De gitaar van Pat Metheny op zijn CD Orchestrion - waarop hij onder meer via solenoïde knoppen en pneumatische aandrijvingen in zijn eentje alle instrumenten van het omvangrijke ensemble bespeelt – klinkt net iets minder puntig en gedetailleerd. Fractionele, maar wel zeker detecteerbare verschillen.
