Tot de komst van de SACD van Janine Jansen, die op meesterlijke wijze de Vier Jaargetijden van Vivaldi speelt, was mijn favoriete opname die van The Academy of St. Martin-in-the-Fields uit 1970. Bij gebrek aan Jansen op vinyl grijp ik terug naar de oude plaat. Het is bepaald geen straf, Alan Loveday op eerste viool te horen. Beschaafder dan Jansen, ingetogener. Ik moet zeggen, de interpretatie van Jansen komt meer overeen met mijn idee van een Italiaanse zomer dan die van Loveday. Ik heb zo het vermoeden dat Jansen wel fysiek in Italië is geweest en de Engelsman niet.
Wat Decca in veel platen heeft gedaan is het meepersen van rumble. Ik had eigenlijk verwacht dat de ZYX dat ruim zou oppikken, vanwege zijn kwaliteiten in de laagweergave. Kennelijk zit de rumble in een deel van de groef waar de diamanttip van de 4D niet komt. Het is opvallend afwezig. Het lijkt me duidelijk dat de weergave daarvan profiteert. Ik profiteer van de diepe detaillering, waardoor orgel en klavecimbel zo fraai in de ruimte terugkomen. Met kracht en subtiliteit verweven tot een eenheid. De ZYX is gewoon heerlijk met klassiek in deze opstelling. Violen hebben voldoende bite, maar toch worden ze geen moment scherp. Niet als soloviool, niet als het orkest uithaalt. Toch blijft in mijn hoofd een stemmetje zeggen, dat ik meer ruigheid wil. Een stemmetje dat de gehele recensie periode zachtjes heeft geklonken. De enige reden die ik kan bedenken, waarom de ZYX geen aanslag op mijn spaargeld zal gaan doen. Waar ik overigens nog steeds niet helemaal zeker van ben, omdat de 4D op elk ander punt excellent presteert in relatie tot de prijs van het element. De combinatie van de ZYX met de SME 5009 arm is zoveel fraaier dan die met mijn Phase Tech P-3, die eigenlijk een zwaardere arm wil voelen. Mijn Transfiguration Axia voelt zich eveneens thuis in de 5009 arm, is sprekender in het middengebied, mist daarentegen fijnheid en laat het op detailweergave afweten ten opzichte van de 4D.
Een zekere Henry Purcell maakte theatermuziek en zijn werken werden op lp gezet, lang na zijn dood in 1695. Waar ik naar luister is de stem van Joy Roberts die een lied staat te zingen, begeleid door Christopher Hogwood op klavecimbel. Opnieuw is de stem heel erg fraai, mis ik hoogstens een beetje bezieling. Het kan liggen aan de combinatie phonotrap-element. Want met de Xindak werkte het wel. Daarvan afgezien behoudt de weergave perfect het bijzondere van het spelen op authentieke instrumenten, gemaakt in de tijd van Purcell. Dat ervaar ik altijd als bijzonder, het laten klinken van muziek zoals de componist dat ooit zelf ervaren moet hebben. Wat zijn we toch rijk, dat we dat kunnen oproepen. Zonder computers te gebruiken. De opname is uit 1976, de versterkers hebben buizen in de signaalweg, en we draaien een langspeelplaat. Een zwart ding waar mijn kleindochter van 3 jaar gisteren met verbazing naar keek. Mijn uitleg dat het de voorganger was van de cd ging totaal aan haar voorbij. Jammer dat het tijd gaat worden de ZYX 4D te retourneren aan de rechtmatige eigenaar. Het genoegen was geheel aan mijn kant, zou een heer van stand opgemerkt kunnen hebben.
