Bij klassieke muziek viel de fraaie ruimtelijkheid op. De afbeelding was groots en gul, met een enorme dieptewerking. Als er over de ‘toon’ van de weergave iets op te merken zou kunnen zijn, dan zou ik zeggen dat de Kensington beslist een ‘warme’ luidspreker is. Let wel: warm, niet wollig! Analoog is een andere aanduiding die zich aan mij opdringt. Onspectaculair ook, en dat is een begerenswaardige eigenschap. Wel een eigen karakter, maar dat mag...
Toen er moderne elektrische jazz gedraaid werd (in dit geval Erik Truffaz, van het fantastisch opgenomen Blue Note-album Bending New Corners) verdwenen de relatief grote kasten volledig in het geluidsbeeld, en dat is een kunstje dat alleen uitstekende luidsprekers kunnen uitvoeren. De enorme dynamische sprongen in deze spectaculaire muziek werden zonder een krimp weergegeven, ook op onverantwoord hoge volumes. De vrijwel geheel afwezige vervorming zorgde er overigens voor dat we niet in de gaten hadden hoe hard de muziek eigenlijk stond. Misschien niet ideaal voor de oren, maar wel heel erg lekker... 
(Foto: Jiri Büller)
Zonder enige twijfel droegen zowel de cd-speler van Meridian, de voor- en eindversterker als de uitstekende en relatief vriendelijk geprijsde XLO-bekabeling hier aan bij. Ergens in ons achterhoofd was nog wel een klein stemmetje dat stilletjes vroeg om een buizenversterker, maar dat was in de voorbereidende besprekingen met Piet Hiensch al aan de orde gekomen. Hij gaf aan dat die combinatie inderdaad geweldig klinkt, maar dat de Chord bepaalde eigenschappen had (zoals een grotere controle over het laag), waar hij zelf zeer gecharmeerd van was. Bovendien bleek het klankmatige karakter van de Chords gedurende de luisterperiode eerder naar ‘buis’ dan naar ‘transistor’ te neigen.
De Meridian-speler werd stiekem nog even vergeleken met de standaard aanwezige NAD M55-multispeler. En hoewel de NAD bijzonder fraai klinkt, was de Meridian op vrijwel alle fronten de betere speler. Subtieler, ruimtelijker, meer autoriteit, meer betrokkenheid, kortom; muzikaler.
De bekabeling van XLO staat bekend om het ruimtelijke en gedetailleerde karakter met veel rust. Dat kwam tijdens de vele luistersessies inderdaad naar voren. Het totaalplaatje van de muziek was uiterst aangenaam. Luistermoeheid is een woord dat in de vocabulaire van de Kensington niet voorkomt - in die van Meridian, Chord en XLO overigens ook niet. Toen de - in mijn geval relatief korte - gewenningsperiode betreft het design achter de rug was, bleef er niets anders over dan genieten.
