Van 1947 tot 1978 gebruikte Tannoy magneetmateriaal dat bestond uit een legering van nikkel, aluminium, kobalt en ijzer, ook wel bekend onder de naam AlNiCo. Dit bijzonder goede magneetmateriaal werd na verloop van tijd echter te duur om op grote schaal toe te passen; ‘modernere’ magneetmaterialen kwamen er voor in de plaats. Alleen in de allerduurste systemen werd in latere series nog wel eens AlNiCo toegepast, omdat de unieke eigenschappen van dit materiaal een maximale combinatie van kracht, detaillering en fijnzinnigheid met zich meebrengen. Ook deze Kensington SE uit de Prestige-reeks beschikt over zo’n fraaie magneet.
(Foto: Jiri Büller)
Goed, terug naar het heden dus. Toen we de mogelijkheid in de schoot geworpen kregen om een set Kensington SE Prestige op de redactie aan de tand te voelen, waren we er als de kippen bij. De enige winkel in Nederland waar de volledige Prestige-serie verkocht wordt, is Klankbeeld in Wageningen. Eigenaar Piet Hiensch kwam de luidsprekers persoonlijk afleveren, samen met een fraaie stereoset die bestond uit een gloednieuwe cd-speler van Meridian (de G08.2), versterking van Chord, en bekabeling van XLO.
Eerlijk is eerlijk: mijn eerste gedachte toen ik de uitgepakte kasten zag staan was ‘tsjonge, wat zijn die dingen lelijk...’. De Kensingtons lijken aan alle eigenschappen te voldoen waar de meeste luidsprekerontwerpers vandaag de dag angstvallig ver bij uit de buurt blijven. Breder dan dat ze diep zijn, roodbruin gebeitst hout, en dat design... het lijken wel antieke meubelstukken. Dan laat ik het - ogenschijnlijk van een oud beige gordijn gemaakte - luidsprekerdoek nog buiten beschouwing. Maar mijn eerste schrik maakte al snel plaats voor een zekere bewondering. Want hier zit overduidelijk een filosofie achter.
