De volgende luistersessie begint weer met de bruine connectoren, teneinde het referentiekader te behouden. Wederom weerklinken Jennifer Warnes en haar begeleiders. Dan is het de beurt aan de beduidend duurdere C-004/P-004e combinatie. Wederom dezelfde kabels maar nu met stekkers die andere contactoppervlakten inzetten. Beryllium en koper bedekt met platinum en palladium in plaats van deoxidized phosphor bronze met een laagje 24K goud en palladium. Maakt dit dan een groot verschil? Al meteen bij de eerste tonen blijkt dit het geval te zijn. Wow! De gemaakte stap is groter dan die tussen de twee eerst beluisterde netsnoeren. De stem heeft meer emotie, wordt omgeven door meer lucht en is duidelijker onderscheiden van de instrumenten die ook onderling meer afstand tot elkaar lijken te krijgen. Ook de verfijning is toegenomen hetgeen het fraaist tot uitdrukking komt bij de gestreken en geplukte snaarinstrumenten die meer doortekend en dynamischer klinken. Meer detaillering zonder dat dit leidt tot scherpte of nare harde randjes. Het meest in het oor springend bij Rachelle Ferrell is de grotere afbeelding, iets waar ik erg gevoelig voor ben. Nu ‘hoor’ ik ook de zaal beter waarin zij tijdens het Montreux Festival van 1991 ‘I’m Special’ zingt. Haar hoge uithalen zijn spits en lopen ver door zonder dat het onaangenaam wordt. In ‘Shady Grove’ van Mudcrutch, op de gratis CD die de gelijknamige 180 grams LP vergezelt, is nog duidelijker te horen dat het hier om een audiofiele opname gaat. Met name de toch al goede stemverstaanbaarheid is verder toegenomen, de instrumenten klinken minder ‘versmeerd’ terwijl er nu ook een zekere ‘rust’ over dit toch bepaald niet rustige nummer gekomen is.
Weer een sessie verder moet deze toch wel erg fraaie netkabel/stekker combinatie het opnemen tegen de ‘top of the line’ combo met de M-1e en F-1. De M-1e / F1 stekkers zijn wat contacten en klemmende delen betreft gelijk aan de P 004e en C 004. Nu wordt de kabel echter komend aan de stekker omsloten door een uit delrin gefreesd huis met daaromheen een opschroefhuls die uit één blok aluminium is gefreesd. De delrin binnenbehuizing zorgt voor een zeer stabiele en perfect dempende vatting van de kabel in de stekker. Door de aluminium opschroefhuls met schroefdraad met zeer fijne spoed op de delrin binnenbehuizing te draaien ontstaat er een superieure demping in combinatie met afscherming van de Tunamikabel in de M1e / F1 stekker. Jennifer Warnes, Rachelle Ferrell, Mudcrutch en anderen trekken opnieuw aan mijn oren voorbij voordat ik de switch maak. Zorgt het toevoegen van een nauw omsluitende aluminium jas echt voor een hoorbaar verschil? Ja hoor, opnieuw is de resolutie hoger en luister ik dieper in de opname. Het verschil is lang niet zo groot als bij de vorige overgang het geval was maar hij is onmiskenbaar aanwezig.
Mijn knieën hebben al lang genoeg van deze test waarbij ik zeer regelmatig achter mijn rack moet kruipen om een en ander te wisselen. Toch moet ik nog verder want de Esoteric speelt nog steeds met de Essential Audio Tools Current Conductor. Tijd dus om dit snoer te vervangen door de Tunami die aan beide zijden afgemonteerd is met een in rode behuizing gestoken Oyaide stekker. Aan de P70 handhaaf ik de door de hoogste resolutie gekenmerkte Tunami met de M-1/F-1 stekkers. Al snel wordt duidelijk dat de eerder gehoorde verschillen ook bij deze speler opgeld doen. Zij het dat de verandering minder uitgesproken is. Ook wanneer ik later nog eens de Essential Audio Tools Current Conductor aan de P70 hang en met de Oyaide netsnoeren en stekkers de Esoteric van stroom voorzie blijkt dat de effecten van deze kabels en stekkers meer effect sorteren aan de versterker dan aan de SACD speler. Vervolgens blijkt dat ook de daaropvolgende combinaties op de Esoteric hetzelfde effect laten zien als bij de P70 het geval was; dezelfde effecten – zij het in mindere mate - worden bewerkstelligd waardoor de totale klankkwaliteit van de weergave bij iedere wisseling iets verder toeneemt. Wanneer ik tenslotte, in de situatie met twee met M-1/F-1 stekkers afgemonteerde Tunami’s, voor de zoveelste maal de live uitvoering van ‘Joan of Arc’ draai en weer het kippenvel op mijn armen omhoog komt, blijkt dat nu nog duidelijker de live ambiance, in de vorm van zaal en publiek, voelbaar aanwezig is. Ook is nadrukkelijker waar te nemen dat Jennifer niet constant op dezelfde afstand van de microfoon zingt, daarmee wederom het live effect versterkend.
