Dynamisch kleurenpalet
Sharp Aquos LC-42XD1E

De Sharp heeft op zich een aantrekkelijke vormgeving, maar de schermrand –  en dan vooral het daarin ingewerkte logo – blinkt wat teveel naar onze smaak. Geen verrassingen aan de achterzijde, of het moest het ontbreken van een component video-ingang zijn. Dat is zonder meer een nadeel, maar daar stelt deze Sharp zijn twee HDMI-ingangen tegenover. De knopjes op de afstandsbediening zijn prima voor wie vingers als satéstokjes heeft, maar veel te klein voor de rest van de wereld. Bovendien staan ze te dicht op elkaar.

We zijn aangenaam verrast door de beeldkwaliteit van analoge tv-uitzendingen op de Sharp. Bij de test van 32-inch schermen (in FWD10) deed de Sharp die we toen op test hadden het heel wat minder goed, maar deze machine blijkt onvergelijkbaar veel beter te zijn. Als we een Blu-ray-speler aan de Sharp koppelen wordt het allemaal nog een stuk mooier: een dynamisch kleurenpalet dat van het scherm lijkt af te spatten, een degelijke contrastweergave en niet al teveel artefacten die de fun komen vergallen. Plus uiteraard de voordelen van het 1.920 x 1.080 Full HD-paneel. De geluidsweergave is dan weer wat minder. De ingebouwde luidsprekers klinken ‘gecompresseerd’, zonder bas en met een te doffe hoogweergave.

Smooth en vloeiend
Toshiba 42WLT68

Deze Toshiba is netjes afgewerkt, maar het merklogo blinkt als de halsketting van een rapper op zaterdagavond. Eveneens opvallend is de schermvoet, die in onvervalste boemerangstijl uitgevoerd is. Een kwestie van smaak, zullen we maar zeggen. Achterop zijn een paar opmerkelijke zaken te zien. Zo is er een optisch digitale uitgang voor geluid aanwezig, die dient om digitale audio die via een HDMI-kabel is meegereisd af te takken en door te sluizen naar bijvoorbeeld een AV-receiver. Er is ook een uitgang voor een subwoofer voorzien. Handig voor gebruikers die geen full size home theater-set willen plaatsen, maar die toch de behoefte voelen om de beperkte laagweergave van de tv-luidsprekertjes wat aan te dikken. Tenslotte zien we ook een DVB-T-kaartslot achterop het toestel zitten. Minder interessant is dat het toestel vergroeid is met zijn voedingskabel. Ook zitten de HDMI-inputs wat te dicht tegen het frame van het toestel aan, zodat we onze wat dikkere Oehlbach HDMI-kabels niet zonder moeite ingeplugd krijgen. Het bedieningsgemak is oké, maar de ‘zap’- en volumeknoppen staan te dicht bij elkaar opgesteld. Bovendien zijn deze – zeer belangrijke – knoppen te klein en staan ze niet netjes boven elkaar, waardoor je ze amper blindelings kan bedienen.

Tv-beelden zien er best goed uit, maar nu ook weer niet bijzonder goed. Beeldmateriaal van op Blu-ray oogt lekker ‘smooth’ en vloeiend. Ook de kleurenweergave heeft de Toshiba dik voor mekaar, toch nadat we de ‘Color’-regelaar in de GUI een stuk hebben dichtgedraaid. Het contrast is voldoende, maar is niet van topniveau. Toshiba pakt uit met het feit dat de ingebouwde luidsprekers van de Japanse fabrikant Onkyo afkomstig zijn, maar toch komt de geluidsweergave niet boven de middelmaat uit. Onkyo is dan ook helemaal geen luidsprekerspecialist...

Uithangbord voor Blu-ray
Sony Bravia KDL 40W2000

We vinden dit 40-inch lcd-scherm eerder bescheiden uitgerust wat aansluitingen betreft, maar de twee HDMI-ingangen maken natuurlijk veel goed. Een extra troef is de ingebouwde DVB-T-tuner. Als je een liefhebber bent van Eén en Canvas/Ketnet, tenminste. De Sony schaart zich bij de beste schermen uit de test als het om het weergeven van analoge tv-uitzendingen gaat. De beelden ogen vloeiend, natuurlijk en dynamisch. Vervelende digitale bijverschijnselen hebben we – nadat we een aantal digitale beeldfoefjes hebben uitgeschakeld – niet meer gezien.

Zelfs de geluidsweergave is een meevaller. Er komt namelijk flink wat volume uit de speakers van de Sony en er zit warempel ook enige laagweergave in. Over naar Blu-ray. De Bravia KDL 40W2000 blijkt een excellent uithangbord te zijn voor deze technologie, want de beelden die onze Panasonic DMP-BD10 Blu-ray-speler op het scherm tovert, zien er adembenemend uit. De kleurenweergave is top, bewegingen worden soepel en vloeiend weergegeven en ook de contrastweergave stemt ons tevreden. Oké, de Bravia is niet goedkoop – en al helemaal niet als je bedenkt dat het scherm ‘slechts’ een diameter van 40 inch heeft – maar je haalt er in ieder geval een uitstekende tv mee in huis.

Uitstekende beeldkwaliteit
Loewe Modus L42

De Modus L42 is geen onaardige verschijning, maar over kwijlopwekkend topdesign zouden we nu ook weer niet willen spreken. Niet onbelangrijk, als je bedenkt dat veel mensen juist omwille van het design voor Loewe kiezen. De test wijst echter uit dat er wel meer goede redenen zijn om dit toestel aan te schaffen. We zijn enigszins geshockeerd over het feit dat dit 2.799 euro dure scherm slechts over één HDMI-ingang beschikt. Nog een minpunt is dat de Loewe met een aangehechte stroomkabel geleverd wordt. Zoals bekend kan zoiets namelijk bijzonder onhandig uitpakken. De GUI van de Modus L42 is erg fraai uitgevoerd en er is duidelijk lang nagedacht over de bedieningslogica van één en ander. Toch is de Loewe één van de minst gebruiksvriendelijke schermen uit de test. De GUI werkt nét even anders dan je logischerwijs zou verwachten, zodat je regelmatig op het verkeerde been gezet wordt. Gelijkaardige ‘afwijkingen’ zie je ook op de – dit keer erg mooi uitgevoerde – afstandsbediening.

Maar eens we beginnen te kijken naar wat de Loewe op het vlak van beeldkwaliteit in huis heeft, verdwijnt onze ergernis over het bedieningsgemak al gauw naar de achtergrond. Tv-beelden zien er ronduit uitstekend uit op de Modus L42. Blu-ray-beelden zijn in eerste instantie oververzadigd qua kleurenintensiteit, dus moet er hier en daar wat bijgeregeld worden in de GUI. Eens dat gebeurt is, ziet het beeld er érg mooi uit. De Loewe heeft niet de 1.920 x 1.080 resolutie in huis die de Sony Bravia wel heeft, maar toch slaagt de Modus L42 erin de Sony nog te overtreffen qua beeldkwaliteit. Over de geluidsweergave kunnen we kort zijn: de Loewe haalt de op één na de beste waarde uit de test.

Na het afsluiten van de test ontvingen we van Loewe ook de zogenaamde ‘Assist’-afstandsbediening die normaal bij de Modus L42 meegeleverd wordt. Deze chique remote ligt duidelijk beter in de hand dan het model dat wij testten en de kans op vergissingen tijdens het navigeren is er een stuk kleiner mee geworden.

Verwachtingen
Pioneer PDP-427XD

Verwachtingen. Als je achter het stuur van een Maserati kruipt heb je die, en als je een scherm van Pioneer gaat bekijken gaat hetzelfde verhaal op. Het is uiteraard erg positief dat je als fabrikant dergelijke hoge verwachtingen oproept, maar het kan ook een nadeel zijn. Want je moet er natuurlijk wel in slagen om die verwachtingen telkens opnieuw waar te maken. De afwerking van de PDP-427XD voldoet alleszins aan ons verwachtingspatroon. Het toestel oogt stijlvol, sober en chique. Wel zien we liever een matzwarte schermrand in plaats van het blinkend exemplaar dat rond dit scherm zit. De bijgeleverde voet lijkt een enorme vlaai als je het scherm installeert, maar eens alles staat waar het moet staan, blijkt het geheel mooi in balans te zijn.

Achteraan is de Pioneer rijkelijk uitgerust met in- en uitgangen. Zo zijn er twee HDMI-ingangen voorzien, een optisch digitale uitgang (om geluid dat via de HDMI-kabel binnenkomt door te sturen naar een AV-receiver), drie Scarts, een bijkomende antenne-in- en uitgang voor digitale tv met bijbehorend kaartslot, enzovoort. De afstandsbediening is niet perfect – daarvoor zijn de knopjes te klein en staan ze te dicht bij elkaar – maar is stevig genoeg om er een Deense dog mee buiten westen te slaan. De GUI zit over het algemeen goed in elkaar, maar er zijn zoveel beeldparameters op het toestel dat technisch minder onderlegde gebruikers het één en ander wel eens ‘in de soep’ kunnen draaien. Maar laat dat vooral geen reden zijn om dit fraaie stukje technologie links te laten liggen.

De geluidskwaliteit van de Pioneer is niet subtiel beter dan die van de overige schermen uit de test, maar dramatisch veel beter. Analoge tv-uitzendingen zien er érg goed uit, maar allicht zijn de tv-tuners aan boord van de Sony Bravia, de Loewe en de Philips nog net iets beter dan die van de Pioneer. Als we een Blu-ray-speler aankoppelen, kan de PDP-427XD pas echt tonen wat hij in z’n mars heeft en worden we getrakteerd op een indrukwekkende contrastweergave, diepe zwarten, rijke kleuren en artefacten die schitteren door hun afwezigheid. 

Voor de schijn
Philips 42PF9831D

Ja, de Philips ziet er indrukwekkend uit aan de voorzijde, en achteraan is dat niet anders. De Philly is namelijk uitgerust met een heel scala aan in- en uitgangen. Opvallend zijn de ethernetaansluiting (om data vanaf je pc te streamen naar het scherm), het CI-kaartslot voor de DVB-T-tuner, de twee HDMI-ingangen, de coaxiaal digitale in- en uitgangen, de twee USB-aansluitingen en de geheugenkaartlezer. Via deze laatste twee kan je ook multimediacontent weergeven op het scherm. We schreven bij de Pioneer dat dat toestel hoge verwachtingen oproept, en dat is voor deze chique Philips –  een toestel dat zo maar eventjes 4.000 euro op z’n prijskaartje heeft staan – niet anders. Laat ons een kat een kat noemen: de Philips 42PF9831D is een gigant. Daarmee bedoelen we dat de oppervlakte van het toestel stukken groter is dan alleen maar het schermgedeelte. Er zit niet alleen een forse zwarte rand rond het scherm, maar ook nog een (zelfs nog grotere) witte rand daaromheen. Verborgen achter de zwarte rand zitten de lampen die voor de beruchte ‘Ambilight’-verlichting moeten zorgen. De witte rand doet dienst als reflectieoppervlakte om het effect van het Ambilight systeem te vergroten. Ambilight zien we als een voordeel bij het dagdagelijkse tv kijken, maar als we een film willen zien of een concert op dvd (of op blu-ray), dan schakelen we het systeem liever uit. Hoe dan ook is het zonder meer een niet te onderschatten toegevoegde waarde.

De bedieningslogica is ‘op zijn Philips’: origineel, mooi uitgevoerd maar niet altijd even logisch. Het menu induiken om even het beeld bij te regelen? Dat is ons niet gelukt zonder de handleiding erbij te halen. De beeldverhouding aanpassen door de juiste toets op de afstandsbediening in te drukken? Zelfde verhaal. Wel ironisch – en ook erg spijtig – dat uitgerekend een fabrikant die echt investeert in z’n user interface het er zo bekaaid van afbrengt op dat vlak.

De tv-beelden waarmee de Philips onze netvliezen verwent zijn ongehoord goed, al moeten we erbij vertellen dat zelfs de Philips de brakke kwaliteit van heel wat analoge stations niet kan omtoveren tot wereldklasse beelden. De geluidskwaliteit is oké, maar niet zo goed als bij de Loewe of de Pioneer. Blu-ray-beelden zien er absoluut aantrekkelijk uit, maar de Philips moet op dat vlak de Pioneer toch nog nét laten voorgaan. Hoe dan ook een absoluut topscherm met geweldige features, maar wel érg aan de prijzige kant.