Vol verwachting nemen we plaats op de luisterpositie. Een groot aantal korte fragmenten uit verschillende muziekgenres passeert in een kwartiertje de revue: The Man In The Long Black Coat van Dylan, een vioolconcert van Tchaikovsky, Bye, Bye, Blackbird van het Ray Brown Trio en een drum-improvisatie van Jim Keltner. De S4700 is fel en dynamisch als de muziek er om vraagt, maar verandert even snel naar een weergave die delicaat en subtiel is.
De snaren van de violen in het vioolconcert van Tchaikovsky zijn haast individueel te onderscheiden, het gebruikelijk irritante fluittoontje dat tijdens The Man In The Long Black Coat continu op de achtergrond aanwezig is, is nu eens een keer niet irritant maar geeft brengt juist enige spanning aan de weergave. Bij de improvisatie van Jim Keltner krijgt de volumenknop een enorme slinger naar rechts. Keihard en onvervormd knallen de klappen tegen de borst.
Dan is het tijd voor een ruim elf minuten durende live-opname van Michel Jonasz. In het nummer Le Temps Passe van het album La Fabuleuse Histoire de Mister Swing zit werkelijk alles wat het leven van een luidspreker moeilijk kan maken: lage tonen die de fysieke grenzen van de luidspreker verkennen, subtiele percussie, een vleugel, een basgitaar, enorme(!) dynamieksprongen, vingerknippen, ruimte, diepte...
Ademloos luisteren we een klein kwartiertje, de volumeknop op een ongezond hoge stand. Ik ken de track erg goed...dacht ik. Wat ik met de S4700 ervaar stelt iedere eerdere ervaring met het nummer in een ander licht. Ja, het cliché dat je dingen hoort die je nog nooit eerder hebt gehoord mag weer eens uit de kast gehaald worden. Zelfs Greg slaakt na afloop van het nummer een diepe zucht: "Wow, this song has it all!" En ik? Ik moet me bedwingen om aan het eind van het nummer niet geestdriftig mee te klappen met het publiek.
Als Greg voorstelt de luidsprekers te wisselen met de Studio 590`s (1099 euro p/st.) bereid ik me mentaal voor op de enorme achteruitgang in de weergave. Dezelfde tracks worden weer in dezelfde volgorde gespeeld... en verrassend genoeg ook met dezelfde klankmatige eigenschappen. Goed, de enorme dynamiek, transparantie en verfijning van de S4700 worden bij lange niet gehaald. Maar toch blijft er evenveel wél overeind. Een paar treden lager op de audiofiele ladder weliswaar, maar het gemak, het fraaie laag en de uitstekende weergave van het midden en hoog zijn gebleven. De compression-divers in de Studio-5 serie kwijten zich uitstekend van hun taak en zijn duidelijk verwant aan hun duurdere broeders.
Na een puur uur vertoefd te hebben in het kloppende hart van JBL is de tijd gekomen om weer afscheid te nemen van Greg en Jerry, twee vriendelijke en bovenal bescheiden ontwerpers. Laten we hopen dat beiden hun werk nog vele jaren door kunnen zetten, want (en dat mochten we eigenlijk nog niet vertellen) er zitten nog een paar erg interessante - zeker voor kleinbehuisde Europeanen - modellen van de heren aan de Balboa Boulevard in Northridge aan te komen.
