Oorstrelingen

In het begin heeft de set staan spelen op mijn Electra’s maar die zijn een maatje te groot. De A-H500i komt wat adem te kort om de dubbele set woofers zijn dwang op te leggen. Dat geeft ook niet, we spreken over twee niet met elkaar te vergelijken prijsniveau’s. Opvallend blijft dat binnen zo’n mismatch toch lekker muziek gemaakt kan worden. Alleen je hoort teveel beperking in het geheel, dat op zijn beurt afbreuk doet aan het plezier. Je gaat overmatig letten op zaken als een strakke bas, zacht transparant hoog, stemmen en plaatsing. Dat moet niet, je hoort binnen de prijsklasse te luisteren waar componenten elkaar aanvullen en bijna aanvoelen. Al eerder vertelde ik u dat een kleine speaker op een dijk van een versterker goed kan werken, andersom werkt het vrijwel nooit. Laat ik daarom volstaan met de opmerking dat deze Teac niet volmaakt is op te transparante speakers als de 926. We stappen snel over op de MS902 aan de Teac set, waar wel veel plezier te halen is en synergie te vinden. Op naar de dames, de heren, de solisten en de orkesten.

Rachelle Ferrell opent in Montreux met haar nieuwe live cd. Heerlijk toch om te horen wat dat mens met haar stem kan doen om het publiek op te zwepen en te laten genieten. Het uitgekauwde My Funny Valentine doet mij weer intensief luisteren en de piano raakt me. Hier past slechts eerbied voor de artiest. De combinatie Teac/MS weet dat goed over te brengen. Een stevige bas is hoorbaar zonder bonken, het is veel meer ronken. Kleine geluiden van onverwachte stoten tegen de microfoon en geluidjes uit de zaal staan in de kamer en blijven niet verborgen. Het swingt. Daarna Sade met eveneens een live cd. Het valt me op dat ik gedurende de hele cd met mijn voet zit mee te wippen. Timing lijkt in orde. Immers de timing zorgt voor het ritme gevoel en juistheid. Engelsen drukken dat uit in pace & rhythm. Hier een wat drukkender laag omdat de bassist van Sade de basis legt in de muziek. Halverwege de cd wordt me dat iets te veel en ik ga wat anders opzetten. Het is dan inmiddels zes uur (Nederland gaat aan tafel) en ik zit al bijna vijf uur aaneengesloten te luisteren. Waaruit moge blijken dat luistermoeheid vreemd is voor deze combinatie.

Gate Ved Gate, Kari Bremnes in audiofiele uitvoering op cd, heeft altijd een donker getinte weergave. De bas is veel te sterk aangezet. Ik beweer wel eens dat men dat doet zodat ook op een kleine weergever het geluid volwassen is. Dat blijkt het geval. In het beeld blijft de bas netjes in balans met de rest. De stem van Kari staat overduidelijk voor de band. Het geheel staat trouwens lekker losjes. Geen opeenhopingen van geluidsdruk. Het is het de eerste keer dat de M-Audio dac even aangaat en direct blijkt dat de versterker meer in zijn mars heeft als de bron verbetert. Het beeld bloeit verder open. Minder rommelig en met meer detail. Mijn ander dame is Laura Fygi, ik kan niet van haar loskomen en haar I Just Had To Hear Your Voice geldt voor mij lijkt het. Ze klinkt een tikje hees. Weer staat het geluid als een rots tussen de beide weergevers. Met breedte en met diepte. Zo gek is het luisteren naar Teac helemaal niet. Bijna gaat hier op wat ze daarna zingt, How Am I Supposed To Live Without You. Er is romantiek in de luisterruimte die niet opdringt maar de genietingen des levens onderstreept.

Lori Spee treedt heden ten dage weer op met werk van Herman van Veen. De door haar in het verleden gemaakte cd blijft mooi. Drie nummers draaien in de selectie, Anne, Do You Remember en Time Ticks. Waar mogelijk komt het geluid van ver buiten de speakers, heel even mis ik de diepe subbas waarvan ik weet dat die op de cd staat, maar eigenlijk geniet ik gewoon van de muziek. Ik luister al snel naar Lori en moet me concentreren op het feit dat er aantekeningen gemaakt moeten worden. Ik lees terug, intiem, ik ga op in de muziek, laag mag wat strakker, stem heeft soms moeite boven het orkest uit te komen, pakkend en liefelijk. Aan u lezer om uit deze ratjetoe te distilleren wat ik ervaar. Hou het erop dat hier “alle waar naar zijn geld” aan staat. Het kan altijd beter, maar dat heeft zijn prijs. Ik bewees al dat de M-Audio dac iets extra kan doen, maar dat maakt het geheel wel 310 euro duurder (excl. kabels). Het is een mogelijk upgrade, maar niet noodzakelijk om van muziek te kunnen houden.

Klassiek ontbreekt niet. Ik ben geen kenner en draai wat mij aanstaat. Dat is soms Mozart, veel Vivaldi. De Teac gaat met enthousiasme aan de slag om beiden de ruimte te geven. De klarinet in het concert van Mozart verdwijnt als solo instrument slechts daar in het orkest, waar ook de solist zich in die richting begeeft. Dan vormt het instrument één geheel en ondersteund het totaalbeeld. De muziek komt van een demo disk van Musical Fidelity en ik haal er ook een fluitconcert van Vivaldi af. Hier mag echt gesproken worden van transparantie. Mooi rond geluid zonder hinderlijke bijgeluiden. Het klavecimbel verwacht ik wat harder. Op andere sets is dit klavecimbel nadrukkelijker en uitgesprokener aanwezig. Het laatste detail wordt dus niet gehaald van de cd. Een aardige dealer heeft mij ooit eens voorzien van een Chesky demo disk. Die passeert nu de revue. Hierop uitgelezen opnames voor transparantie, ruimte, natuurlijkheid, timing enzovoort. Elke track die ik draai stemt overeen met de inmiddels gevormde opinie. Boven gemiddeld goed voor het prijsniveau. Meer dan verwacht mag worden. Wie de top wil, zal de buidel met euro’s helemaal leeg moeten schudden. Heel opvallend zijn de kwaliteiten van de versterker. Ik zou verwachten bij Teac dat de cd speler eerder er met de schouders boven uit steekt. Als pure ouderwetse twee kanaal stereo luisteraar zou ik om die reden kiezen voor de duurdere VRDS cd speler. Evengoed kan ik mij de keuze voor een cd wisselaar of dvd speler van anderen voorstellen. Het is maar waar het accent op drukt. In geen geval zal de versterker de beperking worden. Niet dat de cd slecht is, verre van dat, ik wijs u echter op de potentie van het geheel.