Luisteren
Wanneer de Gravis eenmaal ingesteld is kan de daarop volgende avond het serieuze luisteren een aanvang nemen. En omdat de door mij tijdens het instellen gebruikte cd’s nog onder handbereik liggen begin ik met Rob Wasserman. Zijn “Trios” heb ik lang geleden aangeschaft naar aanleiding van een lovende recensie. Echt enthousiast ben ik over de cd nooit geweest. Waarschijnlijk vooral omdat ik niet zo’n laag fanaat ben. Met ondersteuning van de Gravis wordt de impact echter groter. Uiteraard vooral omdat het laag nu verder doorloopt. Maar ook omdat de toevoeging van een extra fundament er voor zorgt dat er in de hogere regionen iets gebeurt. De stem van Bruce Hornsby lijkt meer body te krijgen en dat zowel in laag, midden als hoog. Met het toenemen van het laag worden midden en hoog daar beter tegen afgezet met als gevolg dat hun kwaliteiten uitvergroot worden.
Wat ik echter belangrijker vind - ik zei het al; ik ben geen bas adept - is de hoeveelheid lucht die door de Gravis toegevoegd wordt. En dat wordt nog duidelijker gedemonstreerd wanneer ik van hetzelfde stapeltje “instel cd’s” een exemplaar van Patricia Barber pak. De ruimte waarin haar “Cafe Blue” opgenomen is lijkt groter en daarmee heeft ook mijn huiskamer aan volume gewonnen. Ik ben benieuwd of die vergrote woonkamer ook doorwerkt in de waarde van mijn huis. Waarschijnlijk niet. “Romanesque” klinkt voller dan ooit en “Inch Worm” raakt me dieper dan anders. Ook Holly Cole vaart wel bij de nieuwe fundering. “River”, één van de betere nummers van haar CD “Dark Dear Heart” heeft nog meer lucht om haar stem dan zonder tussen komst van de Gravis al het geval is. Het laag loopt verder door en ook in die onderste regionen is het strak en droog. Geen sprake van naijlende bas. Nee, snel en aangesloten zodat het laag één geheel vormt.
Ook een sonore mannenstem,in de persoon van Paolo Conte, wint duidelijk aan kracht. En het slagwerk aan het begin van het nummer “ Schiava del politeama” klinkt ruimtelijker dan ooit. En dan heb ik het nog niet over muziek zoals die van St Germain. Dit soortmuziek,met een in ieder nummer wel zeer duidelijk aanwezige beat, profiteert wel in het bijzonder van de inzet van de Gravis B1. De stem van Marlena Shaw krijgt een “lift” en ook de trompet van Pascal Ohse is meer “etched in space “ dan hij zonder de Gravis klinkt. Zit bij deze muziek maar eens stil! En ook het swingende “Sweet Georgia Brown” klinkt opgepoetst met deze sub. Dat het niet allen voor de big band van Harry James geldt bewijst ook de opname van “Miss Sarajevo” op “Songs from the last century” waar lucht en druk toenemen waardoor ook de stem van George Michael en de begeleidende gitaar sterker naar voren komen.
Dat met name live opnames profiteren van de ondersteuning van de Gravis B1 wordt fraai gedemonstreerd wanneer ik één van mijn favoriete lp’s opzet. Een plaat die vrijwel altijd in de nabijheid van mijn draaitafel te vinden is. Voor mij is het concert in Central Park een plaat die boordevol emotie en nostalgie zit. Nu lijkt het of ik met de Sonus Faber Gravis B1 een extra stukje van dat park op die bewuste avond van 19 september 1981 in huis gehaald heb. Alleen daarom al is de aanschaf van deze subwoofer het serieuze overwegen waard. Homeward Bound, April come she will………
De bas van Jacques Schols klinkt heerlijk vol en doortekend in het Duke Ellington nummer “I got it bad and that aint good” Hij begeleidt daarin de saxofonist Ben Webster die deze plaat ongeveer een maand na de 70e verjaardag van Ellington opnam als tribute aan “The Guv’nor”, zoals hij Ellington pleegde te noemen. Door de sterkere nadruk op de baslijn komen nu naast Ben Webster ook de andere solisten, John Engels op drums en Cees Slinger aan de piano, nu sterker over. Ook de bassolo in “Drop me off at Harlem” bewijst dat de Gravis inzet meerwaarde heeft. How low can you go!
Ik heb nog veel meer lp’s gedraaid maar het beschrijven daarvan zou weinig toevoegen aan wat ik hier weergegeven heb. Met name de jazz lp’s uit de oude doos zijn weer herontdekt. Misschien ook mede door het gebruik van een tijdelijk door Edwin van der Kley van Siltech ter beschikking gestelde ST-48 die even mijn StraightWire Encore tussen de Clearaudio Basic phono voorversterker en de Densen B100 verving.
