We testen natuurlijk niet enkel de Uniti Atom, maar ook de Core. De Core vonden we in eerste instantie een wat nichetoestel. Voor een deel kwam dat omdat we aanvankelijke enkel oog hadden voor de cd-ripping, en dan spreek je toch over een groot bedrag voor een functionaliteit die je met een computer ook kunt uitvoeren. Maar het is wel veelzijdiger dan dat. De naam ‘Core’ geeft het al aan: Naim ziet dit toestel als een middelpunt van een groter (multiroom)systeem. Je ript er cd’s mee, maar je verdeelt er ook bestanden over het netwerk mee.
Core in gebruik
Dingen die je inderdaad allemaal kunt doen met een computer en een NAS, maar de Core is dan weer net bedoeld voor mensen die geen zin hebben in een IT-wereld die hun muziekbeleving indringt. Je betaalt er wel een prijs voor, want de Core kost 2.250 euro. Dat houdt zeker niet voor iedereen steek, maar het wordt wel iets zinniger als je hem in zijn derde rol gebruikt. De Core is namelijk eveneens een speler die opgeslagen muziek via een digitale uitgang naar een DAC of geïntegreerde versterker kan sturen. Let wel, de Core heeft niet de streamingopties van de andere Uniti’s (zoals Spotify of Tidal) aan boord.
De Core wordt geleverd zonder opslag. Latham Audio bezorgde ons een toestel met een 256 GB SSD van Samsung, wat natuurlijk snel en stil is. Klassieke harde schijven kunnen echter ook. In de meeste gevallen zal de installatie van de schijf wel door de dealer gebeuren, al lijkt het ons niet echt zo uitdagend om het zelf te doen. De Core kan over het netwerk opslag gebruiken, ook als bestemming voor geripte muziek.
Het rippen gebeurt bij de Core volledig automatisch. Je steekt de muziek-cd in en het proces start meteen. Naim koos voor een drive die schijven ‘hapt’ in plaats van met een lade die naar buiten komt. Een goede keuze, want die lades zijn toch kwetsbare onderdelen. Via de app stel je in of er geript wordt naar WAV of naar FLAC. Metadata wordt tijdens het rippen toegevoegd. Achteraf kun je trouwens altijd zaken aanpassen.
Het rippen zelf gaat behoorlijk snel. We steken een gloednieuwe cd in (‘Eight Definitions’ van Die Anarchistische Abendunterhaltung, moet je dat willen weten) en op enkele minuten is de rip rond. We hebben de nieuwste en snellere Bluesound Vault niet getest, maar de Vault van de eerste generatie was alleszins toch wel aardig trager. We proberen ook een stokoude cd die aardig bekrast is (‘King of Bongo’ van Mano Negra, onze allereerste muziekcd). Daar is de Core half uur later nog mee bezig, wat niet verrassend is gegeven de schade. Het duurt lang en je ziet de tracks pas als de Core klaar is, maar we moeten wel zeggen dat de rips van de beschadigde tracks (de laatste op de cd) verrassend foutloos zijn. Niet geheel zonder haperingen, maar toch beter dan via de laptop.
Tegen het einde van de testperiode bracht Naim een firmware-update uit die het bewerken van metadata van geripte muziek mogelijk maakt. Standaard vult de Core tijdens het rippen weliswaar metadata in (zoals de naam van de artiest, album, enzovoort), maar als het niet helemaal juist gaat kun je zelf nog zaken aanpassen. Zo moet je misschien bij een obscuur Nederlands album zelf voor een hoesafbeelding zorgen. Dat aanpassen kan volledig vanaf een tablet, dus ook hier is geen computer noodzakelijk.
Uniti in gebruik
De Uniti Atom is een vrij compact ding, al mag je de diepte niet onderschatten. 9,5 x 24,5 x 26,5 cm is behoorlijk klein en maakt dit toestel heel praktisch om te plaatsen op – bijvoorbeeld – een dressoir of laag tv-meubel. Laat je niet verrassen als je de Atom oppakt, want het ding is relatief zwaar (7 kg). Dat gewicht is niet zo verbazingwekkend als je de binnenkant bekijkt. Ongeveer een kwart van het binnenvolume wordt opgenomen door een grote transformator. De rest wordt gevuld met printplaten op meerdere niveaus. Het feit dat de twee zijkanten eigen solide koelvinnen zijn, zal ook wel aan de kilo’s bijdragen.
We sloten de Atom via een netwerkkabel aan en stoften een set Teufel Ultima 800 mk.2’s luidsprekers af. De Ultima’s zijn niet extreem high-end, maar zijn wel veeleisend (86 dB) en hebben wat vermogen nodig vooraleer ze goed klinken. Altijd interessant om ze te verbinden met een kleinere versterker.
Vroeger was Naim qua luidsprekeraansluitingen altijd wat excentriek, maar op de nieuwe Uniti’s gaat het merk toch voor meer standaardaansluitingen. Bananen- of pinstekkers zijn wel een must. Naim-importeur leverde voor deze tests kabels van The Chord Company mee, een merk (niet te verwarren met Chord Electronics) dat ze ook verdelen.
De setup van de Atom is snel doorlopen. Je geeft het ding een naam, wijst eventueel een muziekarchief aan en je bent vertrokken. Om een Uniti in te stellen heb je wel echt een mobiel toestel nodig.
Naim Uniti: direct aan de slag
De gebruikelijke procedure bij een test zoals is deze is het toestel installeren en dan enkele dagen gewoon gebruiken, vooraleer er echt mee aan de slag te gaan. Omdat het alles-in-één-concept van de Uniti Atom ons echt wel aansprak, duurde die eerste fase wat langer dan normaal. Dat is wel significant, want de Uniti’s zijn niet audiotoestellen voor iedereen. Er zit een concept achter die audiofiel is, maar tegelijkertijd heel eigentijds. Het is komt neer op ‘aansluiten en luisteren’, niet ‘aansluiten, tweaken, luisteren, veranderen, luisteren, enzovoort’.
Een eerste observatie, die inhaakt op een bedenking die sommige misschien maken als ze de Atom zien, gaat over dat kleine formaat. De Atom is qua prestaties eigenlijk geen miniversterker, al is 40 watt natuurlijk geen eindeloze voorraad vermogen. Het stuurde probleemloos de Ultima’s aan, evenals fijngevoeligere Dali Rubicon 6’s aan die hier in de testruimte een vaste plek hebben, maar tegelijkertijd stond de volumeknop wel richting 55 toen we de eerste track van de 2L-release met de TrondheimSolistene, ‘Magnificat’, echt op een levensechte niveau wilden beluisteren. We vermoeden wel dat in een grote luisterruimte je misschien toch de krachtige Uniti Nova moet overwegen, maar niet per se in een normale woonkamer.
Over Magnificat gesproken. Dit is een verfijnd album opgenomen in het Noorse Nidaros-kathedraal, dat strijkers, orgels en grote zangkoren samenbrengt in een prachtige, dynamische opname. Als het goed klinkt, waan je je in de kerk. De Atom kon er vrij goed mee om, ook als de kerkorgel in zijn laagste register van zich liet horen. Naim heeft de naam vooral muzikaal te zijn, want eigenlijk een moeilijk te vatten term is. Noem het een zekere soepelheid, een focus op zachtere klank, zeker niet kurkdroog, of zo hebben wij het toch ervaren. Leuk om lang naar te luisteren, wat uiteindelijk volgens ons het streefdoel moet zijn. Misschien dat die opname van 2L daardoor niet echt alles prijsgeeft, maar de betrokkenheid is wel groot. Grijpen we naar ‘Right Now Move’ van het Charlie Hunter Quintet, stoort het daarom zelfs totaal niet dat dit album in MP3-formaat (weliswaar 320 kbps) is. Zelfs ‘Roscoe’ van Midlake, in MP3 256 kbps, klinkt behoorlijk goed (al kan je daar bij de cymbalen wat articifiliteit bespeuren).
De Naim-app ondersteunt het plezier van langer luisteren echt. We zetten bijvoorbeeld ‘Some Say I So I Say Light’ van de Britse woordkunstenaar/rapper Ghostpoet op, vanaf een Synology DLNA-share. Onder de albumhoes heb je een kleine boek-icoontje. Tik hierop en de app creëert een soort cd-boekje met informatie over de tracks en de artiest, op basis van metadata van Rovi. Het boekje eindigt met aanbevelingen van soortgelijke artiesten. Het is zeer een leuk detail, al hadden we graag gezien dat er een koppeling bestond met bijvoorbeeld Tidal. Want als je dan op een aanbevolen album tikt, konden we het niet beluisteren maar enkel aankopen op Amazon. Dat is een beetje spijtig, want dat zou de Naim-app net zoals Roon een mooie verbinding tussen je eigen collectie en streaming laten maken. Overigens is die brug er wel bij het zoeken, want als je in de app een artiest of album opzoekt, krijg je resultaten van eigen bestanden en Tidal samen geserveerd. Die zoekfunctie is een echte plus.
