En nu ik het toch over de weergave heb... Ik riep eerder dat het klankmatige onderscheid tussen de Solo en de Solo Neo waarschijnlijk alleen te horen zou zijn in een direct vergelijk, maar als ik toch een poging zou moeten wagen op basis van mijn ruime ervaring met de Solo zou ik zeggen dat de Solo Neo nog wat beter is in ruimtelijke weergave en detaillering.
Als je naar een gitarist luistert hoor je een heleboel afzonderlijke dingen die samen de muziek vormen. Om er een paar te noemen: de trilling van de snaren die de toon geeft, de klankkleur van het hout, het plectrum dat de snaar raakt en het schuiven van de vingers over de hals. Het realiteitsgehalte van de weergave wordt volgens mij voor een groot deel bepaald door de nauwkeurigheid waarmee deze onderlinge details van elkaar gescheiden worden. En hoe kleiner de verschillen zijn, hoe natuurlijker de muziek klinkt.
Elk modern hifi-apparaat beheerst de `grote lijnen` van de weergave, maar detaillering en ruimtelijke weergave zorgen voor het onderscheid tussen geluid en muziek. Een favoriete track om dit te testen is het sfeervolle Small Hours van de vorig jaar overleden Schotse muzikant John Martyn. Dit nummer is buiten opgenomen, midden in de nacht, waarbij een P.A. systeem op een klein eilandje in een ondergelopen steengroeve Martyn`s gitaargeluid over het water laat kaatsen met een bijna oneindige natuurlijke reverb tot gevolg.
Er zitten enorm veel ruimtelijke details in deze opname. Een trein die in de verte voorbij rijdt, nieuwsgierig gakkende ganzen, het water dat zachtjes tegen de oever kabbelt. Het is een magische opname, en de combinatie Arcam Solo Neo met de Master luidsprekers bezorgt me kippenvel van genot.
Een vrij extreme torture-test is Thanks To You van Boz Scaggs. Het rollende synthetische laag dat hier in zit gaat echt heel diep, en daarom zijn zowel de vermogensreserve als de controle van een versterker er goed mee te testen. Maar het is tevens een verdraaid lekker nummer, en ook hier geeft de Solo Neo binnen de grenzen van het redelijke geen krimp. De Master luidsprekers staan bekend om het feit dat ze graag strak in bedwang gehouden willen worden. Met een versterker die een beperkte grip op het afgegeven vermogen heeft gaan ze al gauw flodderig klinken en raken details hoger in het frequentiespectrum vertroebeld. De Solo Neo scoort hier uitstekend. Strak, met veel druk, met oog voor detail maar zonder scherpte, ook bij wat luider spelen. Helemaal Arcam, dat had ik in eerste instantie dus goed gehoord...
