De reden om de Axia te behouden is voornamelijk te zoeken in de wijze, waarop het element de muziek presenteert. Snel, rijk aan dynamiek, aangenaam, met een neutrale klankkleur en niet analytisch. Tot op heden heb ik geen plaat kunnen vinden die niet te draaien viel vanwege de opname, de plaatruis, slijtage aan de groef of een andere reden. Slechts de muziek zelf viel soms tegen, maar dat is een kwestie van smaak en stemming op dat moment.
De Axia blijkt door elke groef te sporen (op een testplaat tot 90 µm). Dat zorgt ervoor, dat er nooit extra vervorming te horen is, die wordt veroorzaakt door modulatie. De presentatie is zeer open, met een goed stereobeeld dat ook in diepte presteert en bovendien op de juiste hoogte weet af te beelden. De weergave van de lage tonen gaat diep, al is de ZYX daarin de overtreffende trap. Het middengebied is uitermate zuiver, laat stemmen volop de ruimte, geeft plaats aan heel veel instrumenten. De hoge tonen weergave is puntig en detailrijk (in puntigheid de mindere van de P3, in detaillering de betere, precies omgekeerd t.o.v. de 4D-X).
De Axia is heel melodieus, zoals ik nu hoor, terwijl de Anita Kerr Singers voorbijkomen. Stemmen zijn perfect van elkaar te onderscheiden en vormen een zuiver geheel. Tot een solo-stem naar voren wordt gehaald, dan staat de stem inderdaad meer naar de luisteraar toe. Het herschapen stereobeeld is wijd en vrij van de luidsprekers. Geen stem blijft hangen in de conus. Het orkest losjes op de achtergrond. In de stijl van die tijd, lees: James Last, Mantovani, Dick Bakker en andere romantiek. Jongeren zullen Anita Kerr beschouwen als een fossiel uit de oudheid. Helemaal ongelijk hebben ze niet. De plaat is uit 1972, terwijl iemand als Duffy toen zelfs nog geboren moest worden. Die was uiteindelijk 23 toen ze in 2008 Rockferry uitbracht. Leverbaar op vinyl en cd; de keuze was eenvoudig. Dus draait de dame onder Axia door en laat me genieten van hedendaagse muziek. Ondanks het enorme verschil in de muziek tussen Kerr en Duffy zijn de aftasteigenschappen van de Axia gelijk te noemen. Los, gemakkelijk, veel inzicht in de opname, stem uitstekend, muziek achter de zangeres gepositioneerd.
Fraai evenwicht tussen de hoge, lage en middentonen. Geen schreeuwerigheid, geen scherpte, ook geen (te) afgerond geheel waarin zo gemakkelijk details verloren kunnen raken. De balans is mooi neutraal. De lage tonen beoordelen is lastig, omdat mijn monitors niet zo heel diep gaan. Een subje doet wel iets aardigs, maar is te sloom om hard te kunnen meespelen. Daar moet nog iets beters voor komen. Dat de sub de zaak overduidelijk vertraagt, bewijst mij trouwens twee dingen: de speakers zijn razendsnel in weergave en het Axia element vraagt, eerder eist een zelfde soort snelheid. Ik houd van snelheid, omdat snelheid de muziek dicht bij een live-concert brengt. Je kunt van hoorns en PA-systemen zeggen wat je wilt, de weergave wordt er nooit traag of saai mee. Hetzelfde gaat op voor klassieke live-muziek. Snelheid is dan terug te leiden tot dynamiek. Is de set langzaam, dan zakt het volume al in voordat het ooit zijn maximum heeft kunnen halen.
