Marillion – Seasons End, 1989
Natrappen is ook een kunst. Ofwel: hoe gebruik je een lp-hoes om een sneer uit te delen aan een voormalig bandlid. Zanger en boegbeeld Fish had de band een jaar eerder verlaten, een vertrek waarbij de deur niet bepaald zachtjes werd gesloten. Met Fish vertrok ook de vaste hoesontwerper Mark Wilkinson. Tijd voor een nieuw grafisch imago dus.

Het ontwerp van Carl Glover sluit goed aan bij het titelnummer van het album. Maar in ieder van de vier foto’s lijkt Fish het symbolisch te moeten ontgelden. De joker die uit de lucht valt, de schrijversveer die in de woestijn rondzweeft als symbool van opgedroogde creativiteit… Fish liet zich op de hoes van zijn solodebuut, dat vier maanden later verscheen, ook niet onbetuigd. Zo maakt Marillion-toetsenist Mark Kelly deel uit van the hill, een metafoor voor alles dat de Schotse zanger verwerpelijk vindt. Inmiddels schijnt het weer koek en ei te zijn, gezien de knuffels bij een verrassende reünie vier jaar geleden:

Madonna – True Blue, 1986
Sex sells. Dat hoefde niemand nog aan Madonna Louise Ciccone uit te leggen. Zij liet het de wereld gewoon zien, onder meer met het boek Sex. Maar hoe expliciet ze soms ook voor het voetlicht trad, nooit was ze sensueler als op de hoes van True Blue. En dat terwijl die door Herb Ritts gemaakte foto juist geen borst of bil liet zien! De ogen dicht, de gestifte lippen open en het hoofd in de nek: de suggestie is overduidelijk. Het kettinkje maakt het beeld helemaal af.

Sonny Rollins – Newk’s Time, 1957
Typerende jaren vijftig hoes voor het Blue Note label. De film noir-belichting roept onmiddellijk een beeld op van foute bars die blauw zien van de rook en waar de krukken bevolkt worden door no good drunks, hosselaars en vrouwen waar je moeder je nog zó voor gewaarschuwd had. En laten we het kleine podium niet vergeten, waar jazzmuzikanten hun leed van zich afbliezen.

Tori Amos – Abnormally Attracted To Sin, 2009
Een hoes is meer dan een mooie verpakking. Een beetje ijdel artiest gebruikt het als visitekaartje. Maar ja, wat te doen als de jaren zichtbaar gaan tellen en je nog steeds (petje af overigens) actief bent in de muziek? Toch maar een abstract plaatje op je booklet? Of laat je een vormgever schaamteloos photoshoppen? Tori Amos (1963) kiest al jaren voor het laatste. Gelukkig gaat het niet om de verpakking, maar om de inhoud. En wat dat betreft schopt mevrouw nog steeds kont.

Limb Bizkit - Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water, 2000
Fred Durst vormt een makkelijk doelwit. Niets zou deugen aan de man: zijn uiterlijk, zijn adem, zijn zang, zijn teksten, zijn band en zelfs zijn, kuch kuch, zogenaamd gestolen sekstape schijnt weinig opwekkend te zijn. Met deze smakeloze hoes doet hij zijn reputatie in ieder geval eer aan.