Als het nu ook nog eens een beetje goed wil klinken, zou er maar weinig meer te wensen overblijven, niet? En jawel hoor: de Media Source 200 klinkt absoluut overtuigend. Niet zozeer beter dan de Olive 6HD of de Aurender S10, maar wel anders. Let wel: het gaat hier om zeer subtiele verschillen. Bij een blinde luistertest zijn de drie nauwelijks uit elkaar te houden. Feit is dat de Media Source 200 ronduit indrukwekkend klinkt, en wel zodanig dat er voor zover we weten vandaag eigenlijk geen digitale bronnen zijn die het duidelijk beter doen. En al helemaal niet als je op het op 16 bit en 44.1 kHz houdt.
De werkingsstilte is volledig, en voor het overige hoor je wat er opgenomen is. Niet meer, en ook niet minder. In het album 'Piano Works' van Craig Armstrong is bijvoorbeeld duidelijk de werking van het sustainpedaal te horen. En bij de intro van de live-uitvoering van Jeff Buckley's 'Hallelujah' zijn individuele, gillende vrouwenstemmen waar te nemen. Die hoor je ook wel op mindere systemen, maar op de Meridian kan je bovendien ook vrij nauwkeurig inschatten hoe dicht of ver ze bij het podium vandaan staan.
'One of these days' van Pink Floyd klinkt vuil en smerig – alsof het stiekem The Ramones zijn die je hoort spelen –, maar dat is natuurlijk ook net de bedoeling van die opname. 'Sexy MF' van Prince doet de soul en de zweterige warmte voluit uit de speakers spatten. Sting's 'Englishman in New York' klinkt dan weer onderkoeld. Waarschijnlijk door het gekozen galmtype, dat nogal nadrukkelijk aanwezig is in het nummer.
'Marcia' uit 'The Emissary' van saxbeest Chico Freeman klinkt – als het volume luid genoeg staat en de rest van de set up to the task is – héél live. Ware het niet dat in de studio het volume van de tenorsax getemperd is, zodat de begeleidende akoestische gitaar niet weggeblazen wordt. Altijd fijn dat je de man heel af en toe naar adem hoort happen, en dat je de lucht soms lichtjes door het mondstuk van de sax hoort stromen. We kunnen hier nog een hele poos mee doorgaan, maar het is ons alleszins duidelijk dat de Sooloos geen eigen muzikaal karakter heeft. Je hoort enkel het karakter van de opname.
Twijfels
Zijn er dan helemaal geen minpuntjes? Toch wel. De Control 15 is namelijk te groot en te zwaar om 'm op je schoot te nemen. En dus zit je alsmaar voorovergebogen om 'm te kunnen bedienen. Ook is het best wel fun om zo'n ding op je salontafeltje te hebben staan, maar heb je er al aan gedacht dat je dan een stroomkabel en een netwerkkabel moet zien kwijt te raken? Praktisch is anders.
Dus?
De geluidskwaliteit en de user experience zijn om van te smullen, maar de uitvoering in de vorm van de Control 15 is dat – om praktische redenen – minder. Maar: als je in de plaats van de Control 15 zou kiezen voor de Media Core 200, dan heb je dezelfde user experience – maar dan in je handen, op je iPad – en dezelfde geluidskwaliteit, zonder de nadelen van de Control 15. Daarbij heb je de dubbele hoeveelheid opslagruimte (1 Tb). Uitsmijter: de Media Core 200 kost slechts de helft van de Control 15.
En als die 1 Tb dan toch niet genoeg zou blijken te zijn, dan kan je binnenkort ook een Qnap NAS gebruiken als extra opslagmogelijkheid. Er komt namelijk een app waarmee NAS'en van dit merk als opslagmedium in een Sooloos omgeving kunnen geselecteerd worden.
HiFi.nl plus- en minpunten
+ Magische user interface (elk Meridian Sooloos systeem)
+ Superieure geluidskwaliteit (Media Source 200, Media Core 200)
+ Betaalbaar (Media Core 200)
- Sexy, maar onhandig (Control 15)
Het gamma:
Control 15 (€ 5.950): 500 Gb opslag, streaming, cd drive, 15” touchscreen
Media Core 200 (€ 2.750): 1 TB opslag, streaming: staat rechtop, geen geforceerde koeling
Media Core 600 (€ 8.450): 2 x 2 TB (mirror), streaming, kan zes zones voorzien
Media Drive 600 (€ 3.500): 2 x 2 TB opslag, geen streaming
Media Source 600 (€ 2.450): enkel streaming
Media Source 200 (€ 725): enkel streaming
Volgende week: de Aurender S10
