Bill Gates mocht in het verleden graag opscheppen dat hij met de Macintosh-versie van Microsoft Office meer aan Macintosh-computers verdiende dan Apple zelf. Degenen die graag een gezond Apple zien kunnen inmiddels gerust zijn: er wordt meer dan behoorlijk verdiend aan de iPod en Apple’s eigen accessoires voor het apparaat. Niettemin is er rond de iPod een levendige industrie op gang gekomen die zich heeft gespecialiseerd in toebehoren. Voor een flink deel betreft het accessoires die interessant kunnen zijn voor audiofielen.
Twee witte doornen-in-het-oor zijn de oordopjes die Apple standaard bij de iPod meelevert. Ze klinken vrij scherp en zijn in het midden weinig kleurrijk. Bovendien zitten ze niet bij iedereen lekker. Anderzijds is het witte koptelefoontje hét herkenningsteken geworden voor de kwaliteitsbewuste digitale man –of vrouw, hou me ten goede– van de wereld, en het zal bij velen dan ook niet eens opkomen om de appledopjes in de kast te laten.
Apple, zich goed bewust van de cultstatus van de iPod, speelt op dat sentiment in met een sterk verbeterde versie van de eigen oordopjes (40 euro). Ze worden geleverd met zachtrubberen ‘topjes’ in drie maten, die wél comfortabel zitten en bovendien geluidslekkage in belangrijke mate tegengaan. Fijn voor de laagweergave en ook voor omstanders. Ze klinken goed.
Een nog betere pasvorm bieden de oordopjes van Shure en het in Europa lastig te krijgen Etymotic Research. De doppen van beide merken sluiten het oor nagenoeg perfect af, en vuren hun klanken af op enkele millimeters van het trommelvlies. Dit heeft een aantal grote voordelen. Zo lekt er nauwelijks geluid van buiten binnen, waardoor de muziek gedetailleerder overkomt, en dat al bij lagere volumes. Dat betekent op zijn beurt dat de iPod minder van zijn kostbare energie hoeft te verstoken aan versterking, en spaart bovendien het gehoor. Ze zijn wel absoluut ongeschikt voor gebruik in het verkeer, tenminste voor wie het leven nog niet beu is.
Een ander nadeel is de prijs. De modellen van Shure en Etymotic Research zijn verkrijgbaar vanaf 100 euro, maar prijzen lopen door tot voorbij een avontuurlijke 530 euro(!). Bovendien kan de Amerikaanse consument er bij Etymotic voor honderd dollar op maat gemaakte topjes bij krijgen. Hoe dat laatste zich in Europa laat realiseren, weet ik niet.
Voor wie prijstechnisch niet naar astrale sferen wil opstijgen heeft Sennheiser tegenwoordig ook een serie witte hoofdtelefoons. Het gamma omvat niet alleen oordopjes, maar ook grotere, “ouderwetse” exemplaren met beugel.
Non-conformisten die zich niet gebonden voelen aan de kleur wit hebben het veel makkelijker. Zij kunnen een keuze maken uit de gehele catalogus van reuzen als Sennheiser en good old Sony. Wel is het een goed idee om voor de koop te letten op het rendement van de beoogde hoofdtelefoon. De versterker in de iPod is wat kracht betreft gekortwiekt om aan de Europese regels te voldoen. Dat betekent dat hij een mooi, maar niet al te efficiënt gevaarte als mijn Sennheiser HD-580 slechts met moeite op gang krijgt. Van te voren even proefluisteren is dan ook geen luxe.
Overigens zijn er voor zowel Mac als PC programmaatjes te downloaden die de genoemde volumebeperking opheffen. Ze grijpen in in de software, niet de hardware.
