Begin

Als al het gereedschap onder handbereik ligt is het moment gekomen om echt van start te gaan. Als eerste is de relatief grote hoofdprint aan de beurt. Op deze stevige printplaat moeten een hele berg soldeeroogjes worden gesoldeerd. Deze oogjes dienen ervoor om in een later stadium van de bouw de verschillende bedradingen te bevestigen. Tsjonge zeg, dat valt niet mee. Niet alleen zijn deze soldeeroogjes erg klein, ze laten zich ook moeilijk uit elkaar buigen. Maar de aanhouder wint en na enige tijd zitten alle oogjes netjes op hun plaats. Trots wordt het eerste resultaat nauwkeurig bekeken en ik ben tevreden. Zo, de eerste hindernis is genomen!

Volgende stap is het monteren van de 6 buisvoeten. Dit is geen sinecure want alle lippen moeten tegelijkertijd door de gaatjes in de printplaat worden gestoken en er hoeft maar één lipje verbogen te zijn of …! Na wat nauwkeurig richten van de lipjes zitten toch nog redelijk snel de voeten op hun plaats. Ter controle plaats ik nu de print in de behuizing en controleren of de buisvoeten netjes door de openingen van de behuizing kunnen. Gelukkig is dit het geval en kan ik de buisvoeten netjes vast solderen. En zo verdwijnt de ene serie onderdelen na de andere op de printplaat.

Hmmm, dat gaat best goed denk ik bij mijzelf. Na de 14 hoofdstukken van de overigens uitstekende handleiding te hebben doorlopen is de hoofdprint klaar en kan ik beginnen met de eindmontage. De hoofdprint verdwijnt nu definitief in de kast en de twee zware uitgangstransformatoren worden op hun beurt bovenop de kast bevestigd. Het silhouet van de versterker krijgt nu langzaam zijn vorm.

Nu is het de beurt aan de eerste bedrading om vanuit de twee trafo’s gedeeltelijk richting hoofdprint te verdwijnen. Het andere deel bevestig ik aan de luidsprekerklemmen. Vooral deze laatste vereisen behoorlijk wat hitte voordat de soldeer uiteindelijk smelt en bezorgd kijk ik naar de kunststof behuizingen van de fraaie WBT klemmen. Gelukkig geen schade, maar dit is toch wel een lastig onderdeel. Later blijkt dat het monteren van de volumeregelaar nog veel moeilijker is. De 6 draden die op de kabellipjes moeten worden gesoldeerd, zitten hinderlijk dicht op elkaar en eigenlijk kom je twee extra handen tekort, maar met wat kunst en vliegwerk wordt ook deze hindernis genomen.

Het monteren van de lange assen voor de ingangskeuzeschakelaar daarentegen is goed te doen en met het nodige geduld zit ook de draaiknop voor de ingangskeuzeschakelaar op het front mooi gelijk afgesteld met de schakelaar intern in het apparaat. Door de concentratie heb ik inmiddels alle contact met de buitenwereld verloren en bemerk tot mijn schrik dat het al weer erg laat is geworden.

De volgende dag nadert met rasse schreden de ontknoping van het montagedeel. Als laatste wordt de forse voedingstrafo in de kast ondergebracht en de bedrading vast gesoldeerd. Wat is die bedrading stug zeg. Omdat het apparaat inmiddels behoorlijk vol met allerlei onderdelen zit is het oppassen dat je met de gloeiend hete soldeerbout tijdens het solderen geen andere kwetsbare onderdelen raakt! Zo, nu nog even de twee ledjes aanbrengen en de bedrading met krimpkous wegwerken en plotseling is ‘ie klaar!

Heel zorgvuldig loop ik alle verbindingen na en gelukkig kan ik in eerste instantie geen fout ontdekken. Het geheel ziet er keurig uit en ik heb er best wel vertrouwen in. Toch langzamerhand wel wat zenuwachtig geworden monteer ik de dikke bodemplaat op de onderkant en plaats voorzichtig de zes buizen (met stoffen handschoenen welke voorkomen dat het vet van je handen niet in het glas van de buizen kan inbranden) in de buisvoeten. Dit gaat toch wel met enige kracht gepaard, maar wees gerust, de buizen blijken veel meer te kunnen hebben dan je zou verwachten van zo’n glazen constructie. Als laatste stap bevestig ik het netsnoer en steek de stekker in het stopcontact.

Met klamme handen en het prevelen van een schietgebed haal ik de netschakelaar over… Erg opgelucht zie ik dat de rode led oplicht en langzaam beginnen alle buizen gelijkmatig te gloeien. Wauw, wat een schitterend gezicht zeg, al die buizen die een warme gloed verspreiden. Hier doe je het tenslotte allemaal voor. Tot mijn schrik prikkelt een doordringende elektronicageur mijn neusgaten maar er is gelukkig nergens rook te zien! Na een poosje aanstaan verdwijnt deze zware lucht. Het lijkt er op dat dit prima verloopt en vol spanning haal ik de tweede schakelaar over van standby naar “aan” en ook deze (gele) led licht vriendelijk op. In de eindbuizen voegt zich nu een subtiele blauwe gloed bij het overige schijnsel en zo laat ik het apparaat nog eens 15 minuten aanstaan. Ook nu gaat alles zoals het hoort en al snel constateer ik dat ik er een kacheltje bij heb want het apparaat geeft behoorlijk wat warmte af.

Nu wordt het tijd om het apparaat op de rest van mijn audioketen aan te sluiten en voorzichtig sjouw ik het 15 kilo zware apparaat naar mijn audiorack waar de loodzware Duson eindversterker zijn plaats mag afstaan aan het veel kleinere Vanderveen buizenbakje. De zware WBT luidsprekerklemmen op de UL40-S2 zijn een genot om mee te werken en kunnen de dikste verbindingen aan. Ook de vergulde cinchaansluitingen geven geen problemen en bieden een goede houvast aan de toch forse Siltech Forbes Lake interlinks. Ook nu weer herhaal ik de inschakelprocedure maar aangezien de versterker nog helemaal niet is afgeregeld ben ik nog behoedzamer. Wat voor geluid verschijnt er zo uit mijn luidsprekers?! Ik ben benieuwd…