De setup van de platenspeler is kinderlijk eenvoudig. Uitpakken, zorgen dat hij min of meer waterpas staat, de kenmerkende rode Rega tape van de arm verwijderen (hoeveel kilometer van dat spul zouden ze in al die jaren wel niet gebruikt hebben?) en het los meegeleverde contragewicht strak tegen de speciaal hiervoor op de arm aangebrachte stootring schuiven. Het geheel is zo ontworpen dat hiermee een kloppende naalddruk wordt bereikt voor de OMB5e. De magnetische antiskating stond ook al keurig ingesteld. Ik was letterlijk binnen vijf minuten in mijn collectie aan het grasduinen op zoek naar ‘de eerste plaat’.
De keuze viel op de Nederlandse band Solution, het album Cordon Bleu. Niet alleen verschrikkelijk lekkere muziek (een mengeling van jazz, rock en pop met een afwisseling van lekkere uptempo nummers en fraaie ballads), maar vanwege de lang aangehouden akkoorden op het Hammond-orgel ook zeer geschikt om de gelijkloop te beoordelen. Nou, dat viel niet tegen... De gloednieuwe Ortofon klonk weliswaar nog een beetje stroef, maar nog voor het eind van het eerste nummer zakte ik al onderuit in de bank, met de iPad werkloos op schoot, alleen maar genietend van de muziek. De ritmische samenhang van de complexe composities was uitstekend, de tonale weergave was verrassend rijk, gedetailleerd, met voldoende laag en een redelijk open middengebied, maar wat me het meest opviel was de muzikale ‘drive’ die deze goedkope platenspeler aan de muziek weet te geven.
Klassiek - in dit geval een fraaie uitvoering van Händel’s Orgelconcert in Bes grote terts Op. 7 No. 1 door Ton Koopman en het Amsterdams Barok Orkest op het Erato label - was zeer aangenaam, met een riante ruimtelijke weergave en weer die uitstekende timing. Toen ik deze opname een paar dagen later met een wat meer ingespeeld element nogmaals onder de naald doorjoeg vielen de rust in de weergave en het stabiele beeld op. Niet van het niveau dat ik met mijn eigen speler gewend ben, maar veel beter dan ik had verwacht in deze prijsklasse.
Jazz tenslotte, een kostbare 220-grams audiofiele persing van Cleopatra’s Dream van het David Hazeltine Trio waarop composities van de grote Bud Powell worden gespeeld. Het nadeel van erg dikke plakken vinyl is dat ze op een minder goede platenspeler snel duf of zelfs doods klinken, alsof alle ruimtelijke informatie wordt geabsorbeerd voor hij de naald bereikt. Dat viel hier enorm mee, zozeer zelfs dat bij de gelijknamige openingstrack de geest van de componist in de ruimte leek te verschijnen, goedkeurend knikkend op de maat van zijn swingende bop-muziek.
