McIntosh MA12000: testomgeving
We hebben verschillende setjes luidsprekers gebruikt. We hadden een paartje Sonus faber Lumina V voorhanden vanwege een recensie over deze vloerstaanders. Binnenkort zal een recensie over de Sonus faber Lumina V op dit medium verschijnen. Verder heeft de MA12000 afwisselend dynamische vloerstaanders type Premium 7 van het Zwitserse Piega en elektrostatische luidsprekers van het Britse Quad type ESL63 aangestuurd. Digitaal muzieksignaal werd aangeleverd door een door Magna Hifi gemodificeerde Sonos Connect. Analoog muzieksignaal kwam van een Wadia 321 DAC die digitaal muzieksignaal van dezelfde gemodificeerde Sonos Connect kreeg aangeleverd.
Op voorhand kunnen we vast verklappen dat de interne DA-converter van de MA12000 van hoge kwaliteit is. Het verschil tussen muziek vanaf de Wadia 321 DAC of rechtstreeks vanaf de Sonos Connect was verwaarloosbaar. In beide gevallen hoorden we met name de klank van de MA12000 zelf. En dat is waar we het nu over gaan hebben.
McIntosh MA12000: klank, niet helemaal neutraal, wel heel gemoedelijk, helder en putdiep
Vrij snel na aanvang van het eerste stukje muziek denken we onwillekeurig terug aan de MA7200 die ongeveer tweeëneenhalf jaar geleden op dezelfde plek stond. Over de MA7200 schreven we destijds o.a. het volgende: “Wie op zoek is naar een analytisch en puntig geluid, zoekt dat tevergeefs bij de MA7200. De klank is transparant maar heeft tegelijk een licht vleugje warmte over het hele frequentiespectrum. De afzonderlijke muziekinstrumenten lijken vooral met elkaar samen te werken in plaats van hun eigen positie op te eisen. Dit neemt overigens niet weg dat instrumenten of stemmen goed afzonderlijk waarneembaar en plaatsbaar zijn.” Het geluid van de MA12000 doet sterk denken aan het geluid van de MA7200. Dat mag geen verassing zijn want beide modellen komen uit dezelfde fabriek en zijn gebouwd volgens dezelfde ontwerpfilosofie.
Net als de MA7200 klinkt de MA12000 dus niet analytisch en puntig, maar net niet neutraal en met een klein vleugje ronding. De ronding leidt niet tot wolligheid. Tot op zeker hoogte mogen we wel spreken over “de typische McIntosh-klank”. Maar er zijn ook verschillen. De MA12000 duikt verder de diepte in. De laagweergave is niet zo punchy en strak als van de klasse A eindversterkers van Pass Labs die in de luisterruimte wonen. Net als bij de MA7200 doet de laagweergave van de MA12000 ons denken aan de laagweergave van een hele dure buizenversterker. De eindtrappen van de MA12000 hebben echter geen buizen in het circuit.
Nee, de laagweergave is niet zo strak en punchy als van de klasse A versterkers die we gewend zijn, maar de MA12000 duikt niet alleen dieper dan de MA7200 maar ook iets dieper dan de klasse A set van Pass Labs. Dat hebben we nog niet eerder gehoord en de MA12000 doet het zonder uit de bocht te vliegen. We kiezen “Something Real” van het album Believe In Nothing van doommetalband Paradise Lost. De slagen op de bassdrum en de noten van de basgitaar rollen beheerst maar een beetje dreigend en onheilspellend door de kamer. Toch is de laagweergave niet punchy maar relaxed. Onwillekeurig denken we aan de keer dat we een grote Amerikaanse auto bestuurden op een vrijwel leeg stukje Amerikaanse snelweg. Deze auto had niet de beste wegligging in zijn klasse, maar de ontspannen besturing en het bedieningsgemak zijn eigenschappen waar we nog steeds in positieve zin aan terugdenken. Hmmm, deze analogie dekt niet helemaal de lading. Auto's en versterkers zijn immers heel verschillende dingen. Wat we bedoelen te zeggen is dat de MA12000 met zijn klank een heel ontspannen gevoel oproept. Duwt de MA12000 het onderste laag met opzet een beetje omhoog? Misschien, we hebben geen meetmicrofoon en bijbehorende spullen voorhanden, maar als de ingenieurs van McIntosh de laagweergave van de MA12000 een extra zetje hebben gegeven, hebben ze dat op een subtiele en gecontroleerde wijze gedaan. Het is even wennen, maar het klinkt gewoon lekker.
We spelen “Trains” van Porcupine Tree's album In Absentia. De klank van dit album heeft een lichte koelte maar detailniveau en dynamiek zijn zeer hoog en de lage tonen zijn punchy. Het kleine randje warmte van de MA12000 klinkt zeer aangenaam, wellicht omdat dit ook een beetje tegenwicht geeft aan de koelte in de opname. Wederom lijkt de MA12000 niet een soort anatomische correcte weergave te willen geven, maar bovenal een plezierige en aangename klank zonder daarbij details en muzikaliteit in te leveren. De akoestische gitaar aan het begin van Trains klinkt realistisch en sleurt ons meteen mee. Als de teller op 1:06 min staat, neemt een elektrische gitaar de melodielijn over en valt de drummer bij. De gitaar klinkt smeuïg en we zijn onder de indruk van de heldere klank van de bekkens. Bij 3:20 min nemen de klakjes van een tapdanser het even over van de drummer. De klakjes klinken droog en een beetje op de voorgrond, de meespelende gitaar heeft juist een beetje galm en staat iets verder naar achteren. De MA12000 brengt alle details naar boven en verhult niets.
We laten ons meevoeren door de viool van Janine Jansen en spelen het eerste stuk van haar album 12 Stradivari getiteld “Dans Espagnole”. Jansen staat op de voorgrond en haar viool klinkt helder en scherp en heeft tegelijkertijd een klein randje warmte. De begeleidende piano staat achter haar en de lage noten van de piano klinken donker. De hoge noten van de piano klinken helder, maar de piano komt niet op de voorgrond. Het is duidelijk wie in deze productie de eerste viool speelt. In het nummer “Midnight Bells” van hetzelfde album mag de piano meer op de voorgrond komen. De piano klinkt realistisch. De MA12000 gaat weer heel ver de diepte in. De resonantie van de lage tonen in de kast van de piano is bijna tastbaar.
De MA12000 gaat in alle opzichten een stapje verder dan de MA7200. Dat maakt de MA7200 geen slechte versterker. De MA12000 zet gewoon de puntjes op de i. Dat mag ook worden verwacht want de MA12000 is ruim twee keer zo duur. De weergave van lage tonen is indrukwekkend. De MA12000 heeft de spierballen van een brute gewichtheffer en tegelijkertijd de fijnmotoriek van een horlogemaker. Er kan een wereld opengaan voor wie nooit eerder de gelegenheid heeft gehad om met zijn favoriete muziek naar een versterker van McIntosh te luisteren.
De buizen in de voortrap van de MA12000 geven een licht gloed aan de klank en het randje warmte van de MA12000 is een fractie groter dan van de MA7200. De MA12000 heeft echter niet de typische warme klank die we zo nu en dan hebben waargenomen bij een buizenversterker. De buizen spelen wel een rol als het gaat om de vloeiende en heldere klank. Wat de MA12000 echt veel beter doet dan een buizenversterker is lage tonen weergeven. Hier spelen de halfgeleidereindtrappen de grootste rol. Buizenversterkers blinken vaak uit met hun weergave van hoge tonen en middentonen en vrijwel nooit met de weergave van lage tonen. De MA12000 is heer en meester in de weergave van lage tonen. Tijdens de testperiode zijn we diverse keren de tijd vergeten en te laat naar bed gegaan.
McIntosh MA12000: conclusie
De MA12000 van McIntosh is een grote vriendelijke reus. Hij heeft de spierballen van een brute gewichtheffer en tegelijkertijd de fijnmotoriek van een horlogemaker. De klank is net niet neutraal en heeft een kleine randje warmte en gloed. De laagweergave gaat putdiep, Middentonen en hoge tonen klinken helder en realistisch. “Warme nuances gecombineerd met brute kracht,” zo karakteriseert McIntosh de MA12000. Dit kunnen wij volledig onderschrijven. De luisteraar wordt uitgenodigd om zijn muziekverzameling opnieuw te ontdekken en de tijd te vergeten.
Adviesprijs McIntosh MA12000: 17.999 euro
