Gelukkig toeval
Ishiwata zag een kans om die nederlaag om te buigen: “Het management en ik zaten in een restaurant in London, en er werd geklaagd dat er een magazijn met tweeduizend apparaten afgeschreven zou worden. ‘Wacht even’, zei ik toen, ‘we gaan ze niet weggooien’. Ik stelde voor dat ik die tweeduizend spelers onder handen zou nemen en zou tunen, en dat we ze daarna als limited editions zouden uitbrengen. Wat klopte, want we hadden er echt maar tweeduizend van. Ik stuurde één van de aangepaste spelers naar de pers en die was lovend. Voor dat je het wist, waren alle tweeduizend in twee weken weg.” Voor liefhebbers van hifi-geschiedenis: deze eerste limited edition was de Marantz CD-45. Marantz was toen nog, anno 1986, onderdeel van Philips. Inmiddels is het merk (na wat omzwervingen) goed ingenesteld bij de D&M Holding.
Ondertussen is Ishiwata de ‘brand ambassador’ van Marantz, wat hem vaak vooraan op een podium plaatst om over het legendarische merk te praten. En dat doet de in België woonachtige Japanse ingenieur heus niet enkel in de Benelux, haast hij zich te zeggen. “Neen, ik reis heel de wereld af. Ik doe deze show ook in andere landen. Maar ik vind het nog altijd heel leuk om nieuwe mensen te ontmoeten.”
Hoewel er sinds die eerste limited edition CD-45 nog speciale edities volgden – onder andere in de vorm van KI-edities, voor ‘Ken Ishiwata’ – is een dertigste verjaardag toch iets speciaals: “We wilden iets bijzonders en we besloten om deze 14-reeks te doen.” Voor wie Marantz wat minder goed kent, de stereotoestellen aangeduid met twee cijfers behoren tot hun premium-lijnen. Hoe lager het tweedelige cijfer, hoe meer high-end. Momenteel geldt de PM11S3 als het allerbeste en krachtigste bij Marantz, terwijl de PM14 een versterker is die toegankelijke topkwaliteit biedt.
De special editions omvatten deze keer echter niet enkel een versterker (de PM14SE), maar ook een bronapparaat (de SA-14SE). Het slikt schijfjes, tot SACD’s toe, maar is bovenal ook een DAC en netwerkspeler in vermomming. “Tegenwoordig draait het niet langer rond discs, heel wat mensen downloaden ook. Dus dit apparaat kan ook aangesloten worden op een netwerk of aan een computer”, legt Ishiwata uit. “Voor deze special edition wilde ik dat hoge resolutiebestanden afgespeeld werden, naast de conventionele cd-kwaliteit.”
Bij zijn demo’s zie je Ishiwata vaak een laptop met digitale bestanden als bron gebruiken. Soms zijn het lossless FLAC-bestanden, soms DSD. Een analoge purist is hij dus niet, al is hij er zeker niet tegen. “Luister, mensen kunnen geen digitaal verstaan, wij hebben analoog nodig. Dus ook digitale bestanden moeten worden omgezet naar een analoog signaal dat door luidsprekers wordt afgespeeld. Dan draait het allemaal over een goede omzetting van digitaal naar analoog. Waarom we met digitaal werken? Gewoonweg omdat er geen analoge formaat bestaat waarbij de kwaliteit over tijd behouden wordt. Eigenlijk geven we een voorkeur aan analoog omdat je dan veel minder processing nodig hebt. Maar het gaat niet.” Dat Ishiwata als echte muziekliefhebber veel vinyl heeft staan, daar moet je niet over twijfelen. “Ik heb 8.000 lp’s of zo.”
