“Als het eerste nummer begint, gaat mijn hart vaak sneller kloppen. Bij mooie muziek krijg je toch kippenvel, ook al sta je strak van de spanning omdat je moet fotograferen. Die spanning is de laatste jaren wel wat toegenomen. Je mag soms niet meer voor bij het podium en je krijgt bijna geen tijd meer, hooguit drie nummers. Op zo’n moment schiet je dus alles wat los en vast zit. Er zijn zelfs artiesten waarbij je maar één nummer of slechts twintig seconden mag fotograferen, zoals bij Beyoncé. Anouk is ook erg vervelend voor fotografen. Vind ik jammer, want ik ben fan van haar.”
foto: Marcel van den Bergh
Vrijheid
“U2 en Bono, die begrijpen de fotografen tenminste. Bij hen krijg je alle vrijheid, dan maak je dus betere foto’s, wat veel beter voor de pr is. We mochten de laatste keer zelfs bij U2 op het podium staan. Ook Marco Borsato snapt hoe het werkt; je krijgt van hem alle ruimte. Hij krijgt er namelijk op maandagochtend een mooie foto op de cover van De Volkskrant voor terug. Van de andere kant is het ook niet gek dat we niets meer mogen. Er staan tegenwoordig veertig fotografen voor een podium, veel te veel. Er staan zelfs mensen met klikklakcameraatjes tussen.”
Mythe
“Wat ik niet begrijp is dat ze de regels niet aanpassen: waarom niet de laatste drie nummers fotograferen? Visueel is de climax van het concert vaak veel mooier. Een bezwete James Brown aan het einde van een concert is toch veel mooier? Het gaat me puur om concertfotografie. Buiten het concert om fotograferen, daar hou ik niet van. Heb daar ook niet zo’n goede ervaringen mee. Zo moest ik een keer Chris Martin portretteren. Maar die had helemaal geen zin en deed bot. Als fan van Coldplay stelde hij me toch wat teleur. Ik deed ook maar mijn werk. Bij een concert van Nick Cave van Düsseldorf liep ik Cave toevallig backstage tegen het lijf. Hij stond er zo mooi met zijn sjekkie. Ik heb geen foto gemaakt, omdat ik bang was dat hij verkeerd zou reageren. Ik wil de mythe niet doorbreken.”
