Vanaf dag één dat de voorversterker aangesloten werd op mijn hifi-systeem werd er –zoals gewoonlijk- veel vinyl gedraaid. Teufel rept vaak over nostalgie en herontdekken van oude platen, maar voornamelijk nieuw materiaal kwam voorbij. Ik verbond mijn Thorens TD147 Jubilee, die onlangs door Audio Selectief voor mij geweldig is gereviseerd en voorzien is van een Goldring Eroica LX element, met de MC-ingang op de Teufel PhonoStation 1. De gebruikte kabels naar mijn referentieset waren van respectievelijk QED en InAkustik.

De PhonoStation 1 is een tikje aan de warme kant, zo blijkt als ik Elbow’s The Seldom Seen Kid draai. Het laag is –zoals Teufel ook belooft- aanwezig en lijkt boven 200 Hz iets te worden aangedikt. De stem van Guy Garvey komt los van de muziek, staat goed tussen de luidsprekers in maar komt niet heel ver naar voren. De phonotrap weet het geheel een romantisch sausje mee te geven, wat prettig luistert. Van scherpe klanken kan ik het kleine apparaat niet betichten en Teufel’s ruisvrije weergave wordt in elk geval zeker bewaarheid.

Ook jazz komt evenzo op me over. De op Music On Vinyl heruitgegeven versie van Miles Davis’ Bitches Brew klinkt uit mijn speakers. De trompet van Miles is aanwezig maar minder goed plaatsbaar en het muzikale geheel wordt wat aangedikt in het sublaag. In diepte en stage is de Teufel geen extreme uitblinker, maar mijn notitieblok laat zien dat de weergave op dit gebied door mij als ‘netjes’ werd geclassificeerd tijdens de luistersessie. Fijndynamiek en microdetaillering scoren helaas minder goed, hoewel dat gezien de prijsklasse van de Teufel PhonoStation 1 niet onlogisch is.

Met wat ruigere muziek kan de phonotrap lekker uit de voeten. Metallica’s S&M klinkt door de eigenschappen van de Teufel eigenlijk niet verkeerd en weet redelijk te blijven boeien. Zo is de snellere track Battery op dit album voorzien van veel groefinformatie en de Teufel pakt dit vrij goed op. Heel af en toe neigt het apparaat wat in te zakken in de hogere regionen alsof er teveel informatie moet worden verwerkt, maar pikt de draad snel weer op. Holografie is geen noemenswaardige eigenschap van de Teufel, maar saai of juist schel klinkt het geheel in elk geval niet.

Marketing versus de luistersessie: de uitspraak.
De Teufel PhonoStation 1 mikt op een publiek dat ergens op zolder nog een oude platenspeler heeft staan en daar weer gebruik van wil maken. Dat mag best wat breder. De Phonostation 1 is namelijk ook een prima partner voor budgetspelers en nieuwe platenspelers die zich vooral richten op de jeugd met een computer. Een usb-verbinding mist de Teufel wel, maar nieuwe platenspelers uit de door Teufel beoogde partnerklasse zou dit wel eens kunnen bezitten. En voor die mensen zou deze phonotrap wel een fijne partner kunnen zijn.

De term High End is voor dit apparaat te hoog gegrepen, maar muzikaal gezien mag ik de PhonoStation 1 niet afserveren. Het apparaat is vrij van ruis, compact en biedt best wel plezier. Ideaal voor het herontdekken van een platencollectie of voor de eigenaar van een nieuwe (usb-)platenspeler met een simpel ingebouwde voortrap. Want daar is best wat verbetering mogelijk, Numark, Reloop, Akai, Lenco en soortgenoten! Wie meer muzikaliteit zoekt in een lage prijsklasse geeft geld uit aan bijvoorbeeld de PP-3 van Nad, maar voor nog geen tachtig euro kan ik geen directe concurrent verzinnen. En dan krijgt de Teufel PhonoStation1 niets anders dan een aanbeveling, waarvan akte.

Aanvullende informatie:

Teufel PhonoStation 1: 79,99 euro, verkrijgbaar in zwart.