Alison Krauss is eindelijk weer terug met haar band Union Station. Met het nieuwe album Arcadia klinkt ze rootsier dan ooit.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Alison Krauss & Union Station

Van het éne roots-album naar het andere, het lijkt een kleine stap, maar deze is best groot te noemen. Vorige maand hadden we hier Bounce of Grace van de Friese band Seewolf in de spotlight, met zijn Bildtse indie-bluesrock in de hoofdrol. Deze week gaan we met het nieuwe album van Alison Krauss & Union State naar heel andere rootsmuziek. Het zevende album Arcadia heeft zijn roots diep in de bluegrassmuziek van Tennessee. En ja, daar bestaat die traditionele muziek al een hele tijd.

Verwacht bij bluegrass geen spannende ontwikkelingen in de muziekstijl, het is met recht traditionele muziek te noemen. Ook bij Krauss en haar begeleidingsband Union Station is het nou niet zo dat het éne album veel verschilt van het andere. Ik heb het vorige album Paper Airplane er nog maar even bij gezocht. En verrek, die is alweer van 2011. Het is dus maar liefst veertien jaar geleden dat Krauss met deze band iets heeft uitgebracht!

Niet dat Krauss heeft stilgezeten. De inmiddels 53-jarige zangeres en violiste debuteerde al op haar zestiende en is sindsdien actief met verschillende bands en artiesten, maar ook solo. Het meeste opzien baarde haar samenwerking met ex-Led Zeppelin zanger Robert Plant, waarmee ze in 2007 de wereld verraste met het album Raising Sand. Daarop te horen een ingetogen zingende Plant, met dit keer niet naast hem een op gitaar scheurende Jimmy Page, maar Alison Krauss op de fiddle. Ik vond het destijds een bijna net zo’n opzienbarende combinatie als die van Isobel Campbell (van Belle & Sebastian) met Mark Lanegan (van Screaming Trees). In 2021 kwamen Krauss en Plant met een vervolg, Raise the Roof, waar iets langer aan gewerkt leek te zijn.

In de tussentijd deed Krauss nog mee als gastmuzikante op een album van Def Leppard en op albums van hier minder bekende country muzikanten als Katy Rusby en Carter Faith. Kennelijk was het na zo’n lange periode van uitstapjes toch eens tijd om het ouwe vertrouwde honk van Union Station weer eens op te zoeken. Op Arcadia vind je muziek die Kraus het meest aan het hart ligt: die van de fiddle en de bluegrass. Die muziek zit haar als gegoten. Het is een genre of stijl die we hier in Nederland niet echt kennen, of waar alleen bekende namen als Tim Knol en zelfs Douwe Bob zich wel eens aan wagen. Deden ze dat maar vaker, want het lijkt de ideale muziekvorm om mooie verhalen in te vertellen.

Die verhalen gaan bij Krauss en co over lang vervlogen tijden, maar net zo zeer over het hier en nu. 'Looks like the End of the Road’ lijkt over de nu zittende leider van de United States of America te gaan, waarin Krauss duidelijk laat merken welke richting haar land uitgaat: de verkeerde.  De stem van Krauss is kraakhelder en oh zo mooi. En als die stem je dan even mocht gaan vervelen – hetgeen ik mij overigens niet kan voorstellen – dan neemt een van de mannelijke bandleden het over voor een nummer.

Het is mooi dat Alison Krauss eindelijk weer teruggekeerd is bij haar Union Station. Zodat we ons weer eens kunnen onderdompelen in die heerlijke rootsmuziek.