Over eerdere albums gesproken: duetten en samenwerking met andere grote namen lopen als twee rode draden door je leven. Is Zucchero een soort teamspeler?
,,Nee, dat niet. In essentie ben ik iemand die zijn eigen ding doet. Ik ben begonnen als saxofoonspeler in een band, rhythm and blues. Op een gegeven dag werd de zanger ziek en ik bleek de enige die de tekst uit zijn hoofd kende. Zo ben ik er letterlijk  per ongeluk ingerold. En kennelijk ging dat zo aardig dat het zo is gebleven. Ook mijn samenwerking met andere namen uit de muziekwereld heb ik niet zelf gepland. Op mijn eerste album stond een nummer – Dune mosse – dat een perfecte balans was van blues en Italiaanse melodie. Miles Davis was in mijn land en hoorde het op de radio. Hij vond het kennelijk zo goed dat hij Dune mosse  wilde spelen. Daar begon het mee. We werkten tijdens concerten samen. Toen kwam Eric Clapton me in Milaan een keer opzoeken om wat af te spreken.”

foto: Ari Michelson

Dus zij benaderden jou?
,,In het begin absoluut. Dat moet ook wel, want het kwam niet eens  in me op om een Miles Davis of Eric Clapton op te bellen. Dat durfde ik helemaal niet. Zucchero die naar Miles Davis belt? Ik hoor hem al denken: ‘Wie?’ Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Vergeet niet, pas toen Clapton me vroeg om mee te doen tijdens een Europese tour  kwam ik voor het eerst buiten Italië. Daarna begon het te rollen. Paul Young vroeg me om ‘Senza una Donna’ met hem te doen, een song die ik vijf jaar eerder had geschreven. Dat werd een grote hit. Ik denk dat al die artiesten toen zoiets hadden van: als we iets in Italië willen doen, is Zucchero the man.”

Paverotti

,,Op den duur durf je natuurlijk wel meer. Ik heb ooit wel zelf Paverotti gebeld om Miserere te doen. Bocelli is weer een ander verhaal. Die heb ik zelf ontdekt en toen zijn we samen op pad gegaan. Het is duidelijk dat ik wel graag met mensen heb samengewerkt om nieuwe wegen in de muziek te verkennen. Ik ben gek op rock. En blues. Maar er zit ook iets in me dat van Puccini houdt. En Verdi. Ik ben opgegroeid in hetzelfde gebied als Verdi en ik woon nu op de plek  waar Puccini vandaan kwam. Toscane. En ik hou daarom van experimenteren. Met Paverotti bijvoorbeeld, gospel en opera samen. Dat heeft ook een jaarlijks gebeuren opgeleverd ‘Paverotti and friends’ waarbij ik de rock artiesten verzamelde en hij de grote opera namen. Een geweldige mix.”

Het zijn niet altijd namen die bij het grote publiek bekend zijn. Toch klikt dat vaak geweldig. Neem bijvoorbeeld Cheb Mami en Solomon Burke op ‘Zu&Co’.
,,Cheb Mami komt uit Algerije. Een fantastische stem en hij zingt in het Arabisch. Dat combineerde geweldig goed in de song. Salomon Burke is de King of Soul, we kennen elkaar al jaren. Wat ik zelf erg leuk vond om te doen was de Mexicaanse band Mana, hier niet zo bekend, maar gigantisch in heel Zuid-Amerika. Ze hebben eerder ook met Santana gewerkt en ‘Corazon Espinado’ opgenomen. Dat kent iedereen weer wel.”
 ,,Dus ja, ik mag graag samenwerken, maar op dit nieuwe album sla ik andere wegen in. Ben ik gewoon helemaal mezelf. Het werkt intiemer. Deze songs wil ik ook niet met anderen samen doen, want dat is even een gepasseerd station. Ik zie Zu&Co als mijn hoogtepunt in het vorige decennium. Net als ik in het decennium daarvóór als eerste popartiest in het Kremlin speelde. Dat zijn twee afgesloten periodes. Tijd om een nieuw boek open te slaan. Met ‘Fly’ laat ik horen waar ik de komende tijd heen wil. Ik wil gewoon weer mijn muziek schrijven. Niet persé een hit scoren.”
,,De muziekbusiness is veel te veel een marketing verhaal geworden. Soms heeft het allemaal weinig met muziek te maken en gaat het eerder om de cijfers. Die concurrentiestrijd wil ik helemaal niet aangaan. Dan maar geen nummer één op de charts. Who cares? Dat heb ik al gedaan. Ik wil mijn muzikale leven verder invullen als – pakweg – Van Morisson. Niet achter hits aan jagen. Muziek is het belangrijkste in mijn leven en daar moet je niet mee sjoemelen.”