Zijn spijkerjack, versleten jeans en ‘tsunami’ kapsel detoneren krachtig met de poepchique ambiance van het Amsterdamse Grand hotel. En zo hoort dat ook. We hebben hier uiteindelijk te maken met een rocker oude stijl. Zucchero is in Nederland.
foto: Ari Michelson
Op hetzelfde moment zijn er verdeeld over het grachtenpaleis van marmer en pluche kennelijk allerlei andere bijeenkomsten op hoog niveau aan de gang. Terwijl we samen met Zucchero de hal doorkruisen op weg naar zijn suite zien we beide wenkbrauwen van een rijk gedecoreerde politieofficier in een flits omhoog bewegen en daarna - luttele meters verderop - het gezicht van financieel topman Docters van Leeuwen in de ‘wat heb ik nou aan mijn fiets hangen’ stand verspringen.
Ze herkennen de wereldvermaarde muzikant niet. En eerlijk gezegd moeten we zelf ook twee keer kijken om in de doordeweekse Adelmo Fornaciari (zonder hoed) de man te herkennen die met zo ongeveer elke grote zanger ter wereld heeft samengewerkt. Overal ter wereld.
Zucchero is opmerkelijk relaxed. En dat geldt naar onze smaak trouwens ook voor de sfeer op zijn nieuwe album ‘Fly’. Zucchero: ,,Vind je het té rustig? Nee, toch? Ik ga met Fly terug naar mijn roots. Ik wilde dit album net als vroeger aanpakken. Gewoon een gitaar en mijn stem. Geen elektronische trukendoos. De melodie moest puur blijven. De nummers zijn ontstaan achter mijn piano thuis. En buiten, met een gitaar onder een boom. Toen Don (producent Don Was, red.) het materiaal voor het eerst hoorde, begreep hij gelukkig ook meteen waar ik heen wilde. Puur blijven, met fantastische muzikanten en echte instrumenten. Toen zijn we in Los Angeles met de opnames begonnen, is de sfeer van de oorspronkelijke demotapes goed vastgehouden.”
Als we even mogen tegenstribbelen: een nummer dat er wat dat betreft enorm uitspringt, is de Italiaanse versie van Salty Dog. Een toppertje, dat wel, maar hoe past dat in het verhaal?
,,Ik ben altijd een geweldige fan geweest van dat nummer én Procol Harum. Het is zo’n song die door een ander is geschreven, maar die me toch het gevoel geeft dat hij helemaal van mij is. Ik wou in elk geval dat ik het zelf had gedaan. Het heeft een geweldige melodie. Een beetje Italiaans dramatisch zelfs. Daarom heb ik het ook in het Italiaans gezongen. En niet, zoals ik wel vaker doe, met korte stukjes Engels erin. Don vond ook dat het iets nieuws en exotisch aan een befaamd nummer geeft. En de oorspronkelijke tekst klinkt trouwens wat al te gedeprimeerd, acid.”
Nu we het er toch over hebben: waarom vermeng je trouwens zoveel Engels door de Italiaanse teksten? Omdat de kans dan wat groter is dat het in andere landen op de radio wordt opgepikt?
,,Nee, dat laatste zeker niet. Het zijn meestal maar een paar woorden. De klánk van de woorden is erg belangrijk voor me. In het Italiaans heb je de korte ritmische woorden die ik op zo’n moment zoek gewoon niet. Geen probleem, want iedereen weet wat ik bedoel, ook Italianen. ‘Flying away’ of Devil in me’ hoef je nergens uit te leggen. Ook in het Italiaans knip en plak ik trouwens stukjes van woorden aan elkaar om iets te maken dat op een bepaalde plek in de tekst past. Je zou er op school geen tien voor krijgen, maar het ritme loopt goed en iedereen weet waar het over gaat.”
foto: Ari Michelson
De tour
Binnenkort start de nieuwe tour. Wat mag het publiek verwachten? Zucchero classic?
,,In elk geval een stuk of acht songs van het nieuwe album ‘Fly’, maar ook mijn meest populaire uit het verleden. Het wordt een feest, denk ik, want er staat een fantastische band klaar. Sommige mensen werk ik al twintig jaar mee. Je zult bijvoorbeeld ook een hammondorgel horen. Het warmste instrument dat er is. Geweldig. Ik had dat geluid al een hele tijd niet meer gebruikt, maar het speelt weer een belangrijke rol. Alles bij elkaar levert het een organisch geluid op. Akoestisch. Het concert zit vol met songs die daar goed bij passen en nummers van vorige albums zullen ook in die richting worden gearrangeerd. Geen sequencers en zo, maar een pure natuurlijke klank.”
